Speciaal voor alle vaders. Alle vaders die worstelen met de eetstoornis van hun dochter of zoon. Die misschien niet altijd begrijpen waar het vandaan komt, maar nog veel liever willen begrijpen hoe ze kunnen helpen. Voor alle vaders die vroeger hapjes klaarmaakten, broodtrommels vulden en traktaties in elkaar knutselden. Die de eetlust en levenslust hebben zien veranderen bij hun kind en iets willen doen, maar niet weten waar te beginnen. Voor alle vaders die de eetstoornis liever dood wensen en hun kind weer willen laten leven. Voor al die vaders is deze blog.

Voor alle betrokkenen, voor alle ouders, heeft het enorme impact om je kind te zien worstelen met een eetstoornis. Als ik naar mijn ouders kijk gingen ze beiden heel anders om met die periode en ook anders om met mij. Dezelfde eetstoornis, drie totaal verschillende ervaringen. Zoals je hierboven al kon lezen is deze blog speciaal voor vaders. Die voor zichzelf en voor hun kind zoeken naar de beste manier om met deze situatie om te gaan. 

1. Veroordeel niet

Een eetstoornis staat misschien ontzettend ver van jouw wereld af, maar het is wel de wereld waar je kind middenin zit. Veroordeel je kind en de ziekte niet, daarmee oordeel je indirect eigenlijk over de pijn en verdriet die ze voelt. Ze heeft hier niet om gevraagd, zij heeft het liever ook anders, alleen is dat veel makkelijker gezegd dan gedaan. Met dat in je achterhoofd is het makkelijker om een open houding aan te nemen en te onderzoeken wat zij daarvoor nodig heeft.

2. Vraag naar wat je niet begrijpt

Een eetstoornis is moeilijk te begrijpen. Het is een psychiatrische stoornis en dat is simpelweg moeilijk te begrijpen met ‘gezond verstand.’ De dingen die je niet begrijpt, kun je vaak beter gewoon vragen. Wanneer er met oprechte interesse, vanuit de wil om te helpen iets gevraagd wordt, is het veel makkelijker om eerlijk antwoord te geven. Daarmee geef je aan niet alles te kunnen begrijpen, maar dat wel graag te willen. Om zo de ziekte te snappen en je kind beter te kunnen helpen.

3. Verdiep je in de ziekte

Het kan helpen om jezelf te informeren. Door op internet op zoek te gaan naar informatie en ervaringsverhalen. Hoe meer je aan informatie verzamelt, hoe minder vreemd het voor je wordt en je je ook verdiept in de wereld waar je kind nu middenin zit. Voor jezelf fijn om meer te weten en voor je kind fijn, omdat je echt interesse toont en niet onwetend naast de zijlijn wilt blijven staan.

4. Focus niet te veel op eten

Al dat meeleven en inlezen kan er misschien ook voor zorgen dat de focus er te veel op komt liggen. Het is goed om rekening te willen houden met je kind, maar het kan ook een bevrijding zijn als het soms even niet over eten gaat. Voor jouzelf, maar zeker ook voor je kind. Wees als dat nodig is ook een fijne afleiding, want naast die vervelende eetstoornis is er nog meer om over te praten.

5. Wees streng voor de eetstoornis en lief voor je kind

Het is zo lastig dat die nare ziekte zo verweven zit in jouw dochter of zoon. Dat kan het behoorlijk zwaar en verdrietig maken, omdat het wel echt twee verschillende dingen zijn. De eetstoornis kan vaak het meest lelijke, onredelijke en ook angstige in iemand naar boven halen. Probeer onderscheid te maken tussen het eetgestoorde gedrag en het gezonde gedrag. Het eetgestoorde gedrag mag streng aangepakt worden, maar daarnaast wil je je kind juist de liefde geven die het nu zo hard nodig heeft. Je wilt de eetstoornis afkeuren, niet je kind.

6. Heb geduld en geef niet op

“Zo hoe gaat het nu, al weer beter?” Hoe graag je ook wilt dat het snel weer beter gaat en hoe graag je ook het herstel wilt stimuleren, er gaat helaas meer overheen dan een weekje of een maandje. Herstel is een hobbelige weg, het kan goed gaan en daarna weer minder, maar dat hoeft niets te zeggen over het uiteindelijke resultaat. Er is soms geen peil op te trekken, maar dat betekent niet dat het stilstaat. Het is iets dat tijd nodig heeft en wat niet altijd makkelijk te duiden is. Geef de hoop dus niet op en heb geduld.

7. Blijf gewoon papa

Je bent niet tekort geschoten. Je hoeft niet honderd rollen te vervullen om nu in haar behoeften te voorzien. Je bent geen hulpverlener, geen coach en ook geen lotgenoot. Je bent papa en die rol is al belangrijk genoeg, want ook daar is er maar eentje van. Blijf gewoon papa, de vader die er moet zijn en waar de deur altijd open staat. Dezelfde papa, met dezelfde grapjes. Dat is soms alles wat ze nodig heeft. 

8. Vraag hoe je kan helpen

Vanuit jouw papa rol kun je natuurlijk wel veel toevoegen, maar misschien is het niet altijd duidelijk hoe je dat het beste kan doen. Daar zijn denk ik ook geen regels voor, dat is iets wat je samen kunt onderzoeken. Vraag gerust naar wat jij kunt bijdragen in haar herstel. In welk stukje kun jij helpen? Wat heeft zij van jou nodig en is dat voor jou ook haalbaar? Voor beiden partijen belangrijk om te weten, zodat zowel de mogelijkheden als de grenzen hierin duidelijk zijn.

9. Blijf open en eerlijk

Hoe goed je het ook bedoeld en hoe graag je je kind ook wilt redden, dat kun je altijd nog het beste in overleg doen. Wanneer je achter iemands rug om hulp inschakelt is dat natuurlijk uit liefde bedoeld, maar versterkt het niet het vertrouwen in elkaar. Jouw gevoelens en behoeftes zijn in deze situatie ook belangrijk, dus die kun je het beste open en eerlijk met elkaar bespreken. Wanneer je iets wilt ondernemen in het belang van je kind, kun je je kind daar het beste bij betrekken. Het gaat tenslotte over haarzelf. Over haar ziekte, haar leven en ook haar toekomst. 

10. Stel duidelijke grenzen

Net zoals je de hele opvoeding bezig bent geweest met grenzen aangeven, vraagt dat op dit moment misschien opnieuw iets van je. Het is een ziekte waar niemand om gevraagd heeft, maar dat betekent niet dat alles geoorloofd is. Niemand heeft er baat bij als de eetstoornis altijd en overal vrij spel heeft, daar is ook je kind niet mee geholpen. Stel grenzen in het gedrag van je kind en geef, net zoals altijd, aan wat de consequenties zijn als er over die grenzen heen wordt gegaan. Zowel in het gedrag als in het nakomen van gemaakte afspraken.

11. Neem je kind serieus

Ook al neemt de ziekte veel over van het leven op dit moment, je dochter is nog steeds haar eigen persoon. Met eigen wensen en behoeftes, die je nog altijd serieus kunt nemen. Ze is misschien ziek, maar niet weerloos en je kunt samen verder komen als je haar betrekt bij elke nieuwe stap. Zij heeft ook ideeën over de te nemen stappen, die doen ertoe. Het is haar leven, dus ook haar herstel, zij moet erachter staan anders kun je nog zo hard trekken, maar kan het alleen maar voor weerstand vanuit de eetstoornis zorgen. Neem haar bij de hand, praat en luister.

12. Betrek jezelf bij de hulpverlening

Het is lastig balans te vinden tussen je niet te veel overal mee bemoeien, maar ook niet alles op goed vertrouwen over te laten aan anderen. Wanneer je het gevoel hebt dat er meer nodig is, dat je kind stilstaat of achteruit gaat, mag je als ouders natuurlijk wel een standpunt innemen. Door in eerste instantie met je kind te overleggen en daarna misschien ook een gesprek met de hulpverlening aan te gaan. Betrek jezelf, waar dat kan, bij het proces, zodat je weet wat er speelt en ook weet wat eventueel anders zou moeten. Het kan soms een zoektocht zijn om bij de juiste hulpverlening terecht te komen en te lang doorgaan met iets dat geen resultaat geeft, is ook niet wenselijk. Probeer in te springen als dat nodig is, als je kind je daarin nodig heeft.

13. Denk ook aan jezelf

Wat heb jijzelf eigenlijk nodig in deze periode? Het is geen gemakkelijke periode en ook voor jou is het niet niks om dit te moeten verwerken. Respecteer ook dat jij hier de tijd voor mag nemen en dat je hier niet alleen in bent. Er zijn nog vele vaders die in een zelfde soort situatie zitten en misschien kun je juist nu steun halen uit elkaars verhalen. Deel elkaars ervaringen als je daar behoefte aan hebt en geef jezelf de ruimte om af en toe stoom af te blijven. Als er ruimte is voor jouw gevoelens en jouw verdriet, kun je er ook beter zijn voor je kind. Zonder er zelf aan onder door te gaan. 

Bekijk ook: Mijn kind wil niet meer eten.

Fotografie: carolinehdz