Herstellen van een eetstoornis is helaas niet iets wat je in één dag beslist en in de volgende dag uitvoert. Een eetstoornis overwinnen kost tijd. Dat heeft alles te maken met groei, het zoeken naar goede hulp, wachtlijsten, hoe spoedig je herstel verloopt en de fases waar je doorheen gaat. Een tijdje terug las ik ergens iets over 10 fases van herstel en ik kon mij daar wel in vinden. Ik ben benieuwd in welke fase jij zit en hoop dat je ze alle 10 gaat doorlopen. 

1. Het valt wel mee
Veel mensen met een eetstoornis onderschatten het probleem in het begin van het ontstaan van de problemen, als ze een terugval hebben en vaak ook nog als het eigenlijk heel erg slecht gaat. Er komt vaak veel ontkenning en bagataliseren bij kijken. Je denkt dat het allemaal wel meevalt. Misschien omdat je bang bent dat je anders aan de problemen zou moeten werken, omdat je je schaamt of omdat je bang bent voor wat anderen er van zullen denken. Bang dat je niet ernstig genoeg bent. Je voelt je misschien zelfs soms een aansteller, bent bang dat anderen je niet serieus nemen of hebt het idee dat je een nep-eetstoornis hebt.

2. Misschien is het toch erger dan ik dacht
Omdat een eetstoornis vaak gepaard gaat met een negetief zelfbeeld en lage eigenwaarde, kan het zo zijn dat jij jouw problemen nu helemaal niet zo erg vindt. Tegelijkertijd zou je het wel rot vinden als een van jouw vriendinnen worstelde met de gedachtes, spanningen, angsten, schaamte en angsten waar jij nu mee worstelt. Af en toe begin je te beseffen dat er misschien wel echt iets aan de hand is en merk je op dat hoe je je voelt, helemaal niet normaal is.

3. Ik heb een probleem, maar wat moet ik ermee?
Steeds meer merk je op dat je problemen met eten en zelfbeeld eigenlijk hartstikke vervelend zijn. Aan de andere kant vind je het doodeng om dat te erkennen, want moet je er dan ook iets mee? Je weet misschien niet zo goed of je wel beter wilt worden en of je wel hulp zou willen. En hoe pak je dat in hemelsnaam aan? Je eetstoornis is erg aanwezig en je moffelt je problemen alweer snel weg met de gedachte; Het valt vast wel mee met mijn eetstoornis. Zo erg is het nog niet.

4. Ik weet niet of ik zo door wil blijven gaan
Steeds vaker duikt de twijfel op over of dit wel de goede weg is. Je vraagt jezelf af of je wel echt zo door wilt blijven gaan of dat het misschien toch beter is om hulp te zoeken en stappen te gaan zetten richting herstel. Behandeling klinkt aan de ene kant fijn, maar aan de andere kant twijfel je of je dat wel echt wilt en durft. Toch word je tegelijkertijd helemaal gek van de eeuwige oorlog en het geschreeuw van je eetstoornis in je hoofd. Dit moet stoppen, maar hoe en durf je dat wel?

5. Ik heb mijn eetstoornis nodig
Als de optie om in behandeling te gaan een terugkerende mogelijkheid wordt in je gedachten, steken ook meteen enorm veel twijfels de kop op. Je vraagt jezelf af wie je nog bent zonder die eetstoornis? Is een leven zonder die houvast en uitvlucht van streng lijnen of eetbuien weg mogelijk? ‘'Kan ik wel zonder?'' en nog veel meer van zulke gedachtes komen steeds meer in je hoofd naar voren. Je vraagt jezelf sterk af of je eigenlijk wel beter wilt worden of dat je liever veilig in je oude patronen blijft hangen.

6. Ik kan dit
Je hakt de knoop door en gaat vechten. Je probeert jezelf in te praten dat je dit kunt en dat het goed komt. Hoe eng het ook is, je wilt gewoon niet doorgaan op de manier waarop je dat veel te lang hebt gedaan. Je wilt verandering, beter worden, herstellen van die roteetstoornis!

7. Ik kan het niet 
Direct hierna wordt de gedachte van hier boven afgewisseld met faalangst. Ineens geef je je eetstoornis en alle andere negatieve, destructieve gedachtes in je hoofd, waar je zo aan gewend bent, weer alle ruimte. ''Ik kan niet herstellen van mijn eetstoornis''. Je denkt dat je het niet kunt, dat je waardeloos bent, dat het beter is om niet te genezen en dat het toch nooit stopt in je hoofd.

8. Ik kan het en ik ga het waarmaken ook 
Op een bepaald punt zit je in een positieve flow en motivatie. Kan het dan toch? Je hebt de smaak te pakken en maakt goede stappen. Je overwint angsten stap voor stap. Het is een ‘bloederige' oorlog die je voert, een enorm hard gevecht en het gaat niet vanzelf, maar je doet het wel. Je bent aan het knokken. Je past de hulpmiddelen en tips van mensen om je heen toe, je geeft het allemaal een eerlijke kans. Het is zwaar, maar je zet door. Je eetstoornis tettert in je oren, maar je luistert niet. Je voelt je schuldig, fout en dik als je gegeten hebt, maar je laat je niet tegenhouden en hebt hoop. Het is niet makkelijk, maar je doet het toch.

9. Ik ben aan het herstellen
Het is nog pril en je hebt nog heel wat doelen om aan te werken, maar je bent op de goede weg. Je boekt vooruitgang en voelt je steeds wat meer jezelf. Je hebt het idee dat je meer grip krijgt op de problemen die je hebt en krijgt het gevoel ook tools in handen te hebben om deze aan te pakken. Je bent niet eetstoornisvrij, maar je hebt steeds meer momenten dat je nog maar weinig met eten bezig bent. Je kunt steeds wat meer genieten van het echte leven en krijgt daar ook weer wat ruimte voor. Je bent niet meer enkel dat meisje met die eetstoornis, maar je wereld wordt weer groter dan dat. Je bent deuren aan het sluiten, angsten aan het overwinnen en leert in therapie van alles over jezelf en het leven.

10. Ik ben hersteld
Je leeft weer. Je herstel is nog kort geleden, maar je staat in de startblokken van je nieuwe leven. Een leven zonder eetstoornis. Een leven waarin je voor andere methodes kiest om met gevoelens om te gaan, dan destructieve. Een leven waarin er weer wat hoop is. Een leven dat niet perfect is en waarin je nog steeds af en toe uitgedaagd zult worden en waarin ook nog steeds soms tranen vloeien. Maar wel een leven waarin je echt leeft, niet perfect en ook niet meer aan het overleven bent. Met je armen wijd open.

Sommige mensen zeggen dat je nooit echt helemaal kunt herstellen van een eetstoornis. Dat heb ik zelf ook lange tijd gedacht. Toch durf ik nu te zeggen dat ik helemaal hersteld ben. Hier ben ik zekerder van geworden toen ik na mijn eetstoornis door zware tijd heen ging. Ik ben toen niet gevlucht in mijn eetstoornis, maar heb allerlei andere manieren bij de arm genomen om er doorheen te komen. Ik had die eetstoornis niet meer nodig, zelfs niet een beetje. Het kan dus echt, herstellen van een eetstoornis. Mijn leven is inmiddels eetstoornisvrij en eetstoornissen zijn voor mij iets uit het verleden en iets waarmee ik werk. Het is niet meer iets dat bij mij hoort.

Het herstellen van een eetstoornis is een verschrikkelijke strijd, dat zal ik niet ontkennen. Je zult vast af en toe weer even denken, ‘'Help, ik kan dit niet'' of niet meer geloven in herstel, niet voor jouzelf. Dat herken ik helemaal. De donkere dagen tijdens je genezingsproces zijn niet niks, maar steeds weer terug vluchten naar je eetstoornis gaat je ook niet helpen. Je kunt er niet omheen of onderdoor, je moet er doorheen. Het is van korte duur, uiteindelijk is het het allemaal zo waard! Geef het een kans, een echte, eerlijke, oprechte kans. Je weet nooit waar je uitkomt, maar het is altijd beter dan in die eetstoornis blijven hangen of er met één been in blijven staan. Geloof me.

In welke herstelfase denk jij dat je nu zit?

Fotografie: Florent Chretien