Lange tijd heb ik gedacht dat ik mijn eetstoornis nodig had. Zelfs toen ik nog niet echt precies wist waarom ik hem nodig had, dacht ik dat ik niet zonder kon. Die eetstoornis was heel belangrijk voor me. Zo belangrijk, dat ik er dingen voor liet, verloor en kapot maakte. Als ik die eetstoornis maar kon houden.

Dit heeft heel wat kapot gemaakt in mijn leven. Vriendschappen en relaties zijn beschadigd of kapot gegaan. Mijn sociale leven stond op een laag pitje en van school of werk kwam ook weinig goeds terecht. Ook lichamelijk kreeg ik heel wat klachten en mijn energiepijl daalde beneden het vriespunt. Mijn eetstoornis nam me mijn toekomstplannen af, maakte me ziek en toch dacht ik het nodig te hebben.

Die eetstoornis heeft mij behoorlijk voor de gek gehouden. Natuurlijk leverde het mij dingen op waar ik toentertijd heel veel aan had. Het verdoofde, gaf me een gevoel van controle en zorgde ervoor dat ik dingen minder heftig voelde. Daar had ik op dat moment grote behoefte aan, maar toch was het niet de juiste manier om met mijn gevoelens om te gaan. Het maakte me kapot.

Ik dacht mijn eetstoornis nodig te hebben om mijn leven onder controle te hebben. Ik had het gevoel dat ik het anders niet vol zou houden en anders niet normaal kon functioneren. Ondertussen functioneerde ik al lang niet meer oke, maar daar gaf ik mezelf dan de schuld van en niet mijn eetstoornis.

Toch is mijn eetstoornis op een gegeven moment flink in de weg gaan zitten en was ik hem zat. Ik kreeg zoveel klachten en liep op zoveel vlakken vast, dat ik wilde dat het stopte. Ik wilde weer normaal mee kunnen doen met het leven, maar ik had alleen geen flauw idee meer hoe.

In therapie en gewoon door dingen te ondernemen, kwam ik tot het besef dat ik die eetstoornis misschien wel helemaal niet zo nodig had als ik dacht. Ik liet hem niet zomaar los hoor. Eerst wilde ik nog een klein stukje behouden, maar toen ik merkte dat dat steeds leidde tot een terugval, besloot ik er echt voor te gaan.

Ik merk nu dat ik echt zonder kan. Al jaren doe ik het intussen zonder. En natuurlijk zoek ik soms nog controle over mijn leven en ben ik bang voor grote stappen. Maar ik eet normaal, naar behoefte en ben op gezond gewicht. Ik voel me vrij om keuzes te maken over mijn eigen leven, zonder dat ik daarvoor iets destructiefs in moet zetten ter ondersteuning.

Ik kan je alleen maar vertellen hoe sterk je je gaat voelen als je het leven zonder eetstoornis aan gaat. Je gaat je misschien veel emotioneler voelen dan met eetstoornis, maar als je er overheen komt en een moeilijke periode overwint, ben je 100 keer zo trots op jezelf!

Als het moeilijk werd, greep ik vroeger naar mijn eetstoornis. Doordat al een aantal jaren niet meer te doen, komt het niet eens meer in me op om weer af te gaan vallen. Ik wil het ook niet. Ik voel me op zo'n moment misschien ellendig. Maar me weer zo beroerd voelen als tijdens mijn eetstoornis, dat nooit meer.

Door moeilijke periodes kun je heen komen, ook zonder te gaan klooien met eten. Je denkt waarschijnlijk dat je eetstoornis enorm belangrijk voor je is. Maar dat is echt zo'n waanzinnig belachelijke leugen. Een eetstoornis kan inderdaad een lange tijd belangrijk voor je voelen, maar weet dat er manieren zijn om anders met je gevoelens om te gaan en dit destructieve los te gaan laten.

Je leven wordt weer leefbaar als je het heft in eigen handen neemt, in plaats van de verantwoordelijkheid bij je eetstoornis te leggen. Zelfs als je denkt dat je het zelf niet aankunt. Je kunt het toch echt. En zoniet, dan kun je het leren.