Vaak word je gerustgesteld met de gedachte dat je echt wel serieus genomen gaat worden en dat je je echt niet aanstelt. Maar wat als je met dat vertrouwen naar je huisarts stapt die zegt "Oh, nou dat valt toch nog wel mee?", "Iedereen heeft weleens een eetbui, je moet gewoon wat minder eten". Wat dan? Wat als je niet serieus genomen wordt?

Ikzelf ben ook niet altijd serieus genomen. De vraag: Als je er ergens ook trots op bent dat je afvalt, waarom wil je dan van je eetstoornis af? Straalde zoveel onbegrip uit dat ik meteen weer opnieuw begon te twijfelen over mijn eetstoornis, of was het aanstelleritis?

Ook de huisarts nam mij jarenlang niet serieus. Of ik nu met licht ondergewicht of niet binnenkwam, ze zei altijd dat ik "wel een beetje dun was" en dat ik maar met een diëtiste moest gaan praten om variate en aanvulling te vinden vanwege mijn vegetarische eetpatroon. Of ik voldoende at, braakte, laxeermiddelen gebruikte en dus een flinke eetstoornis had, kwam nooit in haar op. Hoe duizelig, slap of wit ik ook de spreekkamer binnen kwam. En ook bij de verwijsbrief voor behandeling voor mijn eetstoornis vroeg ze verbaasd; dus je wilt er ook echt voor in behandeling?

Het is lastig om met dat soort woorden om te gaan. Want heb je eindelijk de moed verzameld om te gaan praten over je problemen en dan worden al je twijfels alsnog bevestigd. Dat helpt niet om voor jezelf te kiezen en hulp te vragen. Maar terug die eetstoornis in duiken, is dat dan de oplossing?

In deze situatie zijn er twee problemen die elkaar best wel tegenwerken. Je moet jezelf serieus nemen, maar ook degene aan wie jij hulp vraagt moet dat doen. Maar hoe doe je dat? Want als je ouders al niet begripvol reageren, hoe moet je dan zelf geloven dat je je niet aanstelt?

♥ Controle
In dit geval kun je op één van de twee partijen controle uitoefenen. En dat zijn helaas niet je ouders (mentor, huisarts, psycholoog of vriendinnen). Al zou je dat nog zo graag willen. Je hebt alleen controle over je eigen beslissingen en gedachtes. Meer dan je denkt. Als jij beslist jezelf serieus te nemen, welke problemen je ook hebt, dan is een van de twee partijen vast overtuigd.

♥ Spiegel
Als jij jezelf serieus neemt, ben je waarschijnlijk ook sneller open over je problemen naar anderen toe. Je weet dat je een probleem hebt en trekt dat niet in twijfel. Als jij jouw problemen op tafel legt en zegt dat je er hulp bij nodig hebt, kunnen anderen jouw problemen ook serieus nemen. Zeg jij lacherig dat je ‘'soms ook problemen met eten hebt'', maar zeg je er snel achteraan ‘'Maar dat valt wel mee'', dan zullen anderen je geloven. Wees dus eerlijk en serieus, dan zullen anderen ook sneller zo reageren. Lukt het je niet om je situatie serieus uit te leggen, schrijf het dan op.

♥ Samen
Weet je van jezelf dat je jouw situatie niet serieus kunt overbrengen op een ander, dan is het misschien fijn om iemand mee te brengen die jouw problemen wel serieus neemt. Zelfs als die persoon het ook niet echt helemaal snapt. Bespreek wat je wilt vertellen en wat de belangrijkste dingen zijn. Als jij dan iets vergeet, kan die persoon jou altijd helpen het duidelijker uit te leggen.

♥ Zoek
Neem jij jezelf serieus, heb je er iemand bij betrokken en heb je echt alles goed uitgelegd, maar voel je je alsnog niet serieus genomen? Dan kan het ook fijn zijn om met een andere vertrouwenspersoon, huisarts of psycholoog te gaan praten. Soms kom je niet meteen de juiste mensen tegen en moet je wat langer zoeken. Geef dan niet meteen op en trek je eigen mening niet in twijfel. Als jij hulp wilt, vraag die dan. Krijg je geen respons, zoek dan verder en heb geduld.

Wat jouw problemen ook zijn, neem jezelf serieus. En doet een ander dat niet, zoek dan verder, praat meer en geef uitleg. Een eetstoornis is een ingewikkeld probleem. Ga er niet zomaar vanuit dat iedereen het begrijpt of de gevaren ervan kent. En wees je ervan bewust dat als jij hulp wilt, jij hulp kunt krijgen. Hoe groot of klein die problemen ook zijn.

Plaatjes: Weheartit