Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven...

Vorige keer kon je het verhaal van Nadia lezen. Vandaag interviewen we Marjolein. Ze is 27 jaar oud. Op dit moment is ze haar tweede studie aan het afronden. In de afrondingsfase van haar eerste studie is ze zich af gaan vragen of dit wel echt was wat ze wilde doen. Ze heeft toen de keuze gemaakt om Voeding & Diëtetiek te gaan studeren. Ze wil wel benadrukken dat dit geen goede keuze is voor iemand die nog diep in de eetstoornis zit. Voor haar heeft het goed uitgepakt, ze is altijd geïnteresseerd geweest in de gezondheidszorg en heeft echt haar passie hierin gevonden. Voor haar lag de focus tijdens haar studie op de positieve invloed van voeding en dan voornamelijk bij ziekte. Dit jaar rondt ze haar studie af, waarna ze zichzelf officieel diëtist mag noemen! Daarnaast heeft ze een superleuk bijbaantje in de horeca en wordt ze blij van planten, alpaca’s, koffie en wijn met vriendinnen.

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

"Mijn eetstoornis is tot uiting gekomen toen ik 15 was. Het begon met anorexia en compenseergedrag (overgeven), later kwamen er ook eetbuien bij kijken. Bij mijn eerste behandeling is ook bewegingsdrang ontstaan: ik mocht ineens nog maar een maximaal aantal minuten bewegen, dat werd dus ook direct een minimum. Ik heb best een aantal behandelingen gehad voor mijn eetstoornis, maar na iedere behandeling viel ik vrij snel terug in eetgestoord gedrag. Het obsessieve bewegen had ik wel weten te stoppen, maar het overgeven en ook de eetbuien werden weer een probleem. Ik vond dit stuk veel zwaarder om te overwinnen dan de restrictieve gedachten en handelingen.

Door mijn eetstoornis en behandelingen hiervoor heb ik ook veel studievertraging opgelopen. Toen ik op een gegeven moment mijn studie stop moest zetten, vond ik dat echt verschrikkelijk. Ik haalde altijd alles gemakkelijk en nu moest ik stoppen? De eetstoornis heeft heel lang enorm op de voorgrond gestaan, maar toch heb ik ook altijd geprobeerd om dit gedeelte van mij zoveel mogelijk verborgen te houden. Ik was heel somber, kon moeilijk met mezelf leven. Maar: masker op en gaan. Het was echt een dubbelleven."

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

"Door mijn therapie heb ik geleerd dat mijn eetstoornis heel diep geworteld zat. Al vroeg trok ik me dingen heel persoonlijk aan. Ik ben hooggevoelig; hier ben ik ook pas veel later achter gekomen. Ik heb op jonge leeftijd al snel het idee gekregen dat ik het niet waard was, dat ik minder was dan anderen van mijn leeftijd. Ik wil niet zeggen dat ik gepest ben, maar volledig geaccepteerd heb ik me nooit gevoeld. Daarnaast vond ik het heel lastig om over mijn gedachten en emoties te praten. Ik vond het moeilijk om met negatieve emoties om te gaan. Mijn eetstoornis was mijn grot waar ik me in kon verschuilen."

Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?

"Ik lees veel verhalen over de knop die op een bepaald moment omgaat. Dit moment heb ik nooit gehad. Het ging bij mij eigenlijk heel geleidelijk. Ik heb heel lang ook gedacht dat ik nooit kon herstellen. Pas toen ik ging ontdekken wie ik was, durfde ik steeds een beetje meer uit die grot te komen."

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?

"De eetstoornis durven loslaten, erop vertrouwen dat ik zonder kon. Hiervoor moest ik echt buiten de lijntjes durven kleuren, mezelf durven laten zien, uit die grot durven komen. Je kunt niet even 15 minuutjes per dag op je herstel focussen. Nee, dat doe je dag in, dag uit. Het kost veel energie en je moet op jezelf blijven vertrouwen. Daarnaast maakte de combinatie van de lat hoog leggen, zwart-witdenken en onzeker zijn over mezelf het soms lastig om de hoop te houden dat ik kon herstellen."

Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?

"Dat is zonder twijfel Human Concern. Voordat ik hier in behandeling ben gegaan, heb ik in een opname ergens anders een goede start gemaakt. Maar ik kwam in die opname nooit tot de kern. Ik kan me één moment zo goed herinneren. Dat was in Portugal, tijdens de klinische behandeling van Human Concern. Ik durfde iets niet te vertellen, bang voor de consequenties en oordelen. Toen ik het uiteindelijk had verteld, zei een therapeut: 'Ik kan zo goed begrijpen waarom je hierdoor jouw eetstoornis nodig had.' En ik was zo verbaasd. Het was oké dat ik dit zei, het mocht erover gaan en ik werd ook nog eens volledig begrepen. Daar was het oké als je merkte dat je terugviel in eetstoornis-patronen. 'Laat het maar gebeuren, dan kunnen we daarna in gesprek gaan en zien waarom dit nodig was.' Ik was gewend uit andere behandelingen dat dit absoluut niet de bedoeling was en als het toch gebeurde, dan moest je een streng gesprek aangaan voor een eventuele time-out.

Na deze behandeling in Portugal ben ik ambulant verder gegaan bij een therapeut bij HC. Ik herkende me heel erg in haar verhaal en zij prikte zo door me heen. Ook deed zij veel aan non-verbale therapie, heel fijn wanneer je geen goede prater bent en zelfs gefrustreerd raakt als je niet uit je woorden komt. Het bracht me enorm veel inzicht."

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?

"Ik denk de laatste tijd veel terug aan mijn opnames. Daar word ik best wel verdrietig van. Als je opgenomen bent, lijkt je leven stil te staan, terwijl het leven van je vriendinnen, familie en klasgenoten gewoon doorgaat. Keer op keer zag ik diploma-rondes voorbijkomen waar ik wéér niet bij zat. Ik leefde van eetmoment naar eetmoment en de momenten waarop ik buiten was, was ik meer bezig met het feit dat ik moest bewegen. En toen anorexia was over gegaan in boulimia waren al mijn vrije momenten alsnog helemaal rondom eten ingepland. Als ik er zo op terugkijk, was het vooral heel eenzaam. Eenzaam, verdrietig, leeg. Ook toen het beter met mij leek te gaan, wist eigenlijk niemand dat ik nog steeds zo erg kon worstelen met mezelf en met eten. Ik zag er beter uit, ondernam meer, kwam uit mijn sociale isolement. Maar hoe het nou écht met mij ging, dat wist niemand."

Wat heeft het herstel jou gebracht?

"Ik ben geworden wie ik ben. Voornamelijk de afgelopen jaren heb ik zo veel geleerd over mezelf. Er is geen weg meer terug. Mijn moeder is vorig jaar juni overleden, ik mis haar enorm. Ik heb het er toen heel moeilijk mee gehad en dat is nog steeds zo. En toch heb ik geen moment de neiging gehad om eetstoornisgedrag 'in te zetten'. Na de zomer realiseerde ik mij ook ineens vol trots: ik ben hersteld. Natuurlijk ben ik nog wel eens onzeker of ontevreden over mezelf, maar ik heb zo veel geleerd. Ik weet wie ik ben en wat ik wil en het is gewoon onmogelijk om weer terug te vallen in wie ik ooit was. Ik ben spontaner, socialer en misschien ook een beetje gekker dan dat ik dacht dat ik was. Ik heb mezelf geaccepteerd. En die studievertraging? Dat maakt me nu ook totaal niet meer uit."

Wat zou je anderen mee willen geven?

"Geef niet op. Ik heb vaak genoeg gedacht dat ik nooit zou kunnen herstellen. Zelfs toen ik mijn laatste behandeling stopte, zag ik mezelf me een jaar later alweer aanmelden voor een volgende behandeling. Look at me now! En daarnaast: ga je dromen achterna, ongeacht wat anderen daarvan kunnen denken. Neem het risico, durf die sprong te maken. Het is spannend om steeds een beetje meer jezelf te worden en het is eng om datgene dat zo vertrouwd is los te laten zonder dat je weet wat je te wachten staat. Maar het is het waard. Ik denk dat je nog eens positief versteld kunt staan van jezelf."

♥