Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven... Wil jij zelf meedoen of ken jij iemand die ook mee wil doen aan deze interviewreeks? Stuur ons dan een mailtje via: redactie@proud2Bme.nl.

Nadia is 29 jaar. Momenteel ligt haar leven even stil door lichamelijke problematiek. Als het lichamelijk beter gaat, wil ze het vrijwilligerswerk en de module Adolescentiepsychologie van de Open Universiteit weer oppakken. Ze gaf verder huiswerkbegeleiding aan basisschoolleerlingen in een buurtcentrum. Daarbij had ze ook al paar keer meegelopen bij een kinderzorghuis en medisch kinderdagverblijf.

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

"Ik was heel de dag erg gefocust op afvallen, eten en bewegen. Daardoor was op visite gaan, een dagje naar een pretpark, de kerstdagen of op vakantie zijn niet fijn. In plaats van dat ik genoot, maakte ik mij druk om de (naderende) eet- en drinkmomenten. Ik telde continu calorieën. Ik moest van mezelf zo min mogelijk eten en drinken, omdat ik anders het idee had dat ik zou falen. Verder was de stappenteller mijn grootste vriend. Veel van het leven ging aan mij voorbij, het kwam niet echt binnen. Zelfs toen mijn huisarts wilde dat ik sondevoeding zou krijgen... Ze wilde dat omdat het fysiek gevaarlijk begon te worden. Ik begreep haar zorgen niet. Ik vond het wel meevallen. Mijn identiteit onderdrukte ik (onbewust) met de eetstoornis, waardoor ik niet echt contact meer met mezelf had. Het enige dat ik naast de kilte voelde, was de adrenaline en kracht als het getal op de weegschaal naar beneden ging. Daarom stond ik wel een paar keer per dag op de weegschaal."

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

"Aantal verschillende factoren. Ik zal er een paar uitlichten...

Er werd mij een somber toekomstperspectief geschetst vanwege andere problematiek. Ook werd ik een aantal jaar gepest. Daardoor voelde ik mezelf zwak en minderwaardig. Op een gegeven moment merkte ik dat ik mij door het afvallen krachtig ging voelen. Daardoor kon ik niet meer stoppen met afvallen. Daarbij was ik er ook van overtuigd dat mijn directe omgeving mij ook krachtig zou vinden als ik veel zou afvallen.

In mijn (vroege) jeugd heb ik aantal jaar fysiek- en sociaal-emotioneel onveilige situaties meegemaakt. Helaas lukte het mijn moeder niet (helemaal) om mij te beschermen voor die gebeurtenissen, ondanks dat ze erg haar best deed. Door dit alles heb ik een posttraumatische stressstoornis gekregen. Daardoor heb ik vanaf jongs af aan geleerd dat bevriezen en afstand nemen van je gevoelens en je lichaam een goed beschermingsmechanisme is, waardoor ik mezelf beetje veiliger voelde. Uiteindelijk merkte ik dat ik door het afvallen steeds minder contact kreeg met fysieke- en emotionele gevoelens en ik mezelf als ware verdoofde. Dat voelde voor mij als een opluchting.

Mijn lievelingsoma overleed plotseling aan een hartstilstand. Het lukte mij niet voldoende om stil te staan bij wat het met mij deed. Ik had het idee dat ik het gemis en alles wat daarbij kwam kijken niet aan zou kunnen. Daardoor vluchtte ik ook in het afvallen."

Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?

"Ik maakte mezelf en mijn omgeving wijs dat ik door maagproblemen niet kon eten. Rond die periode stuurde mijn huisarts mij naar naar de spoedeisende hulp vanwege ernstig ondergewicht. Vlak daarna kreeg ik de uitslag van mijn maagonderzoek. Uiteindelijk kwam aan het licht dat ik wel maagproblemen had, alleen niet in die mate dat ik niet zou kunnen eten. Dus dat het ook deels psychisch was. Op dat moment voelde ik dat ik mijn best moest gaan doen. Ik voelde mij er in die mate verantwoordelijk voor, dat ik weer begon te eten. Op dat moment was mijn eetstoornis nog lang niet over, maar het was een begin.

Helaas kreeg mijn oma een hartstilstand waaraan ze overleed. Ik dook weer diep de eetstoornis in.
Een van de belangrijkste momenten in mijn herstel was toen mijn moeder kanker kreeg. Ik voelde diep van binnen dat ik voldoende moest gaan eten, zodat ik er voor mijn moeder en mezelf zou kunnen zijn tijdens het heftige traject. Dat was een eyeopener.

Verder was er niet echt één moment om van mijn eetstoornis te willen herstellen. Het ging geleidelijk aan, maar met een paar pieken zoals hierboven beschreven. Ik voelde steeds dieper dat ik op deze manier niet door wilde leven. Ook omdat te weinig eten mijn PTSS-klachten versterkten. Al met al kon ik steeds meer de focus verleggen op het ware probleem en nam ik steeds meer afscheid van de eetstoornis."

Wat was jouw grootste uitdaging in het herstel?

"Het aangaan van mijn behoeftes en gevoelens plus het erkennen van mijn 'zijn'. Ik had namelijk het idee dat als ik stil zou staan bij mezelf, ik dan (letterlijk en figuurlijk) te veel ruimte in zou nemen en dat mensen mij zouden gaan verlaten. Op den duurde leerde ik dat dat niet klopte. Dus probeer ik aanwezig te zijn in het contact met mezelf en de ander zonder mezelf te verstoppen in mijn eetstoornis. Hier moet ik nog wat stapjes in zetten, maar het gaat steeds beter. Gelukkig heb ik de eetstoornis er niet meer voor nodig. Daarbij zeg ik vaak aardige zinnen tegen mezelf, wat ik dan gevoelsmatig kan integreren."

Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?

"Een combinatie van lichaamsgerichte therapie en gesprekken met een psycholoog. Door lichaamsgericht te werk te gaan, merkte ik bepaalde innerlijke blokkades en emoties op, waar ik mij onvoldoende van bewust was. Ook leerde ik op tijd lichamelijke verschijnselen waar te nemen, zodat de spanning niet te ver op zou lopen. Daarbij leerde ik ook welke lichamelijke signalen bij welke emoties horen en welke behoeftes daaraan gekoppeld zijn. Ook bouwde ik langzamerhand op om drie keer per dag vijf minuten te nemen om te voelen wat er in mij omging. Mijn toenmalige behandelaar gaf mij mee dat kilte of leegte ook gevoelens zijn. Daardoor vond ik het makkelijker om met onderliggende gevoelens in contact te komen.

Verder ben ik aan de slag geweest met (zelf)acceptatie. Door het accepteren van de fijne en minder fijne gevoelens en kanten van mezelf, mocht ik er in zijn totaliteit zijn, zonder dat het weggedrukt hoefde te worden door de eetstoornis. Ook als ik een terugvalletje had in mijn eetstoornis, mocht dat er zijn. Ik leerde er mild naar te kijken. Mijn toenmalige behandelaar gaf aan dat het belangrijk is om goed te voelen wat erin jezelf omgaat in plaats van jezelf gelijk goed te voelen. Als je je gelijk goed wilt voelen, mis je bepaalde signalen en ga je voorbij aan je behoeftes en wat er daadwerkelijk speelt. Mijn toenmalige behandelaar gaf ook aan dat ik motivatie kon halen uit het bewust stilstaan bij hoe ik mij fysiek voelde. Bijvoorbeeld als ik het erg koud had, oververmoeid was door te weinig voedingsstoffen die ik binnenkreeg enzovoort. Dat ik mij diep vanbinnen zo niet wil voelen."

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?

"Ik zie het als een leermoment. Op dat moment had ik het nodig om op die manier met het leven om te gaan. Ik heb daarbij ook veel over mezelf geleerd. Ik heb het idee dat ik na elke worsteling krachtiger uit de strijd kom. Zo ook met de eetstoornis."

Wat heeft het herstel jou gebracht?

"Ik begon steeds meer te voelen dat ik er mag zijn en dat ik het niet verdien om mijn eetstoornis in stand te houden. Door te herstellen van mijn eetstoornis heb ik meer inzicht gekregen in mijn gevoelens. Ook ben ik er beter achtergekomen wie ik ben en wat ik wil."

Wat zou je anderen mee willen geven?

"Ik wil jullie graag meegeven om mild voor jezelf te blijven. Ook mild naar de eetstoornis. Doe niet onaardig richting jezelf als je een eetbui hebt gehad of hebt gecompenseerd. Je doet het niet voor je lol. Vergeef het jezelf zonder jezelf nog extra te straffen. Probeer te beseffen dat je jezelf pijn doet met welk zelfdestructief gedrag dan ook en dat je dat niet verdient. Je mag echt goed voor jezelf zorgen. En als dat je nog niet helemaal lukt, mag je ook hulp/steun zoeken. Je hoeft het niet allemaal alleen te doen. En wat mijn toenmalige behandelaar zei tegen mij: "Je loopt een marathon met af en toe pauze om op adem te komen in plaats van een sprint te trekken."