Het nieuwe jaar is aangebroken en één van je goede voornemens is om jezelf serieus te nemen. Je gaat in behandeling. Misschien stond je al langere tijd op een wachtlijst en misschien ook wel niet, maar nu gaat er toch echt iets gebeuren. Je gaat een stap zetten om van je eetstoornis af te komen. Je neemt verantwoordelijkheid voor jezelf en jouw leven.

Aan de ene kant vind je waarschijnlijk dat je je enorm aanstelt en dat het allemaal wel meevalt. Aan de andere kant was je het in december toch wel zo zat en wil je echt van je problemen met eten af. Die tweestrijd is niet gek. De dingen die je denkt door je eetstoornis, staan namelijk lijnrecht tegenover je gezonde verstand dat kiest voor hulp. Kijk er dus niet raar van op als er af en toe nog wat twijfel is, maar luister naar de gezonde gedachtes die kiezen voor hulp!

Het is enorm dapper als je besloten hebt dat je van je eetstoornis af wilt komen en hulp wilt bij jouw problemen met eten en zelfbeeld. Maar wat is nu de eerste stap? Vaak begin je met vertellen aan familie en het bezoeken van een huisarts. Je kunt van te voren opzoeken waar je het liefst naar doorverwezen wilt worden. Dit kun je bijvoorbeeld opzoeken op de sociale kaart op Proud2Bme. 

Als je meer wilt weten over hulpvormen of ervaringen van anderen wilt lezen, kun je daarover ook lezen op onze website. Je kunt je natuurlijk ook door de huisarts laten doorverwijzen naar een psycholoog of diëtist bij jou in de buurt.

Dat je in behandeling gaat, geeft je wat hoop op een betere toekomst. Een toekomst zonder eetstoornis, minder zelfhaat en misschien wel een toekomst vol geluk! Maar helaas is dat vaak niet het enige wat je voelt of denkt als je je hebt aangemeld voor behandeling. Er komen vaak ook een hoop angsten bij kijken. Te beginnen bij het gesprek met je huisarts, het intakegesprek en de eerste dag van behandeling!

Ik weet nog goed hoe druk ik mij maakte vanaf het moment dat ik gebeld had voor een intakegesprek. Wat zou zo'n gesprek inhouden? Wat willen ze weten en vooral, moet ik mij daar wegen?! Ik vond het echt vreselijk eng en haalde me allerlei enge dingen in mijn hoofd. Straks willen ze me niet behandelen, vinden ze ook dat het wel meevalt en sta ik ontzettend voor gek!

Toch was dat allemaal niet het geval. De mevrouw die de intake met mij deed, was erg aardig. Ik moest mij wel wegen, maar dat mocht ook achterstevoren op de weegschaal. Ik kreeg wat vragen en als ik die niet wist te beantwoorden, vroeg ze door. Ik kreeg ook de eetlijsten vast mee naar huis om aan het idee te wennen en aan het eind van het gesprek kon ik zelf nog mijn vragen kwijt. Ook mocht ik mijn voorkeur voor behandeling uitspreken.

Ergens wilde ik heel graag intensieve hulp, maar toen ik die kreeg schrok ik alsnog. Was dat nu echt wel nodig? Het viel toch best wel mee met die nep-eetstoornis van mij? Vervolgens werd ik op een wachtlijst geplaatst en per week liep de spanning op. Tot de dag dat ik mocht beginnen op de groep.

Wat een stress, wat een spanning en wat een afval drang voelde ik die laatste week voor het begin van de behandeling. Misschien herken jij dat ook wel. Je denkt ‘'Nu kan het nog'' en wilt nog eventjes zoveel mogelijk afvallen. Toch schop je jezelf daarmee alleen maar verder van huis en is dat iets wat je juist niet moet doen. Je kunt het best alvast wat kleine stapjes zetten of op zijn minst stabiel blijven in gewicht en gedrag. Maak jezelf niet meer kapot dan je al bent, achteraf krijg je dan enkel spijt. Het kan helpen om een plan te maken en te vragen of je tot aanvang van behandeling regelmatig contact kunt hebben met de instelling waarbij je op de wachtlijst staat. Soms is er ook een wachtlijst of start-groep.

Beginnen met behandeling is een moeilijke, maar enorm dappere stap. Je gaat iets aan wat veel nieuwe dingen zal brengen. Een compleet nieuwe ervaring met behoorlijk wat uitdaging. Het zal echt niet meteen super goed gaan en dat hoeft ook niet.

Wees niet bang dat als je in behandeling gaat, je in het diepe wordt gegooid of je eetstoornis van je wordt ‘'afgepakt''. Alles gaat stap voor stap en als jij zelf merkt dat dingen te snel of te langzaam gaan, kun je dat gewoon aangeven. Maak alles bespreekbaar. Het is jouw behandeling, dus probeer te kijken of je ervoor kunt zorgen dat de behandeling zo goed mogelijk bij jou past, terwijl je ook naar het advies van je behandelaren luistert natuurlijk.

Misschien ga je juist dit jaar juist wel opnieuw in behandeling. Ook dat is een dapper besluit. Opnieuw de strijd aan gaan, terwijl je weet hoe moeilijk het is en het een voorgaande keer helaas niet is gelukt. Een nieuw jaar vol nieuwe kansen!

Wij wensen de mensen die in het nieuwe jaar in behandeling gaan in ieder geval ontzettend veel succes! Het is een dappere keuze die je veel goeds kan brengen!