Afvallen voor de behandeling begint
Veel meiden herkennen het denk ik wel. Je hebt gehoord dat je binnenkort intake gaat doen, een gesprek hebt bij je nieuwe behandeling of in groepstherapie gaat. Op dat moment vraag je jezelf meteen af: ''Hoe kan ik zo snel mogelijk flink afvallen?''. Nu ''mag'' het nog en daarom sla je je slag. De gedachte: ''Ik wil niet de dikste zijn als ik met therapie begin.'' herkennen veel van jullie denk ik ook wel.
''Ik weet nog wel dat ik had gebeld voor een intakegesprek. Toen ik de datum wist ben ik meteen een plan gaan maken om zoveel mogelijk te gaan afvallen voordat ik dat gesprek zou hebben. Het zou me niet gebeuren dat ik niet dun genoeg zou zijn voor behandeling. Nog even een aantal kilo's eraf.''
Echter raak je door dit soort gedachten alleen maar verder van huis. Was je eerder nog maar een paar kilo verwijderd van je gezonde BMI, nu zul je nòg meer je best moeten doen om die kilo's er weer aan te krijgen! En dat niet alleen, je bezorgt je lijf een enorme shock door een crash dieët. Het heeft zijn weerslag op je lijf, zelfs ook al ervaar je dat op dat moment niet zo.
Misschien had je eerst nog geen ondergewicht, en heb je dat nu wel gecreëerd. Hierdoor moet je nu wel die aankomlijst gaan volgen en dus nog harder werken in therapie. Of je denkt nog even snel flink te gaan lijnen voor je in je therapiegroep zult starten, maar krijgt hierdoor enorme eetbuien waardoor je enorm in paniek raakt.
Als je het zo leest, vraag je jezelf dan ook niet af: ''Waarom lijn ik het er af, als het er toch weer aan moet?'' Je zult genoeg hobbels gaan ervaren, wanneer je je intrede in therapie zult maken. Waarom zou je het jezelf nog moeilijker maken dan het al is?
''Mijn eetstoornis valt wel mee, die van mij is nep. Ik ben helemaal niet zo dun als iemand met Anorexia. Ze zeggen misschien wel dat ik zo'n laag BMI heb en er mager uitzie, maar als ik straks opgenomen wordt, ben ik vast alsnog de dikste.''
Mijn eerste reactie is eigenlijk: ''Wat dan nog?'' Maar ook ik heb dit soortgelijke gedachten in mijn hoofd gehad. Want wat als je niet dun bent, en toch opgenomen wordt of in behandeling gaat? Is je eetstoornis dan wel echt? Als ik meiden zag die dunner waren voelde dat alsof mijn eetstoornis mislukt was. Ik was er niet zo goed in als zij. Zeker wanneer deze meiden ook nog een ziekehuisopname of sonde achter de rug hadden. Dan waren ze helemaal sterk in hun eetstoornis geweest en beter dan de mijne!
HALLO!! We hebben het over een ziekte he!! Je kunt er niet beter of slechter in zijn dan een ander. Het is erg genoeg dat je hier überhaupt mee te maken hebt! Die concurrentiestrijd is iets wat je eetstoornis bij je veroorzaakt. Maar zeker niet iets waarin je perse mee hoeft te gaan.
Zet voor jezelf de voor- en nadelen van nog meer afvallen eens op een rij. Heeft het echt zoveel toegevoegde waarde om die extra kilo's eraf te slopen of is het juist heel goed als je nu je best gaat doen om stabiel te blijven of te kijken hoe je alvast een paar kilo bij kunt komen? Je hebt om hulp gevraagd en dat betekent dat je stappen wilt maken in de goede richting. Probeer die stappen te zetten en te gaan kijken wat jij kunt doen om vanaf hier niet nog meer achteruit te gaan.
''Ik heb deze vrienden al zo lang niet gezien. Wel heb ik ze gesproken via internet en weten ze van mijn eetstoornis. Als ik ze binnenkort weer zie zullen ze vast denken dat ik het allemaal verzonnen heb. Dat ik mij aanstel en dat mijn eetstoornis wel meevalt want ik ben helemaal niet dun!''
'Onzichtbare eetstoornissen' zijn eetstoornissen die niet direct aan de buitenkant zichtbaar zijn. Dit houdt in dat iemand zeker wel problemen met eten heeft en misschien zelfs een eetstoornis, maar dat die persoon geen uitzonderlijk over- of ondergewicht heeft. De meeste mensen met een eetstoornis vallen onder deze zogenaamde 'onzichtbare eetstoornissen'.
Ondanks dat dit bekend is en de meeste mensen met een eetstoornis dit ook weten, willen we aan de buitenkant nog steeds laten zien dat het weldegelijk om het ondergewicht gaat. Zelf weet je misschien dat je eetstoornis niet af te meten is aan een laag gewicht, maar wanneer we dat aan de buitenwereld willen laten zien, moeten er ineens een paar kilo's van af. Eigenlijk heel tegenstrijdig.
Wanneer mensen jouw eetstoornis niet serieus nemen, laat dit dan van je af glijden. Bedenk voor jezelf dat die mensen niet beter weten. Maar je kunt de mensen die het niet snappen ook uitleggen wat jouw eetstoornis voor jou inhoudt. Vertel ze dat de meeste eetstoornissen niet gepaard gaan met ondergewicht, maar dat deze wel te maken hebben met eten. Een eetstoonis heet niet voor niets een eet-stoornis, geen gewichts-stoornis.
Probeer niet af te vallen voor de buitenwereld. Neem jezelf serieus, dan doen anderen dat ook. De ernst van je eetstoornis is niet af te meten aan de buitenkant en zeker niet iets waar je ''goed in kunt zijn''.
Wat zijn voor jou helpende gedachten om hier mee om te gaan?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik zou willen dat alle mensen deze zin kenden.. Helaas denkt de buitenwereld vaak dat je 'beter' bent als je weer eet..
Een goed artikel trouwens, ik herken het wel.. 'Als ik gezond gewicht heb, kan ik toch nooit in therapie?' etc..
Erg mooi stuk ..
Zooo herkenbaar!
i
Verstandelijk weet ik idd dat ik een es heb, ook al heb ik "normaal" gewicht.. alleen is het zo lastig, omdat niemand dit ziet.. Het beeld dat je heel dun moet zijn om een es te hebben, overheerst toch nog wel merk ik!
Maar echt goed artikel!
volgensmij is dat inderdaad een typfout :P
Voor mij was het vreemd genoeg juist omgekeerd.
Een paar weken nadat de datum van mijn opname bekend was, lukte het mij om een knop om te zetten en ben ik heel langzaam weer wat gaan eten.
Ik was zo bang voor een opname en wilde het liefst veilig thuis blijven.
Met dat ik weer begon te eten namen alle eetgestoorde rituelen namen enorm toe, ok, maar ik at en kwam zelfs wat aan!
Een opname was onvermijdelijk, maar ik had zelf al een begin gemaakt.
Maar toch begrijp ik de gedachten wel die in het artikel genoemd worden.
Super goede zin!
Ik ga volgende week starten met mijn eerste behandeling en herken deze gedachten heel erg. Ik heb eergisteren pas te horen gekregen dat ik dan kan beginnen en nu kan ik me nog wel inhouden om heel erg af te gaan vallen, maar ik merk wel dat ik het heeeel graag wil..
Mooi geschreven en goed getimed voorr mij!
Ik denk dat er hoort te staan: ''Hallo! We hebben het hier wel over een ziekte he!''
En dan moet je wel sterk in je schoenen staan om al die opmerkingen naast je neer te leggen, wat velen met een eetstoornis/eetproblemen nu net niet zijn. De dag overleven is vaak al zwaar genoeg.
Er is nog een lange weg te gaan denk ik voordat mensen (vooral diegenen die minder intensief met eetstoornissen werken) beseffen dat een eetstoornis nog steeds een psychische stoornis is en gewicht (of andere 'cijfertjes') niet altijd een heel juist beeld geven van de ernst op lichamelijk vlak.
Daarnaast is het voor vele eetgestoorden ook pijnlijk om te ervaren/weten/zien dat meiden met een bmi-tje dat niet veel van nul verwijderd ligt (bij wijze van spreken) of een hartslag die nauwelijks te meten valt, die meiden onmiddellijk veel en intensieve hulp krijgen, vaak zelfs voorrang op de behandeling en diegenen die zich staande proberen ondanks alles hiervan de dupe zijn. ( 'Je zou voor minder willen crashen of juist niet meer vechten om ook maar iets je best te doen.' )
Daarnaast is een eetstoornis een psychische stoornis die vaak het doel heeft om te overleven. En niet noodzakelijk dood te willen, of dat als enige doel de dood te bereiken. Maar lang die eenzame strijd moeten strijden zonder weinig/geen/foute hulp, kan dus ook uitmonden in een (geslaagde) zelfmoordpoging.
Het is zo moeilijk met te weinig plaatsen in de hulpverlening, de juiste hulp te bieden aan zoveel mogelijk mensen in zo kort mogelijke tijd. En niemand in de koud te laten staan.
Ik denk wel dat het goed is dat mensen hierover een beter beeld krijgen, maar het probleem is volgens mij complexer dan enkel de eetgestoorde die hieraan ten prooi valt. En dat wordt in dit artikel niet goed belicht. (Maar waarschijnlijk is de schrijver/schrijfster hier wel van op de hoogte.)
Goed geschreven iig.
-x-
xx
Het is echt zó herkenbaar! Ben blij dat ik dit gelezen heb, ik vond mezelf al zo dom dat ik het dacht! Heel erg bedankt..