Op begrip hoef ik niet te rekenen

Het snikhete weer van de afgelopen dagen maakt haast iedereen gelukkig. Meisjes stralen als ze over straat, flaneren in korte zomerjurkjes, de terrasjes in mijn buurt zitten stampvol en iedereen gaat massaal de stad in om een nieuw zwempak aan te schaffen. Iedereen wordt happy, behalve ik… De afgelopen dagen had ik meermaals tranen in mijn ogen en voelde ik me alles behalve goed.

Ik check ’s avonds alvast het weerbericht op mijn mobiele telefoon om te beslissen wat ik morgen zal aandoen. Voor modeverslaafde zielen als ik, zou dit een fijn vooruitzicht moeten zijn: de fashionable combinaties die ik kan maken met mijn fleurige jurkjes, rokjes en shortjes zijn dan ook echt eindeloos. In mijn gedachten staat enkel één ding voorop: Hoe kan ik zo weinig mogelijk van mijn lichaam tonen en toch niet smelten in deze warmte? Hoe zal ik erin slagen mijn armen en benen te bedekken? Begrijp me niet verkeerd, ik doe dit niet omdat ik walg van mezelf en wil afvallen. Neen, integendeel… Ik walg van mezelf omdat ik tot op heden, ondanks mijn vele inspanningen van mijn nieuwe herstelplan, nog steeds angstaanjagend mager ben…


Mensen kijken me na op straat, roddelen achter mijn rug of zeggen zelfs recht in mijn gezicht dat ik er lelijk uitzie. Ik zie ze denken: “Kind, eet alsjeblieft, je bent een afschuwelijke verschijning”. Als ik zelf al niet ongelukkig word van het feit dat ik geen mooie nieuwe bikini kan aanschaffen of uitkijken naar onze vakantie aan het zwembad, zorgt de wereld daar dus wel voor. Normaal gezien heb ik er allemaal niet zo’n last van en kan ik reacties van anderen steeds goed van me afzetten. Ik relativeer en denk dan bij mezelf “Wat jammer, dat je zo kleingeestig bent”. Nu is het anders. Ik word immers haast onwel van de warmte, kàn en wil geen blote schouders of benen dragen om anderen niet te choqueren. Niet bepaald leuk, maar als ik daardoor mijn beperkte zelfwaarde nog kan beschermen, dan is het maar zo…

Nou, vergeet dat laatste maar! Het onbegrip, medelijden en walging van mensen op straat gaan bij me door merg en been. “Is het echt nog niet genoeg dat ik haast uit mijn vel zweet?”

Ja, ik heb een eetstoornis. Weliswaar niet meer zo ernstig en kritisch als de afgelopen 2 jaar, maar mijn strijd en littekens zijn op m’n lichaam af te lezen. Ik werk mezelf elke dag uit de naad om beter te worden, bouw een ambitieus herstelplan op, zet doelstellingen naar gewicht toe en daag mezelf keer op keer uit nieuwe gerechten op het menu te zetten. Op begrip hoef ik niet te rekenen, hoor. En ik begrijp het ook allemaal wel: dat ik zo graag uit dit magere lichaam wil groeien, kan je immers niet op mijn gezicht aflezen natuurlijk. Maar het is haast een schande hoe weinig respect ik nog krijg als ik me over straat begeef. Vreemd toch?

“Don’t be a hater, cause I’m neither a celebrator!”

We springen allemaal met veel plezier in voor een collega met een burn-out, helpen vrienden en vriendinnen die neerslachtig zijn weer uit de put, maar ‘oh jeetje’ als jouw uitdaging op je magere lichaam af te lezen is! Dan ben je een aansteller, kan de menigte er massaal niet met het verstand bij, wordt je geen greintje begrip gegund. En bovendien: Wat als ik nou eens kanker had, zou je dan zo naar me kijken? Zou je dan van me walgen? Wellicht niet. Dan zegt men: “Chapeau, ze trotseert nog de menigte terwijl ze herstelt van haar zware ziekte”.

behind my back

Gisteren ben ik dan ook tijdens een kleine trip door de stad heen in tranen uitgebarsten. Ik ben naar huis gevlucht, heb alle luiken van mijn appartementje gesloten om de warmte toch een beetje buiten te kunnen houden en een nieuwe Nutridrink met de laatste estafettereep van Tony Chocolonely genomen. Op de radio spelen ze deze maand een marathonuitzending voor studenten en ik kreeg al meermaals heimwee naar mijn eigen studententijd, toen ik nog helemaal gezond was en kon genieten van het leven eens die zware examens voorbij waren. Ik pinkte een traan weg en maakte me zorgen om mama, die me net in deze trieste moed opbelde… Dat het maar snel weer regent, dan zal alles vast beter worden….

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

24 reacties op “Op begrip hoef ik niet te rekenen”

  1. Wat heftig dat je je zo naar voelt en je omgeving zoveel onbegrip uitstraalt, terwijl jij er alles aan doet om te vechten. Maar super goed dat je dit opschrijft en dat je zelf ook inziet dat het niet aan jou ligt, maar aan het onbegrip van de mensen en jij wel werkelijk sterk en krachtig bent. Je bent een topper en ik heb juist heel veel bewondering voor je! Zagen maar meer mensen hoe moedig jij bent! Dankjewel voor het delen van je verhaal (:

    Liefs en een dikke knuffel!

  2. Blijf vechten Meis! Laat dit soort idiote en kortzichtige mensen er niet voor zorgen dat je eetstoornis weer ruimte in gaat nemen en je jezelf (weer) kleineert!!!

  3. wow.. Heel heftig..
    Voor mij is die kleding erg herkenbaar, maar dan ivm met zelfbeschadiging.
    Heel veel sterkte meisie! Geef niet op, je doet het voor jezelf!
    x

  4. Heel mooi geschreven! bedankt xxx

  5. Helaas herkenbaar voor mij. In de aula is het vaak snikheet maar ik durf er echt niet in een topje te zitten. Ik zie dat ik te mager ben, vind het niet mooi en eet al een hele tijd normaal. Maar sommige mensen snappen gewoon niet dat je niet op 1, 2, 3 van ondergewicht verlost bent. En ja ik snap dat mensen eens omkijken. Maar sommige reacties zijn echt grof en oppervlakkig.

  6. moet moeilijk voor je zijn… je kan alleen maar blijven vechten in de hoop dat het volgende zomer anders zal zijn.
    Wat me wel opvalt is dat je er vanuit gaat dat alle anderen happy zijn, weet dat dat ook niet waar is. Want het is niet omdat het bij andere mensen NIET aan hun magerte af te lezen valt, dat zij geen body issues kunnen hebben. Misschien denk je als je mij ziet ook wel dat alles prima in orde is, terwijl ik net zo lang twijfel voor de kleerkast en net zo hard mezelf verafschuw. Maar omdat ik een gezond gewicht heb, denk je daar waarschijnlijk niet eens aan.
    Let erop om zelf niet zo oppervlakkig te oordelen over anderen, als wat je hen verwijt…

    1. Hier sluit ik me bij aan!

    2. Hoi Marleen!
      Uiteraard besef ik dit. Door het feit dat ik van mezelf eigenlijk een erg opgewekt persoon ben en tracht het positieve in alles te zien, optimistisch te blijven, ben ik ervan overtuigd dat anderen er wellicht ook vanuit gaan dat ik best gelukkig ben. Dus neen, ik ga niet op het uiterlijk af om te besluiten dat iemand zomaar plots gelukkig is, “oppervlakkig” lijkt me dan ook wat hard verwoord. Maar wat ik wèl net als boodschap wilde geven is dat het begrip voor vriendinnen van me bv. die klagen om een rolletje hier of een kilootje teveel daar, veel groter is op straat dan voor mijn situatie (en een heel aantal andere meisjes zoals ik uit de reacties kan afleiden)… hoop dat dit wat duidelijkheid schept…?!
      Ch

  7. Waw Charlotte, dank je voor deze prachtige blog. Ik heb me nog nooit zo hard, van begin tot eind kunnen herkennen in wat je hier schrijft. De tranen, de pijn en het verdriet van het begrip dat ontbreekt bij anorexia in de huidige maatschappij.

  8. @Sterregoesforit @LYJ85 @Carmen @Noor: heel erg bedankt voor jullie warme reacties, doet zeker deugd!

  9. @Blacktiger @*** @Laura V: ook van harte bedankt voor jullie respons. Ik had mss vroeger, als ik die mensen op straat was, ook wat te snel geoordeeld dus snap dit ook wel van anderen. Maar het is die “vechtende keerzijde” die zelden wordt gezien, hè?! Dat herstel niet van de ene op de andere dag om te draaien is of kwestie van een keertje extra friet te eten.
    Wat echter niet wil zeggen dat we niet moeten volhouden en er dubbel voor gaan! Integendeel: ik beeld me altijd in dat ik over een jaartje hopelijk net zoals hen in een shortje over straat kan lopen en dat ik dan hun snoetjes eens wil zien 😉👍🏼
    Go for it en never give up!

  10. Hee,
    Voor mij ook heel herkenbaar.
    Er zijn zelfs mensen die ik vroeg als ik over straat liet of ze het wel goed konden zien. Ik bedoel als ze dan toch kijken zouden ze het ook minder opvallend kunnen doen.
    Er zijn best nog mensen met ‘problemen’ en die worden niet nagekeken of nagewezen… Bij een eetstoornis is het vaak te zijn, helaas
    En dan denken ze ‘eet gewoon’ maar zo werkt dat natuurlijk niet

  11. Wat een heftig verhaal, blijf vechten! Alles wordt beter op het einde, als het niet beter is, is het niet het einde!

    Heel herkenbaar, die kleren, ik loop met 35 graden met een vest en lange broek om de littekens en sneden te verbergen, en o wat krijg ik dan rare blikken, maar van mij mogen ze kijken hoor, ze weten niet wat voor een oorlog ik in men kop heb, dus ze snappen het toch niet, al vind ik het toch steeds vaker vervelend te worden.

    Heel mooi geschreven! Het lukt je wel!

  12. Eerlijk gezegd vind ik dat mensen sowieso veeel te snel oordelen.
    Als je ziek bent dan mag je je niet leuk kleden in de zomer? Gewoon doen. Laat ze maar kijken.
    Zowel met kanker als een eetstoornis kun je broodmager zijn.
    Dus waar halen mensen het lef vandaan?

  13. Als mensen zo naar je kijken zegt dat natuurlijk ook een heleboel over henzelf.
    Trek het je niet zo veel aan.Hoe sterker je nu bent of leert zijn des te beter leer je om dat later ook te zijn.Heus,je zult vaker door mensen be-of veroordeeld worden in je leven omdat mensen dat helaas vaak doen en dan heb je door deze ervaringen profijt !
    De wereld verandert niet,maar het gaat er om hoe jezelf ermee omgaat.
    Je bent heel goed bezig,wees trots op jezelf en ga door.Focus je meer op wat jezelf fijn vindt,de zon,mooie bomen,bloemen een ijsje…wat dan ook en laat niet je zomer verpesten door wat anderen wel of niet denken.
    Het is heel akelig wanneer je bekeken wordt,het doet pijn,maar schud het van je af en weet dat je mooi bent en dat je kan herstellen.Veroordeel ook jezelf niet !

  14. niet helemaal waar, ik zit zelf thuis met een burn out en op veel begrip hoef ik ook niet altijd te rekenen, onbegrip is overal om je heen, voor elke ziekte
    ook mensen met kanker krijgen onbegrip (had je maar niet moeten roken/zonnebaden/anders)
    maar denk dat het beste is om inderdaad te denken ‘wat jammer dat je zo kleingeestig bent’

  15. Jep..Hier ook..randje van een zomerdepressie denk ik..Er moet zoveel en slecht voelen mag al helemaal niet..Soms wil ik het ook uitschreeuwen vd pijn..Laat staan dat er dan ng opmerkingen gemaakt worden over hoe je eruitziet..Ik laat het meestal van me afglijden maar soms doet het mij ook pijn! sterkte ook nog

  16. Nou dan heb je nog niet gehoord van het onbegrip voor mensen die met hun dikke lichaam toch een korte broek aantrekken zoals ik. Dun wordt veel meer als bewondering en aantrekkelijk gezien. Dan kan ik me voorstellen dat mensen het zeggen uit jaloezie. Ik zou iig jaloers zijn op iemand die er mager uit ziet. Maar ja, dikke mensen zijn lui en lelijk en stinken en noem maar op. Op de één of andere manier is het een vrijbrief om maar opmerkingen te mogen maken. Mensen zorgen er toch zelf voor dat ze zo dik worden?! Laat ze maar kletsen is makkelijker gezegd dan gedaan. Want ja, ik weet ook wel dat ik moet afvallen, maar dat hoef je me als buitenstaander niet de hele tijd duidelijk te maken.

    1. Ik deel jouw ervaring helaas:( Dunne mensen worden vaak als aantrekkelijk gezien of als kwetsbaar/om compassie voor te hebben. Dikke mensen worden des te vaker minachtend behandeld en als ‘lui’ bestempeld. Ik denk dat elke bemoeienis van buitenaf omtrent een ander persoon heel kwetsbaar is. Niemand heeft over een ander te oordelen en zeker niet ongevraagd en gebaseerd op uiterlijk/vooroordelen.

  17. Heel krachtig verhaal, en wat naar dat je je zo voelt. Er is inderdaad weinig begrip in de maatschappij. Maar weet dat de mensen hier en vele anderen je strijd wel begrijpen! Je bent sterk en dapper als ik je verhaal zo lees. Blijf vechten! Je bent niet alleen!

  18. Ik ken je niet, maar ik zou je een knuffel willen geven. Ook is dit even een goeie eye opener voor mij, aangezien ik vaak in mijn hoofd heb dat als ik mager zou zijn, mensen wel bezorgd en begripvol zouden zijn (in tegenstelling tot mijn andere problemen). Ik denk (of weet) niet dat je het bij het juiste eind hebt wat betreft andere psychische problemen, ik denk wel dat jouw artikel goed beschrijft (iig voor mij) dat je in welke omstandigheden dan ook onbegrip kunt verwachten.
    Mijn voorstel: omarm de wel fijne mensen en reacties, ook al is het er maar 1, en een dikke middelvinger naar de rest.
    Hou vol! Goed geschreven blog.

  19. Ook mensen met andere ziektes, en ja ook met kanker bijvoorbeeld of een andere ernstige ziekte, hebben te maken met dagelijks onbegrip.
    Varierend van “kijk een junk” omdat je kaal en dun bent en je anders loopt door de kanker tot nawijzen en nakijken omdat je er anders uit ziet door je prednison voor de transplantatie of sle.

    Ik wil er niets mee zeggen over jouw ervaring, want dat is verschrikkelijk rot. Ik wil alleen zeggne, je bent er niet alleen in. Heel veel mensen krijgen er helaas mee te maken, vooral jonge mensen. Kijk als je in een rolstoel zit, of bijvoorbeeld een gipsverband om hebt is het voor iedereen duidelijk: oh die is ziek. Maar als je het niet direct ziet en je bent jong, vullen mensen zelf dingen in.

    Sterkte. Het belangrijkste is niet onbegrip van onbekenden. Zolang je maar begrip hebt van je naasten en bovenal voor jezelf

  20. De mensen kijken graag naar rare mensen. Vreemd trekje.
    Sommige dagen kan je dat beter hebben dan andere. Gelukkig zijn er ook nog lange rokken. Niet warm en toch bedekt..

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *