“Je moet gewoon even normaal doen.” “Zo maak je ons gezin kapot.” “Ik heb hier echt geen zin in hoor, om jou straks naar het ziekenhuis te moeten rijden.” Harde woorden. Uit boosheid? Uit onmacht? Uit liefde? Uit haat? Een eetstoornis maakt veel kapot. Het zet alles op scherp. Het laat je zo alleen voelen. Je komt thuis in een koud huis. Verdrietig zit op je op de bank en je beseft: ik voel me niet gesteund.
Een omgeving waar je steun uit haalt of een sociaal vangnet kan ontzettend waardevol zijn wanneer je worstelt met een eetstoornis. Sterker nog; het opbouwen en onderhouden van sociale contacten is een belangrijk criterium van herstel dat door cliënten zelf gesteld wordt. Naast dat je jezelf lichamelijk en geestelijk goed voelt, vindt men het belangrijk dat je je ook op maatschappelijk en sociaal gebied goed en gewaardeerd voelt. Daar kan ik me absoluut in vinden en het blijkt ook uit dit onderzoek:
84% van de respondenten is het (helemaal) eens met de stelling: Belangrijker dan het herstel van de eetstoornis symptomen is het persoonlijk welbevinden (een individueel proces gericht op de mate waarin iemand zich lichamelijk geestelijk en sociaal goed voelt) van de cliënt. Persoonlijk welbevinden lijkt dus vanuit een cliënt-perspectief enorm belangrijk te zijn.”
Naast al die andere punten is onze tevredenheid over ons sociale leven belangrijk voor ons. Wat dat sociale leven inhoudt, zal voor iedereen anders zijn. Maar in mijn beleving kan je beter één goede vriend hebben dan tien vage kennissen. Hoe dan ook, je kunt je voorstellen dat dat een wisselwerking heeft. Hoe minder eetstoornis, hoe meer ruimte voor sociaal contact. En ook: hoe lekkerder en zekerder jij in je vel zit, hoe minder je die eetstoornis nodig hebt.
Een omgeving waarin jij je thuis voelt, draagt daar dus zeker heel erg veel aan bij. We hebben het zelf ervaren, maar horen ook van anderen dat hun ouders, vrienden en partners bijdragen aan hun herstel. Je voelt dat je er mag zijn, dat je gewaardeerd wordt en je kan je ei kwijt als je ergens mee zit. Belangrijk, want in je eentje ergens mee rond blijven lopen is ontzettend zwaar. Wie gaat malen in z’n hoofd lijkt er vaak niet uit te komen. Samen kan je een stuk meer dragen.
Helaas voelen we ons niet altijd gesteund door onze omgeving. Waar de één geluk heeft, heeft de ander pech of is er sprake van miscommunicatie. Communiceren met je omgeving is dan ook best lastig wanneer je eetstoornis een grote mond heeft en dat heeft ‘ie in veel gevallen wel. In een perfecte wereld zou de communicatie altijd soepel verlopen en zouden we ons altijd gesteund voelen, maar in werkelijkheid wil dat nog wel eens anders zitten. Zelfs al hebben we de beste bedoelingen.
Wanneer je worstelt met psychische problemen is die steun zo ontzettend belangrijk, maar ook wanneer je daar niet echt mee worstelt ben je steun en liefde waardig en is dat ontzettend belangrijk. Je niet gesteund voelen is een pijnlijke klap in je gezicht en kan nogal wat doen met je zelfvertrouwen. Zo zonde, want het heeft vaak helemaal niks met jou als persoon te maken, maar met bepaalde omstandigheden zoals wanhoop en miscommunicatie. Maar ook de situatie, het verleden, karakter of de onmacht van een ander.
Misschien voel jij je niet gesteund en zit je daar heel erg mee, maar weet je niet wat je moet doen. Zeker wanneer je niet zo sterk in je schoenen staat, kan het heel lastig zijn om dit aan te kaarten. Toch is dat het beste dat je in zo’n geval kunt doen. Bespreek met elkaar hoe het komt dat jij je niet gesteund voelt en vergeet niet om het ook van de kant van de ander te bekijken. Probeer aan te geven wat jij nodig hebt, maar probeer ook te begrijpen hoe het komt dat de ander jou niet kan steunen. Van mening verschillen is mogelijk, maar niet onoplosbaar. Wie weet komen jullie samen tot een oplossing of misschien duurt het nog even voordat het beter gaat voelen.
Het kan zijn dat jullie beide het beste voor elkaar willen, maar dat jullie verschillend denken over wat daarvoor nodig is. Dat kan botsen, maar het heeft niet te maken met dat de ander jou niet wil steunen. Lastig, maar juist daarom is het zo belangrijk om te praten, want anders kom je er nooit achter. Hoe eerder en rustiger jij je frustraties uitspreekt, hoe minder kans dat ze opstapelen tot iets groots waardoor jullie band misschien wel helemaal breekt. Ik moet eerlijk zeggen dat het ook een kwestie is van oefenen, want voor jezelf opkomen is soms best wel eng.
Stel dat de ander boos wordt? Wat als ik me aanstel? Ik moet gewoon niet zo zeuren. Wat nou als diegene me nooit meer wilt zien? Onzekerheid en bang zijn om mensen te verliezen, omdat jíj iets verkeerd zou doen, speelt een grote rol. Nee, ruzie maken is niet per se leuk, maar het is wel heel gezond en het is iets dat je ook kan leren. Daarover lees je meer in deze blog. Als je echt merkt dat de ander je liever laat vallen dan je wilt helpen, is het misschien maar goed om (even) afstand van elkaar te nemen, hoe pijnlijk dat ook is.
Jij verdient mensen om je heen die het beste met jou voor hebben en om mijn eigen valkuil maar meteen in te dekken: dat betekent niet dat hun wereld om jou draait. Dat betekent niet dat ze álles voor je over hebben. Dat betekent niet dat je het altijd met elkaar eens moet zijn. Tja, ik moet eerlijk zeggen, dat ik dat best lastig vond. Niet omdat ik wilde dat de wereld om mij draaide, maar omdat elk negatieve dingetje of eenzaam moment me al helemaal van m’n stuk kon brengen. Niet nodig. Niet realistisch. Relativeren, kun je leren. Je bent goed genoeg.
Wat doe jij als je je niet gesteund voelt?
Wil je verder praten over dit onderwerp? Morgen, woensdag 6 november om 19:00, is hierover een themachat. Je bent van harte welkom. ♥
fotografie: pexels
Geef een reactie