Ik heb een hekel aan mijn lichaam

Je lichaam draag je elke dag met je mee. Er is geen seconde dat je even geen lichaam hebt. Je fijn voelen in je eigen lijf is dan ook een behoorlijke meerwaarde. Een meerwaarde die ik lange tijd heb gemist. Man, wat had ik een hekel aan mijn lichaam. Die witte benen met paarse vlekken. Die blubberbuik en onderkin wanneer ik er ontspannen bij zat. Die wallen onder m’n ogen. Dat dunne haar en die lelijke handen. Die puistjes en haartjes op plekken waar ze écht niet hoorden. Het gebrek aan kracht in m’n armen of focus in mijn hoofd. M’n slechte ogen en allergieën… Ik haatte mijn lichaam op vele gebieden.

Ja, ik haatte mijn uiterlijk en mijn omvang, maar ik haatte ook een hoop andere aspecten van mijn lichaam. Ik vond mijn lijf zo ontzettend zwak. Ik heb altijd gezegd dat als we in de oertijd zouden leven, ik binnen no time dood zou gaan omdat ik gewoon een zwak en onkundig lijf heb. Ja, sporters hebben ook brede bovenbenen, maar die kunnen tenminste goed sporten! Ik was slap, moe en ook nog eens lelijk, vond ik. Je kan je voorstellen dat die gedachten je niet echt helpen om je fijn te voelen in het dagelijks leven. Die gedachten wilde ik dan ook graag veranderen.

In eerste instantie dacht ik dat mijn gerommel met eten hierin functioneel kon zijn. Als ik dat nou onder controle zou krijgen… Helaas vind je met een eetstoornis alles behalve controle. Het gerommel bleef gerommel en de angst bleef fel aanwezig. Goed genoeg? Nooit. In therapie werd mij een voorstel gedaan: misschien moest niet ik, maar moesten mijn gedachten over mezelf veranderen? Hoe moeilijk ik dat ook vond, ik stond daar wel voor open.

Hoe denk ik over mezelf?

Lange tijd beschouwde ik mijn gevoelens als waarheid. Ik voel me slecht, dus ik zal wel slecht zijn. Want ja, waarom voel ik het anders? Inmiddels weet ik dat ik dat niet voelde omdat ik daadwerkelijk slecht was. Ik voelde het omdat ik dacht dat ik slecht was. Herkenbaar? Waarom denk je dat? Is het echt waar? En nog belangrijker: wat heb je eraan? Ik voelde me niet goed genoeg, maar van zelfhaat is nog nooit iemand beter geworden.

In therapie kreeg ik een werkblad over G-schema’s mee naar huis. Het maken van G-schema’s heeft mij veel inzicht gegeven op mijn telkens terugkerende, negatieve gedachtenpatronen. Dit was stap één. Want als je iets wil veranderen, moet je eerst weten wát je wil veranderen. Dit kan door middel van cognitieve gedragstherapie, maar het kan ook door te oefenen met praten of schrijven over hoe je je voelt. Pas als je ergens woorden – en dus vorm – aan geeft, wordt iets ineens ook zichtbaar.

Het zoeken naar deze woorden, is iets dat ik heb moeten oefenen. Het was heus niet zo dat ik je dat zomaar even op een briefje kon geven. Wees daarom ook niet ban als je niet weet hoe het gevoel of de gedachten moet omschrijven. Begin maar gewoon en dan kom je vanzelf wel ergens op uit. Of niet; dat is ook goed. Oefening baart kunst en elke keer word je er een beetje beter in. Stel je open naar de ander en naar jezelf. Wat gaat er nu eigenlijk in je om? Waarom denk je zoals je denkt? Wees niet bang om door te vragen. Maar weet ook dat er geen goede of foute antwoorden bestaan. Het is gewoon zoals het op dat moment is en momenten zijn veranderlijk. Je mag altijd ergens op terugkomen en mee verder gaan.

Hoe wil ik over mezelf denken?

Ik ben lelijk, dom en zwak. Daarom zal niemand met mij om willen gaan en zal ik mislukken in het leven. Deze gedachte bijvoorbeeld, had ik heel erg vaak. Maar klopte deze gedachte wel? Ik kon allerlei redenen bedenken waarom wel, maar zocht eigenlijk nooit naar redenen waarom niet. Wat voor gedachten heb jij over jezelf? Hoezo haat jij je lichaam? Wat is er dan niet goed aan? En, wat is er wél goed aan? Belangrijk in dit verhaal is om het realistisch te houden. Je kan niet ineens van jezelf haten naar van jezelf houden. Je mag jezelf ook eerst ‘neutraal’ vinden of misschien voorzichtig ‘oké’. In de blog ‘Ik hoef niet van mijn lichaam te houden‘ lees je hier meer over.

Iets anders dat kan helpen, is om je te verplaatsen in iemand anders. Zou jij tegen anderen ook zo streng zijn als dat jij tegen jezelf bent? Waarschijnlijk niet. De eisen die ik aan mezelf stelde waren torenhoog, terwijl ik helemaal niet zo anders was dan de mensen om mij heen. Tenminste, niet als ik mezelf op een eerlijke manier met hen vergeleek. Natuurlijk kon ik altijd wel iets vinden bij een ander dat ik ook graag zou willen hebben, maar dan zocht ik weer alleen maar naar bewijs voor mijn negatieve gedachten en niet naar bewijs voor mijn positieve gedachten.

Naast de manier waarop je over jezelf kan denken, gaat het ook over de manier waarop je over jezelf wíl denken. Dat klinkt een beetje gek, want natuurlijk wil je positief over jezelf denken. Maar waarom doe je het dan niet? Wat heb je nou eigenlijk aan die negatieve gedachten? Wanneer hebben die je ooit beter gemaakt? En denk nu eens aan wat positieve gedachten je tot dusver hebben gebracht. Ik weet zeker: een stuk meer van wat je eigenlijk wil! Ik weet dat het niet altijd makkelijk is, maar dat besef heeft voor mij toch een stukje verandering gebracht. Aan welke gedachten kies jij aandacht te besteden?

Wat je voedt, dat groeit.

Maar toch; als ik anders zou zijn, dan zou ik toch vanzelf anders denken? Als ik anders was, dan waren al die negatieve gedachten helemaal niet nodig? In zekere zin is dit waar, heb ik ondervonden. Het hielp mij om me anders te gedragen. Om m’n lichaam niet met haat, maar met liefde te behandelen. Om goed voor mezelf te zorgen. Juist door goed voor jezelf te zorgen, zal je lichaam beter voelen en zal je jezelf ook minder haten. Hoe waardeloos je je ook mag voelen, juist door ergens aandacht aan te besteden geef je iets eigenlijk meer waarde. Dat maakt niet alles altijd ineens leuk of fijn. Nee, soms voel je je ook gewoon even slap en lelijk, maar dat mag. Dat heeft iedereen weleens. Dat heb ik nog steeds wel eens, maar gelukkig niet meer zo intens en allesbepalend.

Ik vond het op die momenten altijd moeilijk om voor mezelf te zorgen. Ik had eerder het idee mezelf te moeten straffen, omdat ik zo niet was wie ik wilde zijn. Daarmee sneed ik mezelf alleen maar in de vingers. Uiteindelijk moet je het toch met jouw lichaam doen, dus dan kan je er maar beter het beste van maken. Soms betekent goed voor mezelf zorgen ook dat ik kan accepteren dat ik me zo naar voel. Dat het niet meteen weg of opgelost is. Dat het nu eenmaal even zo is en dat daar waarschijnlijk wel een reden voor is. Meestal is dat niet omdat mijn lichaam echt zo veel veranderd is vergeleken met gisteren, toen ik me wel goed voelde. Maar heeft dat te maken met mijn gemoedstoestand of lichamelijke kwaaltjes die opspelen, maar ook weer over kunnen gaan. Wees niet te hard in het oordeel over jezelf.

Hoe wil jij omgaan met haat naar je lichaam?

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

16 reacties op “Ik heb een hekel aan mijn lichaam”

  1. Ik blijf me vermoord voelen, na ingrijpen anorexia met dwang kwam ik 2x in gewicht aan. Geen enkele oefening zal me helpen en weiger het ook, nog steeds, ik haat vooral mensen daarom, want niemand deed z´n best om de werkelijke kern te begrijpen. Ik had een lichaam en hield van mezelf, ook voordat ik anorexia kreeg, maar nadien, niet meer nee, omdat JULIE erin zitten en ik jullie er niet uitkrijg. Dank dat ik dat kon zeggen.

    1. Wat een heftige reactie schrijf je hier. Het lijkt me moeilijk om je te voelen zoals jij je voelt. Ik hoop dat je dit ook op de juiste plek kunt uiten, want uiteindelijk zijn die JULLIE niet de mensen hier (neem ik aan). Uit je berichtje spreekt ontzettend veel woede en weerstand en ik kan me voorstellen dat je gebaat zou zijn als daar iemand naar luistert IRL, i.p.v. op een platform als dit. Ik wens je sterkte en hoop dat je uit de weerstand durft te komen en iemand in vertrouwen kunt nemen om hiermee bezig te gaan. Niet om de ander gelijk/ongelijk te gaan geven over wat ze hebben gedaan, maar om jezelf een fijner leven te geven.

      Ik voelde me erg genoodzaakt om te reageren op je bericht. Ik hoop dat je me dat niet kwalijk neemt. Nogmaals: sterkte!

      1. @Anne Sophieke, dat was ook mijn wens IRL zoals je schetst, maar dat is niet gelukt en ik heb de hoop daarop ook opgegeven. Maar het heeft dus nog steeds iedere seconde gevolgen voor mijn leven en ik denk dat ik er ook niet vanaf kom. Ik noem het inmiddels ook PTSS. Die JULLIE idd. zijn de mensen die het of niet begrepen (de meesten) of ook simpelweg niet hun best daarvoor deden, in mijn beleving iig. Daarom haat. Zoveel tijd en energie verspilt aan niets. Ze hadden alleen maar met mij hoeven praten en met goede gesprekken had ik mijn anorexia losgelaten als ze wisten wat het voor mij betekende. Laat het een les zijn voor iedereen met welke eetstoornis dan ook. Het gevoel moet goed zitten, voor je wat dan ook doet. Ik ging niet meteen dood, er was tijd genoeg voor overleg, dat gebeurde niet, ik zit er nu nog mee, iedere dag, want het is niet GOED gepraat, het kon of mocht niet daarmee bestaan en daardoor is het HUGE geworden, zoals je merkte aan mijn schrijven, bedankt iig voor je reactie ♥

        1. Hoi w, dank voor je verdere reacties. Mocht je het zien zitten, dan kun je via de redactie van Proud mijn mailadres opvragen en mij een mailtje sturen. Ik merk dat ik graag even met je mee denk. Ik vind het ook naar om te lezen dat je je niet meer durft aan te melden op het forum. Hopelijk durf je het aan me een mailtje te sturen!

    2. Waarom weiger je oefeningen om terug van je lichaam te leren houden? Denk je niet dat mensen je lichaam terug gezond wilden en daarom wilden dat je aankwam? Heb je nu hulp om bij de kern van je anorexia te komen en deze aan te pakken? Wat denk je dat jij nodig hebt om beter te worden en weer van je lichaam en jezelf te houden?

      Wat bedoel je met jullie zitten erin en ik krijg jullie er niet uit?
      Ik denk niet dat alles voor je verloren is!

      1. @Ano, ‘jullie’: het begon met mijn moeder en huisarts. Mijn moeder is een narcist en mijn huisarts werd boos en kwam met dreigementen, als je niet .. dan.. (totaal niet nodig geweest!) Later heeft de hulpverlening niet begrepen over impact van een narcist en dat heeft me nog verder geschaad, want mijn leven stond al zo lang stil. Ik heb niets nodig om weer van mezelf te houden, ik had ALLES al om van mezelf en mijn lichaam te houden, dat is me ontnomen. Het subtiele daarvan.. wordt niet eens erkend, laat staan dat het begrepen of uitgediept werd, zodat ik wellicht, indien wel, alsnog ‘iets’ van ‘verder’ had gekund, al naar gelang de omstandigheden, doordat het simpelweg mocht bestaan of was zoals het was of dus nog steeds is, dank je wel ♥

  2. Hey W,

    Ik zie dat je vaak reageert onder de blogs. Wat heftig wat je hebt meegemaakt en wat verdrietig om te lezen dat je het zo zwaar hebt. Zou je het niet een fijn idee vinden om je aan te melden op het forum en daar steun te zoeken? Een ander geluid dat je in het dagelijkse leven zo lijkt te missen? We zijn er graag voor je.

    Liefs

  3. @ Irene,

    dank je wel Irene voor je aanbod, maar dat durf ik ook niet meer. Op fora ging het vaak mis, ik weet niet irritatie omtrent hoe ik denk, te diepgaand over het systeem oa. door dat narcisme probleem, mensen willen gewoon dagelijks leven praat. Ik begrijp het wel, maar kon het steeds niet. Ik zocht idd en nog vaak naar ander geluid. Jullie maken goede blogs, heel erg bedankt en respect ♥ dat jullie er zijn.

  4. Ik ben voor anderen ook net zo streng als voor mezelf en daar voel ik me wel schuldig over.
    Bv als iemand een slechte huid heeft of een stevig postuur denk ik: dat je daarmee kan leven… En bij mezelf denk ik dat ook als ik mn gewicht te hoog vind of mn huid slecht(dat zijn wel echt de 2 focus punten)ik steek er best wel moeite en energie in om mezelf daarin tevreden te houden…
    Hierbij wel zeggend dat ik bdd heb ("ingebeelde" lelijkheid) ik hecht teveel waarde aan uiterlijk. En om die reden vind ik mn karakter ook niet mooi. Ben vroeger erg veel gepest en vaak lelijk genoemt en als ik het nou echt was dan had ik het kunnen plaatsen (al hoor je zoiets Nooit tegen iemand te zeggen maarja kinderen en pubers zijn vaak eerlijk) maar mensen om me heen zeggen van niet.
    Soms heb ik wel momenten dat ik mezelf kan accepteren (ook mn hersenkronkels) en kan ik afleiding vinden in andere dingen. Ik hoop echt dat ik er ooit helemaal vanaf kom.

  5. Dag W.,

    Ik ben net nieuw op dit forum maar ben ook erg geraakt door jouw bericht en wilde graag reageren. Lieverd, ik heb ook een narcistische moeder ( en ook een narcistische ex) en ik weet dat dit heel traumatiserend is en ik heb dus ook al vanaf mijn 19e af aan een eetstoornis. Als je als kind opgroeit met een narcistische ouder dan wordt je eigenheid, je identiteit en je eigenwaarde ondermijnd. Het is een heel ernstig proberen maar helaas is er heel weinig bekendheid over. Heb je je al wel eens verdiept in narcistisch misbruik? Het heeft mij wel geholpen hierover te lezen op internet omdat er veel onwetenheid over is. En daardoor snappen veel menen het ook niet; het is ook moeilijk uit te leggen. Het is vaan ‘intiem terreur’ zoals het ook wel genoemd wordt.

    Ik hoop heel erg dat je de hulp vindt van mensen die jouw persoon, jouw eigenheid respecteren. Zodat je weer regie over je eigen leven kan voelen, die bij je is weggenomen. Je verdient iemand die echt naar je luistert en jou de erkenning geeft die je nodig hebt, na zoveel ellende.
    Sterkte en liefs, Maan

    1. @Maan,

      Tof dat je reageert en het begrijpt middels helaas eigen ervaringen, maar het daardoor idd. begrijpt dat het zo subtiel gaat, dat is idd. ook het kenmerkende. ‘Intiem terreur’, daar had ik nog niet van gehoord. Ik weet idd. dat er nu nog maar een handjevol therapeuten zijn, in opleiding vaak ook nog, maar dat er nu steeds meer aandacht voor is en komt, middels ook de persoon die de site "Het verdwenen zelf’ heeft opgericht. Daar lees ik vaak en lees veel herkenning. Daardoor bestaat het eindelijk en dat voelt al zo goed. Als het niet begrepen wordt, gaan mensen denken in termen van alles op jou gericht dat alleen ik een probleem heb of had en kwam ik er dus nooit uit. Want ik hoefde niet assertiever te worden, of meer zelfvertrouwen te hebben, ik wilde alleen maar iid. dat EERST begrepen werd WAT was weggenomen, dan kon ik het plaatsen wellicht door iig erkenning en begrip, dat wat nodig is voor iig het te kunnen laten rusten en vandaaruit nog iets opbouwen. Ik probeer nog te leven met wetende dat er steeds meer mensen van weten en het WERKELIJK begrijpen doet me heel goed, dank je wel voor je reactie en hopelijk kun je waken, na deze ervaringen; dat het jou iig niet nog eens overkomt.
      Ook vraag ik me af of kun je je afvragen waarom er in ons systeem of maatschappij zoveel narcisten zijn. Mij is het iig wel duidelijk. Daar waar je in de maatschappij veelal je macht wordt ontnomen of vroeger als kind al, kun je het op deze manier herwinnen of je ‘lekker uitleven’ zonder dat je GESTRAFT er voor wordt, want geestelijke terreur: bewijs het maar eens. Daar wilde ik dan ook over praten met therapeuten, omdat ik daardoor, in mijn beleving anorexia heb menen te moeten ontwikkelen, maar ‘men’ wilde niet over het systeem praten, maar over MIJ..maar dat mij was vol van de MIJ (maatschappij) iig dank je wel! ♥

  6. W, hoe vreselijke dingen je ook hebt meegemaakt, je lichaam is en blijft van jezelf en van niemand anders. Al kan het heel lang niet zo voelen, ik denk dat velen van ons dat herkennen.

    Maar als je dat gevoel vasthoudt, heb je uiteindelijk alleen jezelf daarmee. Het is geen wraak, al lijkt dat misschien zo, je hebt er niemand mee behalve jezelf.

    Al zou je het willen, met alle woede die je in je hebt kun je het verleden nóg niet veranderen. Je zult verder moeten met wat er nu is en hoe verrot de wereld om ons heen ook is, die verander je niet door jezelf en je lichaam te blijven haten.

    Anderen kunnen niet tot de werkelijke kern komen, dat is ook geen realistische verwachting.

    De enige die tot de werkelijke kern van jouzelf en jouw problemen kan komen, dat ben jijzelf.

    Anderen kunnen proberen je daarbij te helpen en zullen fouten maken. Daar zijn we mensen voor, we maken allemaal fouten, ik, jij, wij, en alle andere mensen ook.

    Je hoeft niet iedereen te vergeven, maar je kunt wel nieuwe mensen een kans geven. Wees eerlijk tegen ze over wat voor jou wel en niet werkt. Misschien kunnen ze je dan helpen om te leren jezelf te vergeven.

    Misschien kan je lichaam dan weer voelen alsof het van jou is, zonder anderen erin, een lichaam om van te houden. Zou dat het echt niet waard zijn om een kans te geven? Een echte kans, een kans waarbij jij en ook anderen fouten mogen maken zonder dat alles dan meteen verloren is?

    Van mij hoef je het niet te doen. Je hebt mij er niet mee als je het niet probeert. Je hebt anderen er ook niet mee. Je verandert er de wereld niet mee. Je hebt alleen jezelf ermee als je nooit meer iemand durft te vertrouwen. Is dat het wel waard?

    1. @ Lezeres,

      Door mij niet te begrijpen, voel ik dat ik in mijn eerste stap richting volwassen worden, in wat voor mij toen zo moeilijk begon te worden, omdat ik sociaal in de knoop kwam, met ‘iemand’ moeten zijn, meer dan wat ik ‘gemiddeld’ om me heen zag in de klas of op school. Ik wilde voor altijd x kilo zijn en dacht: als het eerst fysiek maar goed zit, zie ik daarna wel verder. Toen me dat werd ontnomen, met dwang en er geen communicatie over mogelijk was over wat mij zo’n pijn daarin had gedaan, kon ik alleen nog maar ‘communiceren’ dmv veelvraat/eetverslaving. Dat er geen communicatie mogelijk was, speelde al veel eerder, door toedoen van het dominante, narcistische van mijn moeder, maar kwam toen pas helemaal aan het licht. Het voelt als een soort van geestelijk misbruik uiteindelijk. Ik heb me iets laten ontnemen door iemand waarvan ik toen nog dacht uiteindelijk toch kunnen vertrouwen, maar daarna ging ze, nog meer, met mijn geest aan de haal. Doordat je als, buitenstaander, ‘natuurlijk’ denkt of kunt denken, maar het is toch ‘logisch’ dat je moeder je meenam naar de huisarts omdat je te dun werd/was, voelt het voor mij heel anders. Mijn moeder heeft me mijn eerste stukje richting echte identiteit OOK nog eens ontnomen. Het was het laatste wat nog ECHT van mij was. Daarna maakte ze het ook niet goed (juist het tegenovergestelde) en DAT vooral maakte de eetverslaving ineens heel groot en heeft zulke grote onnodige gevolgen gehad voor mijn leven. Al zou ik niet willen, maar het is met heel mijn leven verweven. Alle onnodige niet leuke dingen die daardoor of daarna gebeurden zitten op mijn netvlies. Omdat niemand het begreep, ging ik dan maar ‘toneelspelend’ verder leven, maar iedere keer kwam en komt het weer terug en werd of wordt het groter, juist doordat steeds getwijfeld werd aan wat ik vertelde hoe IK het ervaren heb.. het niet mocht bestaan is het onnodig groot geworden. Het is als het tegen een kind zeggen dat incest of verkrachting meemaakt: ‘Ah nee joh, dat heb je maar verzonnen.’ Zo is dit ook gaan voelen: geestelijke verkrachting en zit het in mijn hoofd en is het dus PTSS geworden. Hoe langer het speelde hoe meer ik iedere dag weer voor me zag en zie, de omslag van anorexia naar eetverslaving, wat een hele tijd niet was, komt nu heel sterk terug en ik vertrouwde juist mensen en hulpverleners, maar mijn conclusie is, dat maar weinigen begrepen. Dan interpreteerden ze mijn probleem daardoor als een 4 erg; als een ‘onzekerheids of lage eigenwaarde probleem, terwijl het voor mij vaak een 8/9 erg is, omdat ik geen werkelijke draai meer aan mijn leven kon geven, ik het kwijt was, de vanzelfsprekende chronologische volgorde en zelf het contact nog aan te gaan met mensen of contact te zoeken en dus mijn leven nog op te bouwen. Ik voelde me genekt in mijn verdere volwassen worden met een lichaam wat al niet meer van mij voelde. Ik voelde of voel me zelfs een gevaar voor de samenleving, eenmaal wetende dat DIT dus kan gebeuren tussen mensen en ik een soort van ‘laaiendness’ in mij heb gekregen doordat ik mijn ziel ontnomen voel. Mensen die het niet begrijpen, zullen dan antwoorden, dat dat nooit kan, je altijd meester bent over je ziel. Zo kwam ik er niet uit, doordat het niet mocht bestaan, maar kijk op internet, waarin mensen praten.. I sold my soul to the devil. Ze hebben hun ziel verkocht in ruil voor fame en geld, ze zijn ergens ‘ingetrapt’. Zo voelt het ook voor mij. Wetende nu dat zoiets tussen mensen kan bestaan, is beangstigend voor mij en nog steeds voelend als onoplosbaar; kapot is kapot, alsof ik ‘gekraakt’ ben voor het leven en daardoor moeilijk in omgang met mensen, omdat ik al heel snel merk, dat iemand de kern niet begrijpt. Ik dat niet meer wil voelen tussen mensen, want het is en negatief en niet echt hoopgevend. Ik MOCHT er vaak ook niet over praten bv. in praatgroepen, omdat het TE negatief was! Laat me dan maar alleen ermee, of anoniem lezen op een site, iig voorlopig. Ik wilde zeggen, ik begrijp wat je bedoelt, maar het luk(te) uiteindelijk steeds niet, omdat ik nooit wat kon afronden of verwerken daarin. IIg heel erg bedankt en sorry voor de lange reactie, ik wil het echt uitleggen, maar dan wordt het dus heel lang en nog niet duidelijk waarschijnlijk alles. ♥

      1. Door mij niet te begrijpen, voel ik dat ik in mijn eerste stap richting volwassen worden * al onderuit geschopt ben : wat niet groter dan een spelde-prikje had hoeven zijn, heeft mij uiteindelijk ‘genekt’ voor het leven, door vooral het (mis) handelen erop.

  7. Hoi w, nogmaals wil ik je er op wijzen -eigenlijk nog sterker na je berichtjes over je moeder met narcisme- dat je proud mag mailen, ik weet niet of je het hierboven gelezen hebt. Zij kunnen je mijn mailadres geven, je mag me als je dat aandurft een mailtje sturen, ik denk graag met je mee.

    1. @AnneSophieke. Dank je wel dat je mee wilt denken, dat waardeer ik echt, maar ik doe of durf het echt niet. Dit speelt ook al heel lang: Tientallen jaren, ik sta er daardoor anders in, in het leven. Ik kreeg het uiteindelijk steeds benauwd als iemand me probeerde te helpen maar dat mislukte door miscommunicatie en ook daardoor wanhoop en irritatie dat men mij niet kon helpen, maar daarna het leven gewoon verder ging maar ik nog steeds met hetzelfde bleef zitten. Ik ga dat mezelf en die ander niet meer aandoen. Ik ben er wel mee bezig, maar het moet meer spontaan gaan of goed voelen. Ik kan daarom geen mail uitwisseling doen, dat zou me de adem al ontnemen. Baat het niet dan schaadt het niet gaat niet (meer) op bij mij. Ik heb te vaak gewacht op niets, ik kan alleen al het wachten op evt. hulp oid. niet meer aan. Ik hoop niet dat je zelf met narcisme te maken hebt gehad en daarom mailuitwisseling wenst. Dat zou me dan spijten, misschien kun je, in dien ja, dat evt. op andere sites, oa, die ik noemde ‘het verdwenen zelf’ meer lezen of zelf ook dingen kwijt. Iig heel erg bedankt voor je aanbod en meedenken en dank dat ik dit allemaal kon of ging schrijven door jouw/ jullie reactie(s) ♥

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *