Dik, wat is dat eigenlijk? Kan je dat voelen en wat voel je dan precies? Wanneer je dik, ofwel te dik, ofwel obesitas opzoekt op Wikipedia vind je de volgende tekst: "Een medische aandoening waarbij zich zoveel lichaamsvet heeft opgehoopt dat dit een negatief effect kan hebben op de gezondheid." Ook wanneer ik het woord dik in de Van Dale opzoek lees ik niks over gevoel. Iemand kan dik zijn, iets kan dik in orde zijn of je kan elkaar door dik en dun steunen, maar jezelf dik voelen? Nee, dat komt in het woordenboek niet voor. Toch heb ik me wel eens dik gevoelt en misschien doe jij dat ook wel eens. Wat betekent dat dan eigenlijk?

Wanneer je het woord dik heel letterlijk neemt en heel theoretisch benaderd is het een doodnormaal woord om verschillende dingen uit te drukken, maar in het echte leven kan het woord 'dik' onwijs beladen zijn met veel negatieve gevoelens. In onze huidige cultuur lijkt dik zijn iets heel negatiefs te zijn, niet per se omdat het medisch gezien slecht voor je is, maar ook vanwege uiterlijk vertoon.

Het zou zogenaamd van alles over je karakter vertellen. Je bent lui, je eet veel te veel, je beweegt veet te weinig, je hebt geen doorzettingsvermogen en ook geen discipline. Allemaal onterecht als je het mij vraagt. In plaats van een medische toestand is het een scheldwoord geworden. De meeste van ons zijn het erover eens dat we niet met kanker zouden moeten schelden, waarom is het woord 'dik' dan wel zo 'geaccepteerd'?

Zeker wanneer je een eetstoornis hebt is het woord dik onwijs zwaar beladen. Ik heb het vaak genoeg geroepen: "Ik ben liever dood dan dik! Alles behalve dat." Een heftige uitspraak. Dik worden was mijn grootste angst. Dik zijn zou betekenen dat ik had gefaald, dat ik lelijk was, dat mensen mij niet meer mochten, dat ik niet meer goed genoeg zou zijn en ga zo maar door. Dat die angst bestaat in de huidige maatschappij is misschien niet gek, al is het onterecht, maar dat ik die angst had terwijl ik verre van dik was was natuurlijk wel vreemd.

Op sommige dagen voelde ik me echt ongelooflijk dik. Mijn dikke gevoel kon in een mum van tijd veranderen. Wanneer ik me 's ochtends nog oké voelde kon dat in de middag helemaal zijn omgeslagen. Het was soms alsof ik mijn lijf voelde groeien. Alsof mijn benen uitdijde waar ik bij zat. Alsof m'n kleding en de stoel waar ik op zat plots te klein waren geworden. Alsof ik veel te veel was. Dit, terwijl ik helemaal hetzelfde was gebleven. Ik had gewoon een normaal gewicht en zelfs toen ik nog ondergewicht had kwamen dit soort gevoelens voor.

Dik was ik allerminst en het is ook geen gevoel zoals vreugde, verdriet, angst of woede. Waar kwam dit gevoel dan vandaan? Wat was dit gevoel en hoe moest ik ermee omgaan? Je dik voelen kan in theorie niet, dus ik verwar het gevoel met iets anders. Ik zat niet lekker in m'n vel en vertaalde dat letterlijk naar mijn lichaam. Hierdoor had ik de neiging om de oplossing voor dat gevoel ook bij mijn lichaam te zoeken. Ik voelde me dik, dat voelde niet fijn, dus de oplossing was simpel gezegd dat ik af moest vallen. Buiten dat dit niet in 1 dag mogelijk is was het ook niet de oplossing, want mijn dikke gevoel kwam ergens anders vandaan.

Om uit te zoeken waar het gevoel dan wel vandaan kwam was het belangrijk om stil te staan bij dit gevoel. Hoe voel ik me eigenlijk? Was er zojuist iets gebeurd? Hoe was m'n dag? Hoe was m'n week? Ben ik ergens bang voor? Ben ik ergens teleurgesteld over? Ben ik ergens verdrietig van? Voel ik me negatief, omdat mij iets overkomen of omdat ik een verkeerde beslissing heb gemaakt? Voel ik me minderwaardig? Verveel ik me? Voel ik me nutteloos? Voel ik me alleen?

Wanneer ik me dik voelde en ik mezelf heel bewust dit soort vragen ging stellen kwam ik er eigenlijk altijd wel achter dat er inderdaad iets speelde. Misschien was er niet altijd iets heel erg gebeurd, maar voelde ik me gewoon een beetje down, verveeld of alleen. Wanneer je een eetstoornis of problemen met je zelfbeeld hebt kunnen dit soort ogenschijnlijk kleine dingen je al behoorlijk uit je balans brengen. Het is ook niet fijn om je down of alleen te voelen, je hoeft het dus ook niet minder te maken dan het is. Wat je wel moet doen is beseffen dat het niet zo is dat je dik bent, maar dat je je gevoel projecteert op je lichaam. Je bent niet dik, je voelt je dik. Je voelt je niet dik, je voelt je niet fijn.

Gevoelens komen en gaan soms heel onopgemerkt, maar wanneer je oefent om er bij stil te staan zal je merken dat je hier steeds beter in wordt. Soms moet je jezelf dan even letterlijk tot halt roepen wanneer je merkt dat die eetstoornis aan je begint te trekken. Waarom trekt 'ie aan me? Wat is er aan de hand? Wat gaat er door me heen? En bovenal, wat heb ik nu nodig? Gaat het me werkelijk helpen om nu af te gaan vallen of moet ik de oplossing heel ergens anders zoeken? Moet ik het eigenlijk wel direct kunnen oplossen of mag het gevoel er ook zijn?

We voelen ons allemaal wel eens sip, verdrietig of alleen. Dat het af en toe gebeurt is niet erg, je mag het gevoel toestaan, maar je hoeft er ook niet in te blijven hangen. Soms gebeuren er heftige dingen in ons leven. We krijgen te maken met teleurstellingen, onrecht, onmacht, verlies en onkunde. We zijn niet perfect en dat is oké. Het is niet erg dat je je rot voelt om iets dat je is overkomen of is aangedaan. Het is belangrijk dat het gevoel er mag zijn en dat het een plekje krijgt. Het is belangrijk dit gevoel te herkennen en erkennen en het niet te betrekken op je lichaam. Je lichaam kan er namelijk niks aan doen. Je lichaam kan dit niet beter maken. Wat je lichaam (en je hoofd) nodig heeft is zorg, liefde, tijd en geduld, want hoe rot gevoel soms ook mag zijn, het gaat altijd weer voorbij.

Dus de volgende keer dat jij je dik voelt, herinner je jezelf er dan aan dat je dik voelen niet betekent dat je dik bent en dat er waarschijnlijk iets anders achter zit. Zoek naar een andere manier om dat gevoel te uiten dan het te betrekken op je lichaam. Dit kan je doen door met iemand te praten, van je af te schrijven, iets creatiefs te doen, iets sportiefs te doen, je rust te nemen, even flink te huilen of misschien iets heel anders.

Zoek naar een constructieve manier om met dit gevoel om te gaan en weet dat een eetstoornis niet één van die manieren is. Misschien lukt het niet in één keer, want je gevoelens onder ogen komen of zelfs herkennen kan behoorlijk lastig zijn, maar oefening baart kunst. De kunst, van het leven en dat hebben we allemaal in ons zitten. Jij ook. 

Herken jij jezelf hierin?