Mijn motto, tevens ook tatoeage die ik met me meedraag. Het leven met al zijn obstakels, een kunst volwaardig te leven. Oprecht te leven, durven leven. Zelf de kunstenaar zijn van je eigen verhaal in deze grote wereld. Hoe het allemaal begon, is me al even een verhaal geworden die voorbij me in een wazig beeld verschijnt. Inmiddels duurt het al 6 jaar dat ik mijn gevecht begonnen ben. Mijn ‘zoektocht’. Het begon klein, onschuldig. Het begon met een ‘gewoon even zoeken naar houvast’. Een houvast die ik nodig had om mijn 5e middelbaar doorheen te geraken.
De scheiding van mijn ouders ergens een plek kunnen geven. Of juist ontkennen. Een houvast om voor eens en altijd niet meer dat ‘overgevoelige meisje’ te zijn. Het begon met een zoektocht naar grenzen. Het begon met een laag zelfbeeld. Het begon met een vrolijke jonge meid die licht overgewicht had. Maar gelukkig was. Nooit eerder bij ‘die populaire personen’ hoorde, maar bij diegenen waarvoor er geen plaats was in de ‘kliekjes’. Daarbuiten, in dat groepje, daar zat ik. Met uniciteit. Eigenheid, subculturen dooreen. Wat men ook zei, we voelden ons samen anders en dat maakte ons zo ‘echt’. Ik deed competitiezwemmen, tae-kwondo en vele andere.
Toch begon het.. De onzekerheid, van hoe ik eruit zag. Opmerkingen naar mijn lengte die aanstuurden om modellenwerk te doen. Mijn emoties die ik nooit écht kon controleren. Mijn empathisch vermogen te hoog en te gevoelig was. De depressie die er langzaam maar zeker insloop. Steeds zachter werd mijn lach. Steeds dichter kwamen mijn lippen op elkaar. En steeds eenzamer dook ik weg in mijn wereld. De wereld die ik creëerde waar het (schijn)veiliger was. De wereld die toen ooit begon met klein willen zijn. Kleiner, fragieler. De wereld van controle, stevigheid, stabiliteit. Want ik kon toch niet de wijde wereld in? Toch niet zo? Ik kende mezelf nog niet eens. Vast en zeker kan ik dit leven niet eens aan? Ik zocht mijn toevlucht naar pro-ana. Mijn toevlucht naar het zelfbeschadigen. Toevlucht naar mijn kamer. Toevlucht naar alles om minder te voelen, te ervaren. Ik werd steeds minder. Ik vluchtte in het niets. Dieper viel ik weg in mezelf, of dat wat ooit geweest was.
Ik liep toen al even bij een psychologe, die ik leerde kennen door mijn school. En een vertrouwens leerkracht ging met me mee. Toch, lukte het mij niet meer. Ik weet nog goed de keren dat ik uit de lessen moest omdat ik huilde. De keren dat ik naarbuitenliep om mezelf te beschadigen in de toiletten. De keren dat de zorgcoordinator mij het klaslokaal uitriep. En ik, ik schaamde me kapot. Keer op keer. Dat ik deze aandacht kreeg, was niet mijn bedoeling. Een bijzondere leerkracht die me destijds opvolgde en me na de les telkens even apart vroeg heeft voor mij heel wat gebracht. Ze was er, oprecht. Ze luisterde. Ze ervoer. En meer, dan ik toen besefte wist zij hoe het was, op dit punt te staan. Want nu, twee jaar geleden stapte zijzelf uit het leven. Ze wist hoe het was. Ze zag het in mij en wilde me beschermen. Ik zal haar eeuwig dankbaar zijn voor de gesprekken, haar lach, haar woorden.
Toen, op een dag bij mij het grote zware laken die ik meedroeg, te zwaar werd. Mijn gewicht was het enige waar ik nog een glimp van geluk kon voelen, van trotsheid. Want ik zakte dieper dan ik ooit had voorgenomen op lichamelijk gebied, dus wat was ik sterk! Fragiel, was ik. Breekbaar. Kwetsbaar, maar ik voélde me sterker dan ooit. Op dit vlak althans. Want de depressie sloeg me neer, zo hard dat ik op de EPSI terecht kwam. De school belde mijn moeder en diezelfde avond moest ik meteen inpakken om erheen te vertrekken. Ik riep dat ik dit helemaal niet wou. Niet daarheen. Gewoon, weg.
Op de volwassenafdeling, lag ik daar dan, een meisje van 15. In een ziekenhuiskamer eerste hulp psychiatrische interventie. Amper nog ‘hier’ aanwezig. Amper beseffende hoe dit allemaal ooit zo ver was gekomen. Hoe kon ik ooit van zo’n jonge gezonde meid op deze plek zijn gekomen? Een gesprek met een man die daar ook zat blijft me voor altijd bij. Voor zijn woorden op dat moment. Iets met ‘het is zo’n zonde dat je hier nu zit, terwijl je een waardevol leven nog voor je kunt hebben liggen en als je hier uitkomt, bezoek dan gerust mijn tea-room waarvan ik eigenaar ben en herinner me aan ons gesprek’. En wie weet, ooit zoek ik hem nog eens op. Spreek ik het uit, mijn dankbaarheid. In de EPSI werd ik voor vele vragen gesteld, confrontatie, verzorgd daar waar ik mezelf zo had toegetakeld, maar het eten.. dat wilde ik niet uitspreken. Het was dan ook gemakkelijk het te laten staan op die eenheid en het op de ‘weinige lust’ door depressie te stoppen. Niets was minder waar en dat besef ik me nu meer dan goed.
Na deze crisisopname ben ik nog even een maand ambulant aan huis behandeld geweest, waar ook snel de conclusie kwam dat het thuis niet meer haalbaar was. Ik deed immers mijn examens niet meer mee. Mocht ook niet meer op openbaar vervoer want ik was te zwak om nog maar recht te staan. Ik mocht niet meer naar school toe nadat mijn mama me voor de zoveelste keer van de badkamergrond moest helpen recht zitten. Ik was mezelf compleet verloren. Ik wist amper nog wie het was, diegene die daar toen neerzat. Algauw ging ik in opname op de kinder-en jeugdpsychiatrie. Waar ook toen nog steeds mijn eetprobleem vooral werd bekeken als een ‘puberkwaaltje’. Net zoals het automutileren volgens mijn ouders was. Diep vanbinnen wist ik dat het anders zat.
Dat ik er alles aan deed om geen aandacht te krijgen. Dat ik er alles aan deed om gewoon sterk te willen tonen. Om alles te verbergen. Tijdens mijn opname bleef ik afvallen. De truukjes waren inmiddels een deel van mij. Mijn muur nog dikker. En het enige wat ik hoog hield in deze opname was mijn empathie. Mijn medeleven. Alsook mijn drang om erbij te willen horen. Mij sterk te tonen. De begeleiding en ik, het hele team en mijn ouders kwamen steeds meer tot de bedenking dat dit niet helpend was. Dat ik er niet meer zat, voor mezelf, maar voor de anderen te helpen.
Mijn gewicht begonnen ze toch te controleren, tweewekelijks. Alsook mocht ik vaak niet deelnemen aan PMT omdat het niet haalbaar en veilig meer was. Mijn ouders waren wanhopig, wachtende op dé oplossing. Maar alles bleef en dat heeft hun beeld over de hulpverlening best een knak gegeven. Ondanks ik er toch enkele maanden bleef in opname ben ik uiteindelijk tegen de zomer op ontslag gegaan. Met mijn werkpunten in mijn achterhoofd.
‘Verbaal aangeven als het niet gaat’, ‘opkomen voor mezelf’, ‘grenzen aangeven’, .. Het was een hele ervaring erbij. Maar uiteindelijk was het vooral de ‘pauze’ die op dat ogenblik nodig was. Minder het actieve werken aan, want daar was ik zelf helemaal niet klaar voor. Ik zag het probleem niet, erkende het niet. Het enige wat ik wou, was er niet meer zijn. Niemand meer nog tot last. Geen zorgen meer.
Ik veranderde dat volgende jaar van school naar de Academie, waar ik aan de slag kon met mijn creativiteit, waar ik eigenheid moest gaan zoeken. Hier heb ik na enkele jaren dan ook mijn diploma behaald.
Thuis veranderde mijn gevecht. Hetgene wat ik toen ooit wilde blokkeren door weinig te eten, herviel in wegeten. Verstoppen en een loodzwaar geheim met me gaan meedragen. Mijn gewicht veranderde ook weer opnieuw en alles keerde zich om naar eetbuiten/compenseren. Ik was toen in begeleiding bij een dietiste en hernam ook de gesprekken bij mijn psychologe. Wanneer de diëtiste na een stuk eerlijkheid te hebben gekregen van mij, aanstuurde voor een opname in een eetstoorniskliniek, was het hek van dam bij mijn vader. Dit was dan ook de laatste keer dat ik mijn dietiste nog sprak.
Want als ik toch niet deed wat zij allemaal gaf aan opdrachten, tips, dan moet ik maar mijn plan trekken. De hulpverlening stootte dus weer op onbegrip vanuit miijn ouders. Ik ben enkele jaren later, afgelopen juli ’14 dan ook mijn gesprekken bij mijn psychologe gaan afronden. Het was genoeg geweest. Ik laat alle touwen los. Inmiddels had ik ook al twee keer een jaar Hogeschool Sociaal Werk gevolgd, maar keer op keer voelde ik die rekker van het innerlijk gevecht. Ik ben dan ook gestopt met mijn studies en zit sindsdien thuis.
Sinds oktober heb ik voor mij dé knoop doorgehakt. Ik ga nu het enge inspringen en voor eens en altijd het échte gevecht aangaan. Ik ga hulp vragen. Voor dit, alles. Niet wachten tot het vanbuitenaf komt.
Maar op eigen verantwoordelijkheid aangaan van het stille gevecht die ik nu al 6 jaar voer.
Ik ben nu al enkele maanden een behandeling ingegaan voor mijn eetstoornis. En jawel, ik schrijf het uit nu. Mijn ‘eetstoornis’. Erkenning is een start voor ommekeer. En hier is mijn start.
Opgevolgd word ik nu door een team (psychologe, creatief therapeut, psychiater, ..), samen met mijn huisarts. Alsook heb ik nog begeleiding bij studie/werk. Dit alles had ik nooit durven zien. Iets voor mezelf doen. Mezelf hulp toelaten. Zonder bevestiging te krijgen van mijn ouders, anderen. Voor mijn leven. Het diepe in, het ongekende. Uit de veilige geheimen. Op zoektocht naar de plek, waar ik mezelf ooit verloren ben.
Proud heeft me ontzettend geholpen bij het maken van deze laatste stap. De steun, de herkenning sinds de jaren dat ik deze site heb ondekt zijn immens. Vriendschappen sloot ik, tranen liet ik maar vooral het gevoel van het niet alleen te doen. Het samen erdoorheen gaan. Mezelf serieus nemen en knopen doorhakken. Ik wil zo graag meegeven, niet te wachten tot mensen je komen redden. Want je verliest zoveel kostbare tijd. Zoveel, van jezelf. Waht maar niet af omdat je bang bent dat het bij jou ‘niet serieus genoeg is’, want zolang jij het voelt als een probleem, IS het een probleem. En alles start met erkenning. Ga het aan. Spring het diepe in. Zoek naar ‘anders’. Het is zonde jaren te verliezen aan de kansen die aan je voorbij gaan uit angst niet waard genoeg te zijn.
Geef een reactie