Al meerdere keren op het forum en in mijn ervaringsdeskundige chat heb ik gelezen en ervaren dat een behoorlijk aantal leden zich alleen voelt. Dit gevoel is niet alleen aanwezig bij hun strijd tegen de eetstoornis of tegen een andere psychische ziekte, maar steekt ook de kop op als ze thuis zijn, boodschappen halen en zelfs op een verjaardag. Sommigen hebben letterlijk niemand naast zich staan. Anderen hebben wel vrienden en familie om zich heen, maar alsnog is die eenzaamheid er. Het is een gevoel; een intens en leeg gevoel van binnen. De wereld lacht, de wereld danst en jij voelt je klein en verdrietig.
Mijn vader en ik
Momenteel kan ik vertellen dat ik in een enorm hectische en verdrietige periode zit. In mijn vorige blog schreef ik dat mijn vader kanker heeft. Op dit moment ondergaat hij een heftige behandeling, waarbij dagen van artsbezoeken en chemokuren zich afwisselen met gezellige dagen samenzijn. De band met mijn vader is niet altijd even goed geweest in mijn ogen, maar ik kan wel zeggen dat de band die wij hebben heel bijzonder is. Ondanks dat we nooit echt onze emoties hebben getoond aan elkaar en ondanks dat we nooit over mijn eetstoornis hebben gepraat, besef ik dat hij me kent als geen ander. Ik heb mijn identiteit voor een groot gedeelte aan hem gekoppeld en het wordt verdomd lastig om dit straks te gaan loslaten.
bron: Jure Siric
Ik krijg af en toe appjes van vriendinnen, een paar vrienden zijn langsgekomen en ook mijn familie is behoorlijk betrokken. Ik keek uit naar de afspraak met mijn schoonzus laatst, maar toen het eenmaal zo ver was, leek ik veranderd in een zombie. Mijn schoonzus zei dat ik nog wel moet genieten en dat ik nog allemaal leuke dingen moet gaan doen met mijn vader. Maar ik had daar helemaal geen behoefte aan. Ik voelde me op dat moment leeg. Een pijnlijk gevoel stroomde door mijn lichaam, maar huilen kon ik niet. Ik ervoer opnieuw het gevoel van alleen te zijn. Het gevoel wat ik ook had toen ik leed aan mijn anorexia. Waar mensen toen vroegen “Wil je een lekker broodje? Dat kun je wel hebben” of “Goh, jij eet zeker nooit iets ongezonds, hé? Je bent zo slank”, vragen mensen nu “Doe je nog veel leuke dingen met je vader?” of “Je kunt toch nog wel genieten, hé? Straks kan het niet meer.” Maar mensen, het gaat niet om eten en het gaat niet om zoveel mogelijk activiteiten achter elkaar proppen om mijn vader maar bezig te houden. Het gaat om aandacht, onvoorwaardelijke liefde, geborgenheid en je proberen staande te houden in deze bizarre wereld. Ik ben mezelf hierdoor eerder in mijn anorexia verloren, maar nu haal ik de kracht zoveel mogelijk uit mezelf. Diep van binnen schuilt er een oerkracht in mij die me hopelijk gaat helpen de periode van nu aan te kunnen. Ook al voel ik me soms eenzaam en lijkt de wereld alleen maar oog voor zichzelf te hebben. Ik ga door, voor m’n vader en voor mezelf. Maar hoe doe ik dat…?
Muziek en schrijven
‘Fall On Me’ van Andrea Bocelli heb ik de afgelopen weken vast meer dan honderd keer afgespeeld. Het geeft precies de woorden weer die mijn vader en ik voor elkaar betekenen. Ondanks alle ellende die ik in het gezin teweeg heb gebracht door mijn anorexia, wist ik diep van binnen dat ik op hem kon rekenen. In gedachte voelde ik zijn warme hand op mijn schouder rusten. Als ik echt ten onder zou gaan, zou hij me redden. Ik kon op hem terugvallen. Nu zijn de rollen omgedraaid. Pas zijn we nog een middagje gaan winkelen en ik leidde hem de weg. Z’n lichaam wordt langzaam zwakker en ik zie het met mijn eigen ogen gebeuren. Hijgend stond m’n vader aan de trap in de winkel, maar hij ging met me mee. “Wat een leuke trui”, zei hij. Een trui, waarvan hij de betekenis misschien niet kan vertalen. ‘Making new memories’ staat erop. Dat hebben we die middag absoluut gedaan. We hebben gesprekken over de toekomst gevoerd en ik voelde me een volwaardige en zelfstandige dochter. Hij mag nu op mij terugvallen.
Ook tijdens mijn anorexia-periode heb ik vaak bepaalde nummers geluisterd. Een nummer was ‘Kijk Omhoog‘ van Nick en Simon. Ook dit lied gaf me tijdens mijn lange opname kracht om door te gaan. Elk woord raakte me tot op het bot en elke zin volstond met hoe ik me voelde. Wanneer ik nu weleens dat nummer voorbij hoor komen, bekruipt me nog altijd het gevoel uit deze periode. Muziek geeft hoop. Muziek geeft kracht.
Daarnaast haal ik deze kracht nu uit schrijven. Van jongs af aan was ik altijd al bezig met verhalen maken. Ik vind het ontzettend mooi om nu mijn ervaringen via het schrijven van blogs aan jullie over te brengen en kan er tegelijkertijd mijn pijn en angsten in kwijt. Soms kan ik geen woord uit mijn mond krijgen. Maar geef me pen en papier en ik knal al mijn gevoelens en gedachtes erop. Je hoeft niet altijd te praten. Schrijven of helemaal even niets doen, is ook oké.
Huilen
Huilen en emoties tonen, zijn niet mijn sterkste kant. Soms voel ik de tranen aan de binnenkant van mijn ogen prikken, maar vaak duw ik deze onbewust weer terug. Nog altijd heb ik de angst dat mensen me een aansteller vinden. Of ik heb de angst dat mensen me even zullen steunen en daarna weer als een baksteen laten vallen. Doordat ik die pijn en eenzaamheid al zo vaak heb gekend, denk ik dat deze angst heel mijn leven zal voortduren. Toch kan ik wel bij een aantal unieke personen mijn verdriet tonen en stroomt er af en toe een waterval van tranen naar beneden. Een paar beste vrienden, mijn leidinggevende en mijn vader zijn deze unieke personen. Het voelt dan oprecht goed om bij hen dit er te laten zijn. Niet iedereen hoeft mij in deze omstandigheden te zien. Niet iedereen hoeft jou in zulke omstandigheden te zien. Alleen soms is het goed om die tranen te tonen.
Daarbij is er nog iemand die me de afgelopen periode heel veel heeft zien huilen, maar ook toen ik heel veel verdriet had tijdens mijn anorexia. Dat is mijn knuffel. Mijn knuffel die nooit oordeelt en die altijd een pootje aanreikt als ze m’n tranen wil wegvegen. Ook zij biedt troost. Ondanks dat ze geen levend wezen is. Het gaat erom bij wie jij je fijn en vertrouwd voelt.
Bron: Chatchawarn Loets
Vind de kracht in jezelf
Uiteindelijk denk ik dat het gevoel van alleen zijn een breed begrip is en dat iedereen dit op een bepaalde manier kan voelen. Ongeacht je veel of weinig mensen naast je hebt staan. En daarmee wil ik zeker niet benadrukken dat het net zo makkelijk of moeilijk is als je helemaal niemand hebt. Dat is vreselijk. Daar zijn geen woorden voor. En dat gun ik werkelijk niemand. Toch hoop ik dat je de kracht in jezelf mag vinden. Natuurlijk is dit niet enkel met muziek luisteren, schrijven of huilen op te lossen, maar het draagt er hopelijk wel aan bij. Mensen die lijden aan een eetstoornis, aan een andere psychische ziekte of andere heftige gebeurtenissen hebben meegemaakt, zijn in mijn ogen al heel sterk. Of je nu wint of verliest, je bent wie je bent. Je bent krachtig.
Met heel mijn hart geef ik je graag een knuffel! ♥
Geef een reactie