Zie mij voor vol aan
2019 - Zie mij voor vol aan. Niet te vol. Als volwaardig mens. Op halfvolle kracht. Ik wil dat je weet dat het niet goed met me gaat. Ik wil dat je de ernst van mijn problemen beoordeelt op basis van wat ik je vertel. Dat ik net zo belangrijk voor je ben als ik 10 kilo meer of minder weeg. Mijn pijn staat los van mijn gewicht. Het is enkel een uitingsvorm. Anorexia, boulimia, eetstoornis NAO of eetbuistoornis. Ik ben niet jouw diagnose. Ik ben geen eetstoornis. Ik ben een mens, net als jij en ieder ander. Alleen ben ik op dit moment de weg even kwijtgeraakt.
~ Voor een lezing werd me gevraagd te omschrijven wat een vrouw met een eetstoornis van de hulpverlening wil. Dit is mijn verhaal. Dat waar ik naar verlangde binnen de hulpverlening. Misschien voel je ergens overeenkomsten, misschien soms helemaal niet. Ieder heeft iets anders nodig. Deel gerust jouw verhaal, wensen en verlangens van de hulpverlening onder deze blog ~
Ik hoop dat je met me mee wilt wandelen om samen mijn weg terug te vinden. Zie mij voor vol aan. Ook als ik eruit zie als een uitgemergeld mens. Ook dn ben ik mijzelf niet helemaal verloren. Kijk niet enkel naar me als patint, want dat voel ik. Ik voel me al zo minderwaardig, maak die minderwaardigheid niet erger door jezelf boven me te plaatsen. Pas als ik voel dat je naast me loopt, durf ik misschien heel langzaam en met vallen en opstaan los te laten en stappen te zetten.
Ik wil dat je eerlijk en duidelijk bent. Dat we afspraken maken over gewicht waar we ons beiden cht aan houden. Ik wil niet liegen tegen je. Ik wil geen grenzen overschrijden. Ik wil je niet manipuleren. Echt niet. Ik ben een eerlijk mens. Toch ga ik tegen je liegen, manipuleren en grenzen proberen te overschrijden. De eetstoornis eist het van me. Soms lukt het om hier tegenin te gaan, maar te vaak ook niet. Ik hoop dat je verder kijkt dan dat. Ik hoop dat je dan hard bent voor de eetstoornis en mild bent voor mij. Ik hoop dat je me niet in de steek laat als het me allemaal even niet lukt.
Graaf onder het oppervlak. Mijn lach verhult honderd tranen. Ik ben geneigd om te praten over eten, omdat dat is wat me de hele dag bezighoud. Vergeef me, het is een valstrik. Eten interesseert me in werkelijkheid nauwelijks iets. Ik denk constant aan eten, omdat ik het mezelf ontzeg. Het roze olifant effect. Zolang ik denk aan eten, gaat al mijn laatste hersen energie op aan dat. Er is niet genoeg grijze massa meer om me druk te maken over mijn werkelijke problemen. Mijn angsten. Mijn verlangens. Mijn boosheid en mijn pijn.
Laat je niet verleiden om hierin mee te gaan. Laat het gesprek alsjeblieft niet draaien om eten, gewicht, voedingslijstjes en aankom regels. Ik ben net zo slim als jij. Ik weet misschien nog wel beter dan jij wat gezond en voldoende eten is. Wat ik niet weet en jij beter weet is hoe je moet leven. Ik vlucht voor het leven. Ik ben bang voor het leven. Bang om te falen, om nooit goed genoeg te zijn. Jouw waardering is zo belangrijk voor me. Laat me weten wat ik waard ben. Ik voel me een minderwaardig mens. Verstandelijk weet ik dat ik een vrouw ben met capaciteiten. Verstandelijk ben ik alles wat jij bent, maar mijn gevoel blijft achter. Ik ben bang voor mijzelf. Dun, dunner dunst. Controle. Dat is het enige waar ik nog vertrouwen in heb. Ik kan mijn eten controleren. Afgestudeerd in afvallen.
Ik durf geen volwaardig mens te zijn, omdat ik niet volwaardig ben. Angstvallig houd ik mijn gewicht onder controle, passend bij een kind zonder verantwoordelijkheid. Kwetsbaar. Ik kan de druk van het goed genoeg moeten zijn niet aan. Ik kan het voelen niet aan. Ik wacht tot je me redt, maar kan enkel mezelf redden. Maak me dat alsjeblieft duidelijk. Keer op keer. Maak me duidelijk dat ieder mens op aarde zichzelf redt en dat niemand elkanders redder kan zijn. Laat me voelen dat wat in het verleden is gebeurd nooit heel gemaakt of nu nog gecompenseerd kan worden, enkel verwerkt, geaccepteerd. Praat met me over het leven, maar maak het leven niet leuker dan het is.
Je hoeft me niet te vertellen wat je geleerd hebt uit boeken. Ik wil dat je me vertelt wat je geleerd hebt van het leven. Ik wil praten met een mens, niet met een boek vol theorie. Geen kilometers afstand tussen ons. Misschien wil ik stiekem wel minder afstand dan goed voor me is. Daarin wil ik dat jij de grenzen bewaakt. Ik hoop dat jij maximaal betrokken wilt zijn met een minimale afstand. Je raakt niet besmet als je me af en toe een bemoedigend klopje op mijn schouder geeft. In alle eerlijkheid. Zonder valse beloftes. Laat me niet verdrinken. Gooi me die reddingsboei en leer me hoe te zwemmen. Zeg me als ik harder moet zwemmen of beter even kan watertrappelen.
Ik wil geen hulpverlener die verhard is en nergens meer van opkijkt. Waarbij ik me een nummer voel, terwijl jij naar de klok kijkt om te controleren of ons spreekuurtje al ten einde is. Ik wil voelen dat ik er toe doe. Dat ik uniek ben als mens, niet jouw zoveelste patint.
Ik wil geen behandeling volgens een vast protocol, maar eentje met jouw levenservaring, kennis n hart, aangepast op mij als individu. Niet verplicht in een groep, omdat dit goedkoper is. Enkel een groep als dat goed voor mij is en als ik dat ook wil. Hoor je wat ik zeg of luister je cht naar me? Ik wil dat je mij de zorg biedt die jij voor jouw eigen kinderen zou willen.
Praat met me als therapie niet werkt. Als k niet werk. Als de therapie niet aanslaat. Dreig niet met wegsturen of time-outs. Geef me niet op als jij het niet kan oplossen. Bestempel me niet met woorden als chronisch of langdurig. Laat me zien waar we staan en kijk met me mee naar alternatieven als dit niet de weg was.
En als ik mijn weg weer gevonden heb en langzaam met hier en daar een onzekere blik verder wandel, geef me dan tijd om afscheid te nemen. Om je uit te zwaaien. Om je te bedanken en een laatste keer een gedag te zeggen.
Gerelateerde blogposts
12
Reacties
Ik zit gelijk te denken ‘naar wie kan ik de link allemaal doorsturen’ want dit is waar ik behoefte aan heb. Dit is mijn vraag.
Ik weet dat er een congres is elk jaar over eetstoornissen,hoe mooi zou het zijn als (ex)clienten ook mochten spreken en dan dergelijke dingen mochten voordragen.
Mooi geschreven Scarlet.
In een hulpverlener zoek ik vooral oprechtheid , oprechte betrokkenheid, geen nummertje zijn en serieus genomen worden op ieder gewicht.
Stil van je woorden Scarlet. Vol herkenning.
Ik heb een hele fijne psycholoog, ken haar al jaren, nee... zij kent mij vooral al jaren. Het vertrouwen is er en dat is fijn aangezien delen niet mijn sterkste kant is. Toch heb ik daar vaak gezeten met de gedachte dat ik inderdaad zo weer wegga en alleen haar werk doet. Tot ze, na jaren uitsprak dat ze buiten psycholoog ook gewoon mens is en het haar vanuit dat oogpunt niet lukte mij verder af te zien glijden en toe te moeten kijken hoe ik langzaam dood zou gaan. Ik had de keuzes... òf bijv toch weer opname (in ieder geval intensieve gespecialiseerde hulp), òf ik stopte helemaal met therapie maar dan is de circel rond want grijptde huisarts in, òf ik laat haar meer toe en we gaan samen proberen de berg weer op te klimmen (ze is niet gespecialiseerd in eetstoornissen).
Wat was ik in eerste instantie boos... want ze zette mij voor mijn gevoel voor het blok én zij is toch psycholoog dan hoort ze toch professioneel te zijn en eigen gevoel opzij kunnen schuiven, ik ben toch geen familie oid dus waarom is het nu dan opeens zo moeilijk. Het overviel me... ik schrok... maar besefte mij de dagen erna dat het ook iets fijns is. Ik bem dus niet alleen een nummer, het raakt haar dus ze ziet mij al mens. Fysiek een hand mijn schouder bij tranen of vertrek mag dan niet... zijn deze woorden niet minstens zo betekenisvol.
Natuurlijk voel ik mij nog steeds voor het blok gezet, want werken aan herstel op dit vlak was ik nog niet aan toe. Toch nu enkele weken later (want ja haar betrokkenheid heeft ervoor gezorgd dat ik het een kans geef) besef ik mij dat ik die stap niet neer was gaan nemen. Ze had gelijk... ze zou getuigen zijn hoe dit/ik langzaam zou eindigen. Ik die ruim 12 jaar anorexia had, 5 jaar eetstoornis vrij en gelukkig, NOOIT gedacht ooit nog terug te vallen, was dieper gevallen dan ik zelf kon zien. 2 Weken na keuze om de strijd aan te gaan werd het helaas toch ziekenhuis, waar duidelijk werd dat mijn keuze niet te vroeg was. Nu 2 maanden verder en het gaat moeizaam, maar... ondanks dat zij dus niet gespecialiseerd is in eetstoornissen en ik haar soms zelf dingen uit moet leggen, voel ik meer begrip en meer steun dan alle jaren therapie en opnames uit verleden. Een nieuwe blik/kijk, niet blindelings hetzelfde protocol en dezelfde verplichte lijsten en eisen. Nee... stap voor stap, waarom/wanneer/hoe anders/wat zit erachter. Of het gaat lukken... ik durf het niet te zeggen, maar aan haar zal het nooit liggen. Zelf is ze onzeker of ze de juiste hulp kan bieden, ik weet dat zij meer biedt dan welke gespecialiseerde hulp ooit eerder gehad. Hoe het ook afloopt... ik ben haar dankbaar. Dankbaar! dat ze ondanks haar (menselijke) angst mij toch wil helpen. Dan ben je... ook al werkt ze wss al ruim 20/25 jaar als psycholoog, ze wordt nog steeds geraakt als mens, dat is een mooi gegeven.
En percies wat nodig is.
Je weet me iedere keer weer te raken met je blogs.
Wat ben je toch een mooi mens! X
Zo fijn dat je weer een blog plaatst! Want echt, wat je schrijft raakt me altijd, is mooi verwoord en zit er pal op. Ik snap dat je nu misschien wat minder actief bent hier en dat is je ook volledig gegund, maar stiekem kijk ik al uit naar je volgende blog. :-)
Ik kreeg binnen m'n klinische behandeling een 'ultimatum'. Een datum waarbij ik binnen 4 weken, waarbij er twee weken rondom kerst en oud & nieuw geen therapie was, ik van m'n paniekaanvallen en herbelevingen af moest zijn, terwijl die in hoge frequentie aanwezig waren. Ik begrijp dat er soms op een gegeven moment dingen niet haalbaar zijn binnen een behandeling, maar zoals jij ook omschrijft 'dreig niet', want dat is niet wat werkt. En 'laat me zien waar we staan....als dit niet de weg was.' Deels is er met me meegekeken, maar toch heb ik een stuk hierin gemist en dat doet echt pijn en voelt dan als loslaten. Oftewel: 'geef me tijd om afscheid te nemen'. Het gevoel van weggestuurd worden, binnen een week weg moeten en snel moeten afronden en afscheid nemen, maar ondertussen met alle onzekerheid thuis komen... had me meer tijd gegeven en in dat moment met me mee blijven kijken. 'We laten je niet zomaar los' is wat ze zeiden... Maar het tegenovergestelde is wat er gebeurd...
Liefs!
En dit zal heel erg waardevol kunnen zijn voor vele hulpverleners om dit eens te lezen , en liever nog uit te printen en in hun kamer te hangen , als ze het soms even niet meer weten hoe of wat .
Dat is dan jouw waardevolle verhaal kunnen lezen en daardoor er weer aan herinnert worden .
'Ik wil dat je mij de zorg biedt die je voor je eigen kinderen zou willen'.
Touché.
Helaas kunnen we je geen behandeling aanbieden, maar voor wat extra advies, steun en support, ben je altijd welkom op ons forum en in onze chats. We zijn er graag voor je! Hopelijk vind je (ook) in het 'offline leven' fijne steun en een passende behandeling.
Take care x