Serieus genomen worden. Ik denk dat dit een onderwerp is dat we bijna dagelijks wel voorbij zien komen op het forum. Mensen die hulp gaan zoeken, maar bang zijn dat ze niet serieus worden genomen door de hulpverlening. Of mensen die al hulp hebben, maar het gevoel hebben dat de hulpverlener niet ziet hoe slecht het gaat. Het is belangrijk dat je je serieus genomen voelt, maar wat als je er zelf aan bijdraagt dat dat niet gebeurt?

Eigenlijk geven wij altijd aan dat je echt wel serieus genomen zal worden als je met je probleem naar de hulpverlening stapt. De ernst van een eetstoornis wordt niet bepaald door hoe erg je ondergewicht hebt. Het feit dat het niet goed met je gaat en je zo slecht met jezelf omgaat, is al erg genoeg en daarom zullen ze je echt wel serieus nemen.

Toch is het zo dat mensen voor hun gevoel niet serieus worden genomen door de hulpverlening. Dit is misschien een beetje hard gezegd, maar soms kan het ook aan jezelf liggen dat je niet serieus genomen wordt. Ik heb hier zelf ervaring mee, maar dat viel me pas achteraf op. Op het moment zelf zag ik dat namelijk niet.

Het is natuurlijk een beetje gek. Aan de ene kant wil je hulp, maar zodra je bij de huisarts/psycholoog/hulpverlener bent om je probleem uit te leggen, maak je het kleiner dan dat het is. Opeens vind je dat het helemaal niet zo erg is met je. Ach, we lijnen allemaal weleens, toch? We vinden onszelf toch allemaal weleens te dik? Je eet toch nog gewoon normaal soms dus wat is het probleem? Herkenbaar?

Het is bijzonder dat we er op het ene moment er overtuigd van kunnen zijn dat het niet goed met ons gaat en dat we hulp nodig hebben en dat we op het andere moment de situatie weer kleiner maken dan het is. De reden waarom we dat doen, lijkt me duidelijk. We zijn bang voor verandering. Eerlijk zijn over hoe het echt met ons gaat, betekent dat we er waarschijnlijk iets aan zullen moeten doen. Dat is eng, want dan moeten we onze eetstoornis loslaten. En wie zijn wij zonder eetstoornis?

De enige die kan vertellen hoe het écht met jou gaat, ben jijzelf. Mensen kunnen niet aan jou ruiken dat het heel slecht met je gaat. In sommige gevallen is het natuurlijk wel te zien, maar bij de meeste mensen is het zo dat het niet zichtbaar is. Het is daardoor niet minder erg, maar het enige wat er dan verandert, is dat je het zelf aan mensen moet vertellen.

Huisartsen en hulpverleners zullen niet altijd even goed doorvragen. Ik ben het er helemaal mee eens dat ze dat wel zouden moeten doen, maar feit is dat zoiets dus niet altijd gebeurt. Het begint daarom ook bij jezelf. Als jij vertelt wat je allemaal uitspookt en hoe je jezelf kapot aan het maken bent, dan zal je sneller serieus genomen worden.

Ik ben zelf een lange tijd ook niet eerlijk geweest tegen mijn hulpverleners over hoe het echt met me ging. Ik maakte het vaak mooier dan dat het was. Ik durfde niet toe te geven hoe diep ongelukkig ik me voelde en hoe hard ik op weg was mezelf de vernieling in te helpen. Ik denk dat het een combinatie was van schaamte en angst voor verandering als ik het wel zou zeggen.

Ik zei dus niks, maar ik had ook altijd het gevoel dat mensen mij niet serieus namen. Nu ik daar achteraf op terugkijk, dan is dat gevoel ook misschien best wel terecht geweest. Ik had bijvoorbeeld allerlei lichamelijke klachten waar ik me soms oprecht zorgen over maakte, maar erover praten deed ik niet. Ik zei veel liever dat het goed met me ging, dat ik geen eetbuien had gehad en dat ik ook niet meer had overgegeven. Dat was veilig. Toegeven dat het niet goed met me ging, voelde als falen. Ik liet me dus tegenhouden door allerlei nare gevoelens en overtuigingen waardoor ik niet eerlijk durfde te zijn.

Ik voelde me niet begrepen door de hulpverlening. Hoe konden ze nou denken dat het echt goed met me ging? Ik had intensievere hulp nodig, want ik redde het absoluut niet in mijn eentje thuis, maar daarover praten? Ik durfde het niet. Voor mijn gevoel liet ik aan alle kanten al zien dat het niet goed met me ging en gaf ik andere mensen de schuld dat ze dat niet zagen.

Ik ben intensievere hulp gaan krijgen toen ik aangaf hoe het echt met me ging. Ik denk dat je pas serieus genomen kan worden als je jezelf ook serieus neemt. Als jij aangeeft hoe het écht met je gaat en kan vertellen wat je nodig hebt, dan zal daar veel sneller naar gehandeld worden. Als je wacht totdat je omgeving het in de gaten zal hebben, dan kan dat nog best even duren. Het is niet altijd aan de buitenkant te zien dat het niet goed met ons gaat. We denken het misschien wel van onszelf, maar dat is echt lang niet altijd zo.

Ik hoop dat je ervoor durft te kiezen om eerlijk te zijn over alles wat er in jou omgaat. Je bent belangrijk en je verdient goede hulp. Schaam je niet voor je problemen. Je bent niet de enige. Je bent ook niet alleen. Neem jezelf serieus en de ander zal jou ook serieus nemen.

Fotografie: Lauren Rushing