Je vraagt mij vaak waarom. Waarom ik me voel zoals ik me voel. Waarom ik mij gedraag zoals ik mij gedraag. Ik ben depressief, ik voel me vaak somber, heb een negatief zelfbeeld en voel me het grootste deel van de dag compleet waardeloos. Je ziet aan me dat ik niet goed in mijn vel zit en bent op zoek naar antwoorden om mij te kunnen helpen. Ik weet dat het een goed bedoelde vraag is, maar alsjeblieft, vraag me niet waarom. 

Vraag me niet waarom, vraag me niet om het uit te leggen. Ik snap dat het je frustreert dat je me niet begrijpt, dat je niet weet waarom ik mij zo voel of waar mijn gedrag vandaan komt. Dat je het gevoel hebt geen grip op mijn situatie te hebben en dat je je machteloos voelt. Dat je misschien het gevoel hebt afgewezen te worden, terwijl je juist zo hard je best doet om mij te helpen. Ik snap het allemaal, echt. Het doet ook veel met mij. Het doet mij veel verdriet om jou zo in gevecht te zien met je goede bedoelingen. Het frustreert mij om jou zo te zien, omdat ik het idee krijg een nog slechter mens te zijn dan ik me al voel. Ik heb de antwoorden niet, ik kan ze je niet geven. Het spijt me, ik weet het zelf ook niet. Ik weet niet waarom ik mij vandaag, nu op dit moment, zo voel. Door mijn depressie kan ik me erg rot voelen, zonder dat daar een aanwijsbare reden voor hoeft te zijn. Ik voel me vaak net zo machteloos als jij.



Vraag me niet waarom, omdat je het gevoel hebt dat te moeten doen. Het werkt bij mij vaak averechts. Wanneer je mij bevraagt, antwoord ik steeds met dezelfde woorden, omdat ik het antwoord niet heb. Ik voel mij dan onbegrepen. Onbegrepen, omdat je de vraag opnieuw stelt en eigenlijk al kan raden wat het antwoord is. Omdat je zoekt naar antwoorden die ik je niet kan geven, omdat ze er niet zijn. Onbegrepen als je mij zegt dat je wel begrijpt dat ik me zo voel. Je snapt het misschien, maar begrijpen kan je het helaas niet. Als je het namelijk zou begrijpen, dan zou je weten hoe het voelt om mij te zijn met deze gedachten en zou je weten waarom ik mij zo voel. Je doet je best, probeert dichterbij me te komen, maar ondertussen raak je steeds verder bij mij vandaan, zonder dat dat jouw noch mijn bedoeling is.

Vraag me niet waarom, maar laat me voelen dat je om mij geeft. Dat je met mij meeleeft en dat je naast me staat. Misschien nog wel het liefst zonder woorden. Geef mij het gevoel dat je er voor me bent, laat me alsjeblieft die warmte voelen. Je raakt niet besmet als je zo af en toe een hand op mijn schouder legt of een arm om mij heen slaat. Dan heb je mij en mijn gevoel veel dichter bij je dan je wellicht denkt. Misschien breek ik op zo’n moment, barst ik in huilen uit. Laat op zo’n moment de vragen alsjeblieft achterwege en geef mij het gevoel dat ik niet alleen ben, dat jij bij me bent. Zeg alsjeblieft even niets, laat het zijn. Laat het moment, het gevoel en de onmacht er zijn. Wij voelen ons beiden machteloos in deze situatie, maar geef mij alsjeblieft het gevoel dat het oké is. Dat ik en mijn gevoel op dit moment oké zijn. Wanneer ik begin te praten, probeer me dan niet te overspoelen met vragen waar ik geen antwoorden op heb. Luister, heb geduld en leef met mij mee. Het schrikt mij minder af en geeft je de mogelijkheid om dichterbij te komen. Om me echt te helpen.

Vraag me niet waarom, ook niet in de mogelijke synoniemen die het woord kan aannemen. Alsjeblieft, probeer hier voorzichtig mee om te gaan, want ik voel me al zo onzeker. Ik weet dat ik misschien veel van je vraag en dat spijt me. Probeer mij erop te vertrouwen dat ik je de antwoorden geef zodra ze er zijn en zodra ik daar klaar voor ben. Ik ben je dankbaar.