In de tijd dat ik een eetstoornis had had ik een haat-liefde verhouding met eten. Ik leefde van eetmoment naar eetmoment. Er viel telkens weer een last van mijn schouders wanneer ik het zonder eetbuien tot het volgende eetmoment had gehaald. Yes, nu mag ik weer. Eten stond centraal in mijn leven. Hier kon ik me best wel eens schuldig over voelen. Ik vond mezelf al zo'n dikzak en dan was ik ook nog eens de hele dag door met eten bezig. Het meest lastige vond ik misschien nog wel dat ik móest genieten van mijn eten. Het was zo dubbel, maar waarom zou je iets eten als je het niet super lekker vindt? Waren dat de calorieën waard? 

"Genieten? Jij?!" Riep mijn eetstoornis spottend. Genoot jij maar wat minder, dat zou een hoop schelen. Genieten van je eten terwijl je een eetstoornis hebt, mag dat wel? Ik keek naar de meiden aan tafel. Elke dag dat we groepstherapie hadden moesten we samen lunchen. "Ja, maar ik lust dat echt niet. Nee, dat brood wil ik niet. Ik heb echt geen trek meer. Ik hou daar gewoon niet zo van." Om mij heen vlogen woorden van ongenoegen, terwijl ik me al die tijd al op het eetmoment had verheugd. Chocopasta, kaas, hagelslag, speculoospasta... Hier durfde ik tenminste alles te eten, want het was niet mogelijk om een eetbui achter mijn lunch aan te hebben. Ik kon echt genieten van het broodbeleg dat ik nog niet in huis durfde te halen, maar tegelijkertijd fluisterde m'n eetstoornis gemene woorden in mijn oor. "Kijk nou naar de rest joh, geen wonder dat je zo dik bent. Geen wonder dat je steeds eetbuien hebt. Geen wonder dat je geen maat kan houden. Je laat je helemaal gaan!"

Ondertussen wist ik wel dat ik niet naar dat stemmetje hoefde te luisteren, al kon het me soms best nog wel eens van de wijs brengen. Ik wist dondersgoed dat ik in de ogen van mijn eetstoornis helemaal niks goed kon doen. Dat het nooit goed genoeg was. Dat ik alles verkeerd deed. Waar het stemmetje aan de ene kant vond dat ik niet te veel mocht genieten, vond het stemmetje het ook zonde om iets te eten waar je niet echt van genoot. Wat is het nut ervan om iets te eten dat je niet super lekker vindt? Dan kan je net zo goed niet eten. Verspilde calorieën. Zonde.

Ik leefde van eetmoment naar eetmoment. Het was ongelooflijk belangrijk voor me en wanneer zo'n moment niet perfect verliep kon dat mijn dag flink in de war schoppen. Ik moest genieten van mijn eten, anders vond ik het niet de moeite waard. Ik moest er de tijd voor nemen, anders had ik teveel gehaast en het niet bewust genoeg meekregen. Dan had ik ook niet kunnen genieten. Ik moest rustig eten, lekker eten, echt proefen, het echt ervaren. Ik wilde opgaan in mijn eetmomenten in de hoop dat ze net zo veel voldoening zouden geven als mijn eetbuien. Als ik nou mijn eten echt intens kon beleven en dat moment zo lang mogelijk kon rekken, dan zou die behoefte naar meer wel verdwijnen, dacht ik.

Ik heb vanalles geprobeerd om de behoefte naar eetbuien te verminderen. 'Eetbuien zonder calorieën', eetlustremmers en afslankspillen, misbruik van mijn medicatie en alleen maar extreem lekker mogen eten, maar niks werkte echt goed. Niks maakte mijn obsessie met eten minder. Ik kon het probleem niet vervangen, ik moest het probleem oplossen. Ik moest opzoek gaan naar de reden waarom ik die eetbuien had. Achteraf heb ik onwijs veel van deze zoektocht geleerd. De behoefte naar eetbuien kwam ook niet uit het niks, maar er is ook niet één simpel antwoord op te geven.

De manier waarop ik met eten omging was een weerspiegelig van hoe ik met de rest van mijn leven omging. Ik vond het lastig als er 'even niks' was. Even een saai moment betekende voor mij dat mijn leven stil stond. Ik moest blijven ervaren. Hoogtepunt na hoogtepunt na hoogtepunt en als dat niet lukte kon ik altijd nog opzoek gaan naar een dieptepunt, maar ik zou niet achteraf terugkijken op mijn leven en het idee hebben dat ik nooit iets heb gedaan. Helaas was het nooit goed genoeg. Geen enkele ervaring was goed genoeg. Het was even en dan was het weer voorbij. Ik wilde zo graag vast houden aan mijn ervaringen. Ik had het gevoel dat ik ergens heen moest, dat de tijd zo snel voorbij ging, want als de ervaring voorbij was... Wat bleef er dan over? Ik. Ik, alleen. Ikzelf, met niets. Saai. Niets om handen. Alleen. Ik wilde niet alleen zijn. Ik was telkens opzoek naar prikkels, omdat ik niet alleen met mezelf kon zijn. 

Eten was zo'n prikkel en tegelijkertijd ook zo'n angst. Misschien was het juist wel deze combinatie die ervoor zorgde dat ik het zo lastig vond om te weerstaan. M'n eetstoornis trok aan alle kanten. "Ja! Nee! Wel doen! Niet doen!" Als de angst niet zó aanwezig was, was het misschien ook wel niet zo aantrekkelijk geweest om het juist wel te doen. Ik wilde echt geen eetbuien, echt niet, maar je weet hoe het gaat als iemand tegen je zegt dat je niet aan een roze olifant mag denken. Denk jij nu aan een roze olifant? Dat dacht ik wel. 

Ik heb moet leren dat goed goed genoeg is en ook dat niet goed goed genoeg is. Het leven hoeft niet altijd super interessant te zijn. Mijn weken hoeven niet altijd vol te zitten. Ik hoef niet altijd als beste te presteren. Ik hoef geen 'perfect' lichaam te hebben. Ik hoef niet altijd het juiste te zeggen. Ik hoef het niet altijd beter te weten. Eten hoeft niet altijd super lekker te zijn, maar het mag wel! Geniet ook van die momenten. Sta wat langer stil bij die momenten. Denk met een goed gevoel terug aan die momenten, maar accepteer ook de leegte. Accepter dat het leven, dat je ervaringen, met ups en downs gaan. Accepteer dat je het ene moment aan de top van de wereld staat en dat je het andere moment met tegenzin de afwas moet doen. Soms ga je lekker lunchen met vriendinnen en de volgende dag vis je een geplette boterham met kaas uit je schooltas. Prima, dat kan. Eten heeft ook gewoon een functie en het hoeft niet altijd super luxe en lekker te zijn. Net zoals vele andere dingen in het leven. Het klinkt zo simpel. Ik vond het haast aanstellerig van mezelf, maar accepteer ook dat jij hier misschien mee worsteld. Dat kan, dat mag en dat doen misschien wel meer mensen dan je denkt. 

Herken jij jezelf hierin? 

Fotografie: Pexels