Al eerder kwam de blog Thuis door een Wajong online. Hier schreef ik over mijn thuiszit problemen, over hoe ongewenst en niet nuttig ik me voelde. Hoe graag ik wilde bijdragen aan de maatschappij en hoe waardeloos ik mij voelde.  Hoe ik naast de fysieke pijn, ook de mentale pijn voelde.

Deze pijnen wilde ik niet voelen. Ik wilde ook meedoen met het leven. Ik had geen therapie meer en ineens was ik op mijzelf aangewezen. Dat vond ik erg lastig, maar hierdoor heb ik wel een aantal dingen geleerd. Dingen die mij hebben geholpen om weer stappen vooruit te zetten. 

Vaste structuur

Wat mij in die tijd het meest geholpen heeft is een vaste structuur aanhouden. Het was voor mij heel makkelijk om terug te vallen in een verkeerd patroon. Elke avond tot laat gamen, uitslapen tot midden op de dag en weer tot laat opblijven. Ik had niks om voor op te staan, dus waarom zou ik hier moeite voor doen?

Toch lag hier de eerste stap. Zonder die structuur kwam ik helemaal nergens. Op dat moment  had ik geen therapie. Ik had geen sport, ik deed niet aan hobby’s. Ik was even niks. Ik kwam uit een lang traject voor mijn eetstoornis en ik had echt behoefte aan rust. Niet alleen mijn hoofd, maar ook mijn lichaam. Mijn vrienden hadden echter wel banen en opleidingen. Iedereen om mij heen zette stappen, elke dag weer. Ik had op dat moment al best veel stappen gezet maar dat zag ik zelf niet. Ik wilde verder. Ook groeien. Nog meer groeien.

Ik was gewend geraakt aan een eetlijst. Die had ik maanden hiervoor elke dag in mijn gezicht geduwd gekregen. Na mijn laatste afspraak heb ik deze meteen de prullenbak in gemieterd. Ik had genoeg tools om het zelf te kunnen. Maar was dat echt waar? Wat betreft het eten, ja. Wat betreft mijn dagelijkse ritme kon ik echter nog wel wat handvatten gebruiken. Ik besloot om mijn eetlijst opnieuw uit te printen en hing deze op de koelkast. Op deze lijst stonden ook tijden die ik probeerde aan te houden. In het begin vond ik dit heel lastig. Ik stond nog steeds niet eerder op. Hierdoor miste ik mijn halve eetlijst al voordat mijn dag überhaupt was begonnen.

Dagelijkse doelen

Ik kwam tot de conclusie dat ik een reden nodig had om mijn wekker te zetten. Ik had ondertussen een aantal gesprekken bij het UWV gehad en in overleg met mijn job coach besloot ik om vrijwilligerswerk te doen.  Dit leek mij een goeie manier om rustig aan weer dingen te gaan doen. Op deze manier kon ik minder snel terugvallen in mijn oude ritme. Ik had nu een verantwoordelijkheid. Ineens lukte het mij ook beter om de tijden van mijn eetlijst vast te houden. Ik merkte dat het mij hielp als ik overdag een afspraak had staan. Dan kon ik het wel. Ik begon mijzelf opdrachten te geven voor dagen die ik vrij had. Kleine opdrachten zoals bij een andere supermarkt boodschappen doen of naar de brievenbus lopen hielpen mij al heel erg. Mijn dagen voelde hierdoor minder leeg en nutteloos aan. De doelen die ik voor mijzelf verzon waren niet de doelen die ik wilde halen, maar ergens wist ik dat ik deze tussenstap nodig had. Het was voor mij onrealistisch om van een heftige tijd in een opname naar een fulltime baan te gaan. Dat was voor mij gewoon niet haalbaar. Ik had tijd nodig om aan het idee te wennen. Ik had tijd nodig om te helen.

Toen mijn contact bij het eerste vrijwilligerswerk ophield viel ik even terug in mijn radeloosheid. Ook al liep mijn leven verre van vlekkeloos, voor het eerst in tijden had ik het idee dat ik ergens naar toe bouwde. Ook al was dat contact maar 1 dag in de week, die ene dag zorgde ervoor dat ik gemotiveerd was om het nu echt goed te doen. Samen met mijn job coach heb ik gezocht naar andere manieren om mijzelf nuttig te maken, of vooral, nuttig te voelen. Maar zonder echt succes. Tot ik een vrijwilligersvacature van Proud voorbij zag komen.

Ook al had ik op dat moment geen eetstoornis meer, ik was de blogs blijven lezen. Lang heb ik niet nagedacht. Diezelfde middag heb ik nog een mailtje gestuurd. Ongeveer een maand later chatte ik voor het eerst als vrijwilliger.

Job coach

De eerste stap had ik (weer) gezet. Ondertussen had ik nog regelmatig gesprekken met mijn job coach. Samen zochten we naar mogelijke banen en opleidingen. Ik had mijn opleiding Fotografie gestaakt en hoe graag ik dit ook weer wilde oppakken, ik voelde dat dit geen goed idee was. Ik was bang dat ik te snel weer terug zou vallen in mijn oude gedrag. Op de kunstacademie heb ik een burn-out en een depressie ontwikkeld. Nachtenlang was ik bezig, ik sliep amper en mijn eetstoornis werd getriggerd. Ik kreeg een terugval. Ik wilde mijzelf voortaan beschermen, niet weer onder die druk staan. 

Al vrij snel kwam ik tot de conclusie dat ik geen nieuwe opleiding wilde gaan doen, althans, niet op dat moment. Alleen het idee al gaf me teveel spanning. Voor mijn gevoel moest ik weer opnieuw beginnen. Ook al voelde ik dit al een tijd, ik vond het moeilijk om dit uit te spreken. Ik wilde eigenlijk helemaal geen keuze maken, ik wilde niks definitief afstrepen. Ik wilde alle opties open houden. 

Samen met mijn coach heb ik een aantal testen gedaan. Vooral het kwaliteiten-spel is mij bijgebleven. Hier kon ik echt inzien dat ik wel degelijk talenten en kwaliteiten heb. Vanaf hier kon ik verder kijken hoe ik deze het beste kon en wilde inzetten. Zelfs tijdens het re-integratietraject was ik te ongeduldig. Ik wilde geen meeloopdag of sollicitatietraining. Ik wilde geen meekijkgesprek, ik wilde gewoon een baan.

Had ik het anders willen doen? Ja. Ik denk dat de stappen goed waren, maar ik bleef ontzettend veel van mijzelf vragen. Ik wilde meegroeien op het tempo van mijn omgeving. Ik wilde niet opnieuw beginnen, maar begon ik daadwerkelijk opnieuw? Ik denk wat ik ook had gekozen ik door bouwde op waar ik stond. De tips die ik hierboven beschreef hebben mij echt geholpen en hebben mij gebracht waar ik nu ben. Ik heb echt geleerd dat ik mij bezig moet houden met mijn progressie, mijn stappen. Het is, in ieder geval voor mij, verstandiger om met kleine stappen vooruit te gaan. Zo is de kans kleiner dat ik weer een grote stap terug zal zetten.

♥