Toen ik in het dieptepunt van mijn eetstoornis zat, kreeg ik te horen dat ik een burnout had. Op dat moment volgde ik een opleiding aan de kunstacademie en die studie vroeg inderdaad veel van mij. Maar een burnout? Is dat niet wat overdreven? Ben ik daar niet te jong voor?

Ik schrok van de diagnose. Waarom heb ik dit zelf niet zien aankomen? Ik wist dat ik al een tijd niet lekker in mijn vel zat. Het was me ook niet ontgaan dat ik de laatste tijd slecht sliep en het eigenlijk allemaal niet meer zag zitten. Omdat ik deze gevoelens al best een lange tijd had, stond ik er niet bij stil dat dit een probleem kon zijn. Het advies wat ik mee kreeg kon ik niks mee. De arts raadde mij aan om te stoppen met mijn opleiding. No way dat dat een optie was. Ik deed eindelijk iets wat ik leuk vond, waar ik goed in was. Moest ik dat opgeven?

Hoe verder?

Achteraf waren er vrij veel duidelijke signalen dat het niet goed ging. Ik begon school projecten en zelfs kleine huishoudelijke klusjes steeds meer uit te stellen, ik had er echt de puf niet meer voor. Ik kreeg last van paniekaanvallen en ik raakte langzaam maar zeker in een depressie. Dat dat te maken had met een burnout had ik echt niet kunnen bedenken. Kenmerkend voor mij was vooral dat ik nergens meer aan wilde en kon beginnen. Alles was te veel. Ik sliep slecht en werd erg prikkelbaar. Ik kon weinig hebben van mijn omgeving, maar ook niet van mijzelf. Het liefst wilde ik slapen en niks meer voelen.

Het werd voor mij snel duidelijk dat mijn opleiding hier een groot aandeel in had. Door de weeks was ik vaak laat pas thuis en moest dan mijn opdrachten nog doen. Mijn weekenden waren ook altijd gevuld met schoolopdrachten. Dit zorgde ervoor dat ik in een isolement raakte. Mijn leven bestond uit mijn opleiding. 

Na lang wikken, wegen en veel halve dagen heb ik besloten mijn opleiding toch te staken. Naast de gevolgen van de burnout was mijn eetstoornis op dat moment ook erg sterk. Het werd mij duidelijk dat ik hier alleen niet uit ging komen. Ik had hulp nodig. Mijn opleiding ging mij hier niet bij helpen, dat moest ik zelf doen.

Echt specifieke hulp heb ik hier niet voor gehad. Ik had op dat moment last van niet alleen een eetstoornis maar ook een depressie. Ik denk dat die depressie en de burnout zich misschien wel op dezelfde manier hebben geuit en elkaar wellicht ook versterkten waardoor ik die eetstoornis weer zo nodig had. Wat mij vooral geholpen heeft is het nemen van rust. Ook al vond ik het ontzettend lastig om mijn opleiding te staken, toch heeft dit mij wel echt goed gedaan.

Ik hoefde ineens niks meer. De druk viel langzaamaan weg en ik kon weer ademen.  Een belangrijk thema binnen mijn behandeling werd wel het voelen van mijn eigen grenzen. Ik kan mij goed focussen op mijn doelen waardoor ik die grenzen niet meer voel. Ik heb echt moeten leren om op tijd mijn rust te pakken en mijn lichaam te ontzien. Op deze manier kan ik iets veel langer volhouden zonder dat ik mijzelf kwaad doe.

Voorzichtig

De opleiding heb ik (helaas) nooit meer afgemaakt. De drempel werd te hoog en ik was bang dat ik weer terug zou vallen in mijn oude gewoontes. Het idee dat ik terug zou gaan naar die opleiding gaf mij al zo veel paniek dat ik heb besloten om het voor nu te laten. 

Ik merk aan mijzelf dat ik een ander persoon ben dan wat ik voorheen geweest ben. Ik vind het nog steeds een beetje lastig om door te pakken en het liefst vermijd ik problemen in plaats van ze aan te gaan. Iets waar ik hiervoor geen moeite mee had. Ik heb er een handje van gehad om dingen uit te stellen tot het laatste moment. Iets wat ik van mijzelf ook niet kende. Ik weet dit van mijzelf en ik probeer mijzelf hier ook wel actief in uit te dagen. 

Ik denk dat ik over het algemeen iets voorzichter ben geworden. Vooral met mijzelf. Ik vind het soms nog lastig inschatten wat en hoeveel ik kan hebben en bescherm mij hier liever in. 

Mocht jij dit herkennen, dan hoop ik dat je weet dat je niet de enige bent. Probeer vooral dicht bij jezelf te blijven. 

♥