Toen ik een aantal jaar geleden naar Azië ging, had ik eigenlijk geen idee wat er allemaal bij zo’n intensieve reis kwam kijken. Natuurlijk had ik mij goed voorbereid. Ik wist waar ik heen ging, wat ik daar wilde doen, hoe de mensen leefden en hoe ik er kwam. Ik was ingeënt en had braaf mijn paspoort en visum geregeld. Op dat moment was ik net gestopt met antidepressiva. Dit was mijn doel de afgelopen maanden geweest. Ik ging drie maanden weg en ik wilde niet die maanden afhankelijk zijn van pilletjes. 

Wees realistisch

Ook al wilde ik ontzettend graag op reis zonder medicatie, misschien was dit achteraf niet het meest verstandige. Ik wilde graag genieten van de reis, ik wilde niet gedempt zijn, ik wilde het echt kunnen meemaken, ervaren. Dat kon ik niet met de antidepressiva, daar was ik van overtuigd. Ik was dan ook niet rouwig toen ik het laatste lege stripje in de prullenbak mocht gooien. Eindelijk was het zover. Ik had de afgelopen maanden al ontzettend veel informatie opgezocht, mijn route uitgestippeld. Nu pas voelde het alsof ik er echt klaar voor was. 

Dat ik misschien iets te snel was gegaan merkte ik pas toen ik al in Azië was. De eerste dagen raakte ik bedolven onder de nieuwe indrukken, geuren en geluiden. Alles was zo anders. Ook al vond ik het prachtig en kon ik echt genieten, toch sijpelde af en toe die angst omhoog. Ineens was ik op mijzelf aangewezen. Ik moest het allemaal gaan doen. Ik maakte het in mijn hoofd veel zwaarder dan het eigenlijk was en ik zag overal gevaar in.

Ik was in Bangkok geland. Een stad die bekend staat om de drukte, het verkeer en de klamme hitte. Hier had ik het ook heel zwaar mee. Ik wilde van alles zien maar ik merkte dat het acclimatiseren me niet zo goed afging. Ik heb dan ook de beslissing gemaakt om eerder dan gepland Bangkok te verlaten. Op het einde van mijn reis zou ik hier toch nog terugkomen. Ik had echt behoefte aan rust.

Ook al vond ik dit lastig, dit was voor mij wel nodig. Het was voor mij niet haalbaar om nog een aantal dagen in Bangkok te blijven. Ik moest realistisch blijven en zoeken naar opties die voor mij wel werkten.

Rustdagen inplannen

Nog iets wat ik lastig vond was het inplannen van rustmomenten. In een ander land is zoveel nieuws te zien. In mijn reis ben ik in 3 verschillende landen geweest die allemaal weer anders en uniek waren. Het was voor mij heel makkelijk om maar door te pakken en overspoeld te raken met alle wonderen die er te zien waren. Ik had een beperkte tijd dus het was niet mogelijk om alles te zien, ook al wilde ik dit wel. Ik moest van mijzelf keuzes maken, prioriteiten stellen. Ik kon niet alles zien, dat was gewoonweg niet mogelijk. 

Zelfs met het minder drukke schema was ik elke dag de hort op. In de eerste maand gaf ik mijzelf amper de tijd om echt te genieten van de plek waar ik was. Ik was continu onderweg, opzoek naar de waterval uit het boekje. En als ik daar was, zat mijn hoofd alweer bij de grot van morgen. Ik kon de rust niet vinden, ik leefde niet in het moment. 

Halverwege mijn reis ben ik hier strenger voor mijzelf in geworden. Het doel van mijn reis was juist dat ik iets meer tot rust zou komen, en wat deed ik? Ik bleef mijzelf voorbij lopen. Naast de activiteiten die ik wilde doen en de dingen die ik wilde zien, probeerde ik één of meer dagen per stad een rustdag in te plannen. Op deze dagen mocht ik een beetje uitslapen en genieten van de leuke cafeetjes die er te vinden waren. Ik las een boek aan het strand en wandelde een beetje rond. 

Ik merkte dat ik ook heel erg kon genieten van de dagen dat ik 'niks' deed. Ik begon in te zien dat deze dagen juist vol zaten met nuttige activiteiten. Ik hield mijzelf op de been, ik zorgde voor mijzelf. Zo kon ik de drukke dagen veel beter aan.

Stilstaan bij het proces

Elke dag zit vol leermomenten. Zo ook de dagen dat ik niet in mijn eigen bed sliep. Maar dat ik wakker werd met een zoemende airco boven mijn hoofd. Richting het einde van de reis ben ik de maanden daarvoor gaan evalueren. Ik besefte mij dat ik ontzettend veel goeie stappen had gezet. Door de druk en de spanning had ik ze alleen niet gezien. Niet alleen de stap om deze reis aan te gaan was voor mij een drempel geweest, maar ook de voorbereiding en het regelen van een slaapplek en vervoer ter plekke. Een jaar hiervoor kreeg ik een paniekaanval bij het idee dat ik die dag erna naar de supermarkt moest. En hier at en deed ik van alles. Ik kon best zonder die controle, nog steeds had ik grip op mijn leven. Ik had daar geen eetstoornis voor nodig. 

Wil je gaan reizen en zit je misschien nog middenin je eetstoornis of depressie, ben je uitbehandeld, zit je nog in therapie, wie je ook bent en waar je ook staat: probeer bij jezelf na te gaan of dit een helpende stap is voor jou op dit moment. Ik heb uiteindelijk heel veel geleerd van mijn reis. Dingen die ik niet had geleerd als ik een jaar eerder was gegaan. Voor mij was dit het goeie moment. 

Wat zou jij voor reis willen maken?