Toen ik aan mijn therapeut vroeg of ze dacht dat ik kon veranderen, kwam ze met een - in mijn ogen - teleurstellend antwoord. Ze kon niet zeggen of ik ging veranderen. Ze kon niet beloven dat waar ik mee worstelde ooit helemaal weg kon gaan. Natuurlijk kon ze dat niet, want niemand kan in de toekomst kijken. Als ik merkte dat het inderdaad niet zo snel ging als ik hoopte, kon de moed me hierdoor flink in de schoenen zinken. Zie je, ik verander niet. Terugkijkend op alles heeft therapie mij ook niet echt veranderd. Toch kan ik zeggen dat het nu beter gaat, mede dankzij therapie. Wat kan je dan van therapie verwachten?

Herstel was niet waar ik op hoopte

Toen ik aan therapie begon, had ik daar hoge verwachtingen van. Sowieso had ik erg hoge verwachtingen van mezelf. Ik was gemotiveerd om van mijn eetstoornis af te komen, om hem niet meer nodig te hebben. Alleen de manier waarop; daar bleek ik behoorlijk wat aanpassingen in te moeten maken. Ik dacht mijn eetstoornis niet meer nodig te hebben als ik mezelf goed genoeg vond. Oké, dat is wel logisch. Maar wanneer vind je jezelf goed genoeg? Is dat als jij beter bent dan je was, of is dat als je accepteert wie je bent en je verwachtingen bijschaaft? Ik wilde graag van dat eerste uitgaan. Therapie zou mij tot een sterker en beter mens maken. Ik zou eindelijk die balans en kracht vinden waar ik zo naar op zoek was.

Een perfect lichaam. Goed ontwikkelde sociale vaardigheden. Nooit meer onzeker. Energie voor tien. Als ik beter in mijn vel zou zitten, dan kon ik de wereld aan. Dan zou ik me altijd goed voelen. Dan had ik mijn eetstoornis niet meer nodig. Maar ik vond het lastig om van mijn lichaam te houden. Ik voelde me niet altijd goed. Ik kreeg geen bakken energie en de rust en balans was soms ver te zoeken. Dat kan ook niet anders. Geen mens voelt zich altijd goed. Ik kan nog steeds onzeker zijn. Ik vind mijn lichaam niet perfect en ik zie het soms even niet meer zitten. Ik kreeg geen nieuw hoofd na mijn behandeling, zoals Daphne in een blog ook al een keer schreef. Dat vond ik in eerste instantie best lastig, maar nu zie ik juist de waarde daarvan in. Ik hoef ook helemaal niet perfect te zijn. Dat loslaten, dat accepteren, was juist hetgeen dat ik nodig had. Om dat te beseffen had ik echter wel iets langer voor nodig dan die maanden therapie.

Je leert pas autorijden na je rijexamen

Het kan natuurlijk voor iedereen anders zijn, maar toen mijn behandeling afliep voelde ik mij nog niet echt hersteld. Het ging stukken beter, maar eens in de zoveel tijd had ik toch nog wel een eetbui. Eten en mijn lichaam hielden me nog steeds erg bezig. Ik bleef worstelen met dezelfde dingen. Ben ik wel goed genoeg? Leuk genoeg? Slim genoeg? Hoor ik er wel bij? Wat is mijn leven waard? Dit maakte mij ontzettend moedeloos. Kan ik wel herstellen? Of zal het heel mijn leven zo blijven? Leefbaar, maar niet optimaal. Ik had de hoop al opgegeven, maar sloot er ook een soort van vrede mee. Het weerhield me er niet van de draad steeds weer op te pakken. Toch te proberen. In te zetten wat ik in therapie aan handvatten had meegekregen. Nee heb je, ja kan je krijgen. Elke goede dag is weer een goede dag.

Dat is ook hoe ik terugkijk op therapie; als een tijd waarin ik veel heb geleerd. Dingen die ik daarna weer in mijn 'echte leven' voort moest zetten. Net als dat je voor het eerst de weg op gaat na je rijexamen en elke keer dat je in de auto stapt steeds weer een stukje zekerder wordt. Autorijden leer je ook pas echt na je rijexamen, zeggen ze. Lonneke schreef dit al eens in een blog, en zo heb ik dat ook ervaren. Zowel in de auto als met m'n eetstoornis. Voorwaarde is wel dat je moet blijven rijden! Steeds de draad weer oppakken. En uiteindelijk merkte ik dat het ook beter ging. Niet in de loop der dagen of weken, maar eerder maanden of jaren. De eetstoornis sleet misschien nog wel geleidelijker uit mijn leven dan hij erin kwam, dus een vaste datum zou ik niet kunnen noemen. Dat klinkt misschien lang, maar het is niet alsof ik in de tussentijd niet leefde. Alsof er in de tussentijd niks leuk was tot ik hersteld was. Dat feit geeft misschien wat hoop en perspectief. Ik herinner het me niet als een slechte tijd, ook al was er nog een stuk of stukje eetstoornis aanwezig.

Therapie heeft mij niet veranderd

Het afronden van therapie stond voor mij niet gelijk aan herstel. Het stond niet gelijk aan een enorme verandering in wie ik was. Dat ik inmiddels tien jaar verder ben, maakt wel een groot verschil. Maar dat is niet iets dat in zijn geheel te danken is aan therapie. Dat heeft meer te maken met hoe ik me ontwikkeld heb als mens en dat is logisch. Nog altijd ben ik niet perfect en gaat het niet altijd perfect, dat hoeft ook niet. Maar ik ben inderdaad minder onzeker en zit een stuk lekkerder in mijn vel. Ik heb zelfs geen eetstoornis meer. Het is niet zo dat dat onmogelijk is - direct hersteld zijn na je therapie - maar het kan wel helpend zijn om je verwachtingen van die ene therapie bij te stellen. Je verwachtingen van eetstoornisherstel. Dan heb je namelijk minder het gevoel dat je het allemaal verkeerd doet.

Hoewel ik ook mensen ken bij wie de wind ineens 180 graden draaide, was die verandering voor mij veel subtieler en ik kan me goed voorstellen dat dat voor meer mensen zo is. Therapie maakt je geen compleet ander persoon, maar het kan je wel perspectief en handvatten geven. Perspectief en handvatten in accepteren wie je bent en leren omgaan met wat jij lastig vindt, zonder dat het ook meteen 'opgelost' hoeft te worden. Het hoeft niet perfect. Geen perfect lichaam. Geen perfecte gedachtes. Geen perfect leven - wat dat ook moge betekenen - en dat is oké. Dat betekent niet dat je niet gelukkig kan zijn of dat je niet goed genoeg bent. Het betekent niet dat je niet leeft of mag leven. Je bent en blijft een mens. Net als ieder ander. En dat betekent niet dat er met de tijd niet nog heel veel kan veranderen. Gun jezelf die tijd. Je hele leven nog verander je en ontwikkel je. Oordeel niet te zwaar over een moment en verwacht geen perfectie. Dat is gelukkig ook helemaal niet nodig.

Liefs,
Irene ♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.