Het voelt misschien alsof alles stilstaat. Alsof er even op pauze is gedrukt, je leven even is stopgezet. Misschien is dat niet eens zo heel erg. Een eetstoornis neemt veel ruimte in en duwt alle andere zaken naar de achtergrond. Zaken waar je nu even niet mee verder kunt en geen ruimte meer voor hebt. Je hebt een eetstoornis en herstellen daarvan heeft nu prioriteit, maar je bent niet dood. Je bent niet weggevaagd, niet niets meer waard. Je bent nog steeds een volwaardig mens dat, ook met een eetstoornis, meedoet aan het leven. Je doet mee en je staat niet stil. Sta daar eens bij stil.

Als ik terugkijk heeft mijn eetstoornis veel ruimte ingenomen en had ik graag gewild dat ik die tijd anders had kunnen besteden, maar het was ook niet een tijd waarin ik helemaal stilstond. Het was niet een tijd waarin er niets gebeurde en waar ik elke dag alleen maar bezig was met mijn eetstoornis, of herstellen hiervan. Ik maakte deel uit van het leven en overwon daarin ook weer persoonlijke obstakels. Ook als je je eetstoornis nog niet hebt overwonnen, overwin je ondertussen wel andere dingen. Daar ben je toe in staat, want een eetstoornis maakt jou niet minder mens.

Je kunt dingen overwinnen

Je leven zelf staat namelijk niet helemaal stil. Er gebeuren leuke, maar ook minder leuke dingen. Gebeurtenissen die je moet verwerken, ruzies die je op moet lossen, mensen van wie je afscheid moet nemen. Dat zijn ingrijpende gebeurtenissen waar je mee om moet gaan, die tellen niet minder mee op het moment dat jij herstellende bent. Ook die ervaring neem je mee en dat telt zich allemaal bij elkaar op. Je kunt dingen overwinnen, je kunt dingen leren, ook wanneer je vecht tegen een eetstoornis.

Je moet er op dat moment mee leren omgaan. Dat je het grootste gevecht van je leven misschien nog niet hebt afgesloten, betekent niet dat alle ervaringen tussendoor er minder toe doen. 

Je leven is nu net zo veel waard

Pas als ik dun ben, dan begint mijn leven. Een gedachte die ik tijdens mijn eetstoornis vaak had. Ik stelde mijn leven als het ware uit, in ieder geval, het grote genieten ervan. Tijdens herstel deed ik dit soms nog steeds; pas als ik hersteld ben, dan begint het leven! Dan mag ik alles doen wat ik wil en kan ik echt genieten. Natuurlijk staat een eetstoornis het echte leven in de weg en beperkt het je op veel vlakken, maar het is denk ik ook verkeerd om te denken dat geluk iets van de toekomst is. Hoewel de omstandigheden niet fijn zijn, hoeft geluk en blijdschap niet op zich te laten wachten. In welke situatie je nu ook verkeert. 

Voor de kwaliteit van leven is herstel belangrijk, noodzakelijk denk ik zelfs, maar stel je geluk daarmee niet uit. Je leeft namelijk vooral nu en op dit moment is jouw leven net zo veel waard als over een jaar.

Wat heb je al bereikt

Misschien lijkt het alsof je leven nu stilstaat, maar is dat ook wel echt zo? Als het leven niet stilstaat, kun jij dat eigenlijk ook niet. Je zult mee moeten bewegen en omdat dat moet, doe je dat waarschijnlijk ook. Iets waar je misschien zelf snel aan voorbij gaat, omdat je alleen nog voor ogen hebt wat er beter kan. Je hebt misschien nog stappen te zetten in herstel, misschien ben je daarin nog niet waar je wilt zijn, maar daarnaast zijn er ongetwijfeld dingen die jij onopgemerkt al hebt bereikt.

Tijdens het herstel van mijn eetstoornis ging ik op mijzelf wonen. Dat ging niet vanzelf, maar daarin heb ik, buiten mijn eetstoornis om, wel veel andere dingen geleerd. Lessen die niet teniet gedaan zijn door mijn eetstoornis. Ik ging studeren en hoewel dat ook niet uitpakte hoe ik het voor ogen had, kreeg ik daarna al vrij snel allerlei baantjes. Baantjes waar ik het soms gewoon goed deed, ook als ik niet het gevoel had te moeten zijn waar ik wilde zijn. Ook als ik mij nog niet hersteld voelde, deed ik het op veel andere vlakken het wél goed. Als je herstel nog ‘niet goed’ is, betekent dat niet dat jij nog niet goed bent. Dat je niet tegelijkertijd op hele andere vlakken het goed kunt doen, ook die dingen, die aspecten in je leven verdienen de aandacht. Dat ben jij namelijk ook.

Een extra uitdaging

Het kan wel extra moeilijk zijn. Het is misschien wel een dubbel zo zware uitdaging om tijdens herstel, op andere vlakken ook uitdagingen aan te gaan. Soms misschien omdat je dat zelf wil, maar soms ook omdat het leven gewoon uitdagingen voor je voeten gooit. Uitdagingen waar jij niet om hebt gevraagd komen soms toch jouw kant op. Met of zonder eetstoornis, daar zul je mee moeten dealen en kijk eens achterom; dat heb je misschien al een paar keer gedaan. De momenten die je al overwonnen hebt kunnen ook veel zeggen over de overwinningen die nog gaan komen. Over de drempels die je nog over moet, maar die je op andere vlakken misschien allang voorbij bent. Je kan dus, stiekem al die tijd, misschien wel veel meer dan je denkt.

Niet dat het aan te raden is om het hele leven aan te gaan met een eetstoornis, al is dat natuurlijk ook niet iets waar je voor kiest. Als ik de periodes met elkaar vergelijk stond ik ineens tien keer sterker toen ik mij echt hersteld voelde. Het zorgde er ook voor dat ik totaal anders naar die uitdagingen keek, dat ik daar met al mijn emoties bij kon en op een gezonde manier mee om kon gaan. Niet alleen omdat je alle opgedane kennis telkens opnieuw oefent, ook omdat je de grootste uitdaging van je leven aangegaan bent. Dat is denk ik de meest waardevolle les en de grootste overwinning die je kunt behalen.