Slank zijn is niet voor iedereen weggelegd en dat is oke
Ja, zij is gewoon heel fijn gebouwd en jij bent dat niet. Ik kon wel door de grond zakken. Ik ben niet fijn gebouwd. Het dunne lichaam dat ik zo ambieerde zou nooit bij mij passen, zal altijd ongezond zijn. Een hoger gewicht dan ik voor ogen had, paste beter bij mij. Dat vond ik moeilijk accepteren. Het lijkt wel of we allemaal hetzelfde slanke, dunne lichaam willen hebben. Althans, ik wilde dat. Maar in realiteit komen alle lichamen in verschillende vormen, soorten en maten. En niet alle lichamen zijn fijn gebouwd of zelfs slank. Slank zijn is niet voor iedereen weggelegd. Mijn eetstoornis kon dit niet accepteren.
Mijn uiteindelijke streefgewicht leefgewicht lag hoger dan ik in eerste instantie voor ogen had. "Staat je mooi, die paar extra kilo", zei iemand nog. En dat ik van die mooie, volle benen had en 'goede billen'. Ik vond het verschrikkelijk. Paar extra kilo? Volle benen? Ik was dus DIK! Dik zijn voelde als falen... Toch moest ik mijn hogere gewicht leren accepteren. Mijn gewicht, dat ik nu helemaal oké vind. Een gewicht dat helemaal oké is.
Slank zijn is niet voor iedereen weggelegd? Ja, hallo, Irene, jij bént slank. Lekker makkelijk praten. Inmiddels besef ik dit ook. Toch voelde het voor mij niet zo, omdat ik niet écht dun of fijntjes was. Geen elfje huppelend door een bloemenveld. Dat was in mijn ogen het hoogst haalbare en zolang ik dat niet was, telde ik niet mee. Was ik verkeerd, niet goed genoeg. Toch snap ik dat voor iemand die een minder slank leefgewicht heeft, het misschien best lastig is om van mij te lezen. Maar ik heb het wel zo gevoeld en kan ik nu - met een gezond lijf en gezond hoofd - in alle oprechtheid zeggen, niet alleen voor mij, maar voor iedereen: slank zijn is niet voor iedereen weggelegd en dat is helemaal oké! En dat is ook iets dat ik graag wíl zeggen.
Zo ontzettend klaar met het schoonheidsideaal
Als ik heel eerlijk ben, beïnvloedt het schoonheidsideaal mij ook nog altijd wel. Ik zou liegen als ik nooit stiekem even naar mijn buik of billen keek in de spiegel. Of als ik zou zeggen dat ik nooit onzeker was over mijn lichaam of hoe een bepaald kledingstuk mij staat. Gelukkig is dit niet meer aan de orde van de dag en kan ik, als het gebeurt, het uiteindelijk wel naast me neerleggen. Ik wil er zeker niet meer naar handelen en heb ik ook geen eetstoornis meer. Maar... ik ben ook maar een mens.
Wel heb ik steeds sterker dat als ik me onzeker voel over hoe ik op een foto sta naast fijner - of in mijn ogen mooier - gebouwde vriendinnen, er een soort opstandigheid in me naar boven komt. Ja, ik voel me onzeker soms, maar ik ben tegelijkertijd zó klaar met dat stomme schoonheidsideaal. En zó klaar met dat vergelijken met elkaar, in plaats van elkaars unieke schoonheid vieren of misschien nog beter: gewoon lekker te leven! Ik voel iets in me opborrelen dat zich met liefde tegen wil verzetten, al is dat soms spannend. Soms wenste ik zelfs niet slank te zijn, zodat mijn woorden misschien meer kracht hadden, omdat ik het zo belangrijk vind dat mensen zich goed en welkom voelen. Ik hoop echt dat ik daar een steentje aan kan bijdragen.
Maar we doen het samen. Ik ben niet iedereen en niet iedereen is mij. Gelukkig duiken er steeds meer inspirerende verhalen op. Een tijd terug las ik een super mooi ervaringsverhaal op Vrouw.nl over je zelfverzekerd voelen in een bikini met overgewicht. Ik dacht alleen maar: YES! Deze verhalen zijn zo belangrijk en waardevol, kunnen denk ik zo veel uitmaken. Ik krijg echt een kick van platforms als 'Damn Honey!' die zich inzetten tegen ongelijke behandeling en het gevoel dat je minder waard zou zijn dan een ander - om wat voor reden dan ook. Het is niet dat ik hier dagelijks veel mee bezig ben, maar als het dan op m'n pad komt, raakt het me wel. Ik gun het iedereen zo ontzettend om zich goed te voelen in zijn of haar lichaam, hoe dat lichaam er ook uitziet.
Ik heb er zelf - ondanks mijn slanke lichaam - zo veel leed van ondervonden dat ik niet blij was met mijn uiterlijk. Dat ik mezelf niet dun en dus niet waardig genoeg vond. Dat het me er zelfs van weerhield om te leven en plezier te maken. Dat ik mijn kunnen en persoonlijkheid erdoor in twijfel ging trekken. En ja, er lag wel meer achter mijn eetstoornis, maar dat heel slanke en dunne ideaalbeeld, wat toen zelfs nog 'size zero' was, heeft zeker invloed op mij gehad. En achteraf zie ik hoe zinloos en onnodig het was. Zo verdrietig, dat gun ik niemand.
Slank zijn is niet hetzelfde als gezond zijn
Slank zijn wordt vaak gekoppeld aan gezond zijn, terwijl dat helemaal niet het geval hoeft te zijn. BMI zegt niet alles. Het houdt te weinig rekening met alle verschillende soorten lichamen en zegt al helemaal niks over onze mentale gezondheid. Als jij jouw slanke figuur alleen behoudt door zelfhaat en verwoede lijnpogingen, als je daar een groot deel van je leven voor inlevert en je je eigenlijk heel eenzaam en ongelukkig voelt. Als je zelfs een eetstoornis hebt; is het dan wel gezond? Ik was doodziek en ongelukkig toen ik dunner was. Zelfs toen dat dunner nog wel binnen de grenzen van een gezond BMI viel. Ik was niet gezond. Koste wat het kost zo dun mogelijk zijn, is het niet waard... Is niet gezond.
Een gezond gewicht voor iedereen
Slank zijn is niet voor iedereen weggelegd, maar een gezond gewicht hebben kan wél voor iedereen. Daar hoef je dus helemaal niet dun of slank voor te zijn. Uiteindelijk weet jij zelf het beste wat goed voor jou is. Luister naar je lichaam, maar ook naar je mentale welzijn. Waar voel jij je écht goed bij? En wat komt voort vanuit angst in plaats van voelen? In de blog 'Ik werd bewust dik' legt Lonneke haar proces hierin ontzettend mooi uit.
Helemaal los van of dat 'ideaalbeeld' terecht is - ik denk het niet - zijn we zó veel meer dan ons uiterlijk. En het is doodzonde om je daar blind op te staren en daarmee voorbij te gaan aan je fysieke en mentale gezondheid. Al ging mijn eetstoornis niet enkel om mijn uiterlijk, toch had het voldoen aan dat schoonheidsideaal en dun willen zijn wel een grote invloed op me. Dat maar na te blijven streven ten koste van alles, had een enorme impact op mijn gezondheid. Ik ging eronder gebukt, voelde me niet mooi, laat staan gelukkig.
Niet alleen mijn fysieke gezondheid, maar ook mijn mentale en sociale gezondheid gingen achteruit. Ik was altijd moe, had eetbuidrang, worstelde met zelfhaat, zonderde me af en voelde me depressief. Hoe meer ik op mijn gezondheid ging focussen ongeacht mijn gewicht, hoe beter ik me ook ging voelen. En nee, gezond zijn betekent niet enkel gezonde dingen eten en veel sporten, maar luisteren naar mijn verzadiging en voldoeningen. Naar waar ik zin in had en behoefte aan heb. Echt luisteren naar mijn lichaam, zonder oordeel. En mezelf mogen geven wat ik nodig heb. En dat geeft zo veel meer energie, levenslust en liefde!
Je kan geluk vinden op élk gewicht
Hoewel ik me best kon vinden in bovenstaande punten, vond ik het toch altijd lastig. Ben ik wel echt mooi of goed met een hoger gewicht? Kan ik dan ook een fijn leven hebben? Kan ik dat ook gelukkig zijn? Bij een ander zie ik het wel voor me, maar wat als ik de uitzondering ben? Wat als het mij niet lukt? Helaas zijn we voor onszelf altijd zo veel strenger dan voor een ander. Vaak zeggen we: behandel anderen zoals je zelf behandeld wilt worden. Terwijl vaak 'behandel jezelf zoals je anderen ook behandelt' veel beter op z'n plek is. Want wat zouden we dan een stuk milder en liefdevoller zijn.
Die ontwikkeling doormaken is echter niet makkelijk. Het heeft mij jaren gekost om te staan waar ik nu ben. En zelfs nu ben ik niet ongevoelig hiervoor. Maar het kan echt. Geluk en gezondheid is zo veel meer dan enkel je gewicht. In de eerste Proud Podcast 'Afvallen en fit worden na een eetstoornis' - die stiekem vooral gaat over lekkerder in je vel zitten - werd dit ook genoemd als één van de take home messages. Geluk vinden kan op élk gewicht. Daar hoef je niet voor af te vallen of slank voor te zijn. Dat is er ook voor jou.
Inspirerende verhalen
Ik begrijp dat het voor mij 'makkelijk praten' is. Los van hoe ik me jaren heb gevoeld, heb ik geen overgewicht gehad. En ik kan niet ontkennen dat de vooroordelen wel in de maatschappij bestaan. We doen op Proud2Bme ons best om zo veel mogelijk verschillende verhalen te delen. Lees bijvoorbeeld interviews als 'Tatjana Almuli - Knap voor een dik meisje', 'Dikke vinger: vetfobie raakt iedereen, ook als je niet dik bent', 'DAMN HONEY! Tijd voor verandering.' of 'Mayra Lousie: Op je lijf geschreven'. Voel je ook vrij om zelf een gastblog in te sturen naar redactie@proud2Bme.nl als jij graag iets kwijt wilt over dit onderwerp. Samen voor een mooiere wereld, meer vrijheid en liefde, minder oordeel, meer diversiteit! Je bent niet alleen.
♥
Fotografie: Jade Destiny - Plus Size Web Designer who is doing her part to shift the standard the world has on beauty.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Uiteindelijk heb ik met mijn leven gespeeld, een gewicht gehad dat niets meer met gezond verstand te maken had. Gelukkig ligt het achter me, maar ik ben nog wel steeds in behandeling. Ik kan wel zeggen dat een gezond gewicht heb, me gezond voel, en een gezond leven heb.
Mijn gewicht mag wat hoger zijn als een ander, maar het is mijn lijf, en als een ander daar moeite mee heeft kijken ze maar de andere kant op! Ik ben er gelukkig mee, en ik hoop jij ook!
Geluk is uniek. Mensen zijn uniek. Dat vergelijken aldoor...wordt er soms echt moe van. Wat haal je er uit? Ik vind Irene niet slank, ik vind in het algemeen vrij weinig mensen slank. So what? Wat maakt het jou uit wat ik vind? Als puntje bij paaltje komt gaat het erom dat je een leuk leven hebt. Zingeving ervaart en persoonlijke ontwikkeling. En dat jij de enige bent die dat kan creëeren voor je zelf.
Meer variatie in het team... Zodat dit soort boodschappen krachtiger overkomen....
Mensen met elk soort gewicht. Onder, midden, boven etc.
Wel of geen vlees, vis, gekke 'hippe' dingen volgen of juist niet.
Meer variantie in de zin dat niet elk bord er 'Ínsta-waardig' uit moet zien
Volgens is er ook wat betreft eetculturen best wat variatie. Ja, er zitten vegetarische redactieleden tussen, maar Phoi Cai en Nadine post(t)en toch ook regelmatig vlees. Ik zie de meer hippe voedingsmiddelen (Daphne met mooie gebakjes, koffietjes of luxe broodjes), maar ook gewoon simpele boterhammen (Irene met 6 soorten beleg op 3 boterhammen, waar ik smakelijk om kan lachen). Phoi Cai met voor haar vertrouwde Aziatische gerechten, maar soms ook gewoon iemand met patat, salade, soep, pasta of AVG-tjes (al dan niet met vleesvervanging).
Dan is er ook nog de vraag waarom er per se iemand met overgewicht in de redactie zou moeten zitten. Een gezond gewicht lijkt me het gezondst - en dus prima. Op blogs over overgewicht zijn ook wel eens pittige commentaren gekomen. En ik weet zeker dat dat ook zou gebeuren als er een redactielid met flink ondergewicht zou zijn. Selecteren bij de sollicatie lijkt me allesbehalve de bedoeling. En dat geldt niet alleen voor gewicht, maar ook voor culturele achtergrond, bijvoorbeeld. Phoi Cai heeft Aziatische roots. En om een andere vorm van diversiteit aan te halen: Scarlet (oud-hoofdredacteur) heeft een relatie met een vrouw. Als we naar de minder "gangbare" vormen van diversiteit kijken, zie ik in de hele redactie vier hele verschillende vrouwen. Irene met ervaring met AN en BED, haar ADHD-achtergrond en een hele creatieve voorkeur (band + kunst), Daphne die wel eens luierdagjes en heel veel kattenliefde laat zien (al doet Lonneke tegenwoordig ook mee;-)). En ook open is over haar ervaring met BN en haar Borderline. Lonneke die ons wel eens heeft meegenomen in haar fietstochtjes, paalkampeeravontuur en tegenwoordig crossfit. Maar die ook open is over haar ervaring met AN, eetfeestjes, misbruik en burnout. Phoi Cai in haar moederrol en (ogenschijnlijk) hechte familiebanden. En wat ES-diagnose betreft weet ik het niet precies, maar het maakt mij ook niet precies uit of er een label aan haar eetproblemen had moeten zitten. Marli die iets minder zichtbaar is, maar ook schrijft over het overlijden van haar vader, maar ook haar moeite met hechting. Lisanne die schreef over haar dwangopnames.
Natuurlijk mogen meningen verschillen, maar ik zie momenteel echt hele verschillende vrouwen in de reactie, hele verschillende maaltijden en hele verschillende eetstoornissen. Ik vraag me best wel af waarom je nóg meer diversiteit nodig hebt. Wat gebeurt er als niet íédereen uit de (eetstoornis)populatie een of een vertegenwoordigd is? En ook: hoe veel verschillende mensen kun je in een team van een paar mensen hebben?
En al die zelfhaat en negativiteit omdat ik nu eenmaal van nature behoorlijk ontwikkelde spieren heb?
Het is zo ontzettend pijnlijk om te zien dat de BMI nog altijd als gouden standaard wordt gezien en dat de indruk word gewekt dat je gewicht tot de 100 gram nauwkeurig te beïnvloeden is. Het is naar mijn inziens een schande dat in veel behandelingen je gewicht ook word gebruikt als maatstaf voor hoe 'goed' je motivatie voor de behandeling is. Heel mooi dat jullie een andere kant benadrukken op het gebied van eetstoornisherstel en lichaamsbeeld.
Vrouwen willen nog altijd het mooie prinsesje zijn en blijven. Maar dat is onmogelijk: prinsesje spelen is voor eventjes. Daarna moet je het echte leven in en zijn er andere kwaliteiten die je tot een mooi mens maken.