Opnieuw sta ik voor keuzes die ik al jaren geleden gemaakt heb. Elke keer opnieuw eindig ik weer thuis: de plek waar ik van weggerend ben. Ik eindig weer in hetzelfde bed, in dezelfde sfeer, onder hetzelfde dak. Ik voel me schuldig naar anderen toe en dat drijft me tot het uiterste. Ooit heb ik voor mijzelf gekozen en sloot ik alle deuren naar mijn familie af, maar ik heb weer vanuit mijn schuldgevoel gehandeld en nu zit ik hier alweer. Ik schaam mij, maar ik wil weer weg. Ik wil dit allemaal niet. Ze kunnen nog zo normaal doen, maar ze zijn een trauma-trigger.  
 
Het was het moment dat ik hoorde dat ze het moeilijk hadden zonder mij: slapeloze nachten, veel stress. Het schuldgevoel ging me door merg en been en ik ging klakkeloos in op een verzoek tot contact, want ik wilde hen helen. Ik wilde dat het weer goed ging met hen, ten koste van mij. Ze deden oprecht hun best, maar ook dat was niet genoeg. De situatie escaleerde meermaals en het enige wat ze daarop te zeggen hadden was: "Ja maar je moet er maar aan wennen dat wij geen Nederlanders zijn." Alsof mijn hunkering naar vrijheid en veiligheid cultureel gebonden was. Ik voelde mij onbegrepen en realiseerde me dat er niks veranderd was. Ik voelde mij nog steeds misplaatst.

Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma's, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze het contact heeft verbroken met haar familie. Je vindt al haar blogs via de tag 'Farah blogt'.

Bron: Vie Studio CC

Maanden passeerden en ik zit er nog steeds. Als persoon ben ik schrijvend sterk en weet ik altijd te verwoorden waar ik behoefte aan heb en weet ik rationeel wat goed is, maar dat is niet genoeg. Zodra mijn moeder mij aankijkt, bekruipt mij een gespannen gevoel. Als mijn vader ook maar iets harder ademt, heb ik al het gevoel alle controle kwijt te zijn. Ze hoeven niks te doen of ik voel mij al onveilig. Het is lastig om dit uit te leggen als de situatie niet geëscaleerd is, dus soms hoop ik stiekem dat het kaartenhuis in elkaar valt en dat ik weer herinnerd wordt aan waar ik van weg ben gelopen. Ik heb een reden nodig en zoek hopeloos naar uitwegen, maar merk dat ik die steeds niet kan vinden. Ik draai mijn rug naar het licht en bevind mij weer in het donker, want ik voel mij schuldig.  
 
Naast het schuldgevoel is er een schaamte die zich diep in mij heeft genesteld. Ik ben ooit zo vastberaden geweest om dit alles achter mij te laten en nu snijd ik mezelf in de vingers en zit ik hier weer. Mijn oude hulpverleners zullen vast teleurgesteld zijn vanwege de cyclus waar ik nu in beland ben. Ik durf het continu niet toe te geven en zet mezelf in de isolatie waar ik juist van weggerend ben. Het is lastig om het toe te geven, maar ja, ook ik zit soms klem. Je weet rationeel wat goed is, maar ergens is er toch een emotioneel stuk dat je ervan weerhoudt de juiste keuzes te maken. Advies geven kan ik wel, maar dat zelf opvolgen is zo makkelijk nog niet.

Herken jij dit?
 
De situatie waar jij je in bevindt is niet jouw fout. Hoe erg het ook zo voelt. Jij zit hier niet in omdat je het zo fijn en leuk vindt. Jij bent ook aan het lijden. De boze stem die jij opzet om jezelf toe te spreken houdt juist jouw zelfdestructieve kant vast. Je bent veilig en je mag uitspreken waar je je nu misschien voor schaamt, want je hunkering naar veiligheid is logisch. Soms weet je niet hoe je moet krijgen waar je zo hard voor werkt. Dat maakt niet dat je je moet schamen, maar dat je juist hulp nodig hebt. Het is oké om hulp nodig te hebben in situaties waar jij alleen niet uitkomt. Waarschijnlijk heb je hier in het verleden niet altijd positieve ervaringen mee gehad, maar weet dat je ervaringen in het verleden niet bepalend zijn voor wat jij gaat ervaren in de toekomst. Je lichaam bevindt zich nog steeds in een overlevingsstand en slaat alle hulp af, bang voor het gevaar. Maar misschien vorm jij nu juist je eigen gevaar, omdat dat je juist bekend is.  
 
Er is niks om je schuldig over te voelen. Al jouw reacties waren begrijpelijk, al begrijpt niet iedereen ze volledig. Dat komt ook omdat jij je deuren gesloten houdt en niemand echt weet hoe het voor jou geweest is. Woorden dekken de lading niet. Je bent door dagen en nachten gegaan waar je geen woorden aan kan geven, want misschien heb je nog niet alles verwerkt. Jij bent nergens schuldig aan. Jij hebt niet bepaald waar je wieg stond en jij hebt niet gekozen voor de lange nachten. En de keuzes die je maakt maak je niet om anderen pijn te doen, maar om jezelf te helen. En juist dat kan soms ook helend zijn voor een heel systeem, al is het een pijnlijk proces. Maar jij hoeft niet alle pijn alleen te dragen, het is geven en nemen; jij hebt te veel gegeven, vanuit liefdadigheid. Jouw familie is niet jouw vrijwilligersproject, liefdadigheidsactie of jouw verantwoordelijkheid, het moet jou ook wat brengen.
 
Schrijven is voor mij altijd een uitlaatklep geweest en het typen van deze blog houdt mij een spiegel voor. Het is confronterend, maar ik wil ook de menselijkheid laten zien in elk proces. Soms doe je een stap achteruit om lessen te leren die je anders nooit geleerd had. Vervolgens kan je weer twee stappen vooruit. Ik gun het je om al je schaamte en schuldgevoel los te laten, want dit is jouw schuld niet.  

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2022