Deze blog kwam eerder al eens online, maar plaatsen we in verband met een themachat nog een keer.

Ik heb ondertussen al veel geschreven over mijn jeugd, maar ik denk dat ik pornoficatie (het steeds zichtbaarder worden van seksualiteit in de samenleving) één van de meest lastige onderwerpen vind. Al eerder heb ik een boekje open gedaan over mijn verleden met misbruik en de periode dat ik geen zin had in seks. Echt de diepte ben ik voor mijn gevoel toen niet ingegaan. Want nog steeds vind ik seks een lastig onderwerp.

Terwijl ik opgroeide, merkte ik dat seks een item was dat groter begon te worden. In de media werden meer en heftigere beelden getoond van seks en intimiteit. Ergens denk ik dat dit heel goed is. Ik ben opgegroeid in een preutse omgeving waar er, naar mijn idee, een redelijk taboe lag op seks. Misschien is dit ook het beeld wat ik er zelf van had, juist omdat ik er niet mee geconfronteerd werd.

Nu ik veel series kijk en mijn telefoon dagelijks gebruik, kom ik vrijwel elke dag in aanraking met naakte lichamen en gepassioneerde seksscènes. Waar ik dit een tijd geleden best lastig vond, kan ik hier nu wel mee omgaan. Dacht ik althans. Maar langzaamaan begon ik mijzelf meer te vormen naar het ideaal dat ik dacht te moeten zijn. Ik moest ook zwoel en sexy zijn. Ik moest ook zo’n gepassioneerde relatie hebben. Ik moest ook altijd zin hebben in seks en flirterig zijn.

Ik moest vooral niet mezelf zijn.

De tegenstrijdigheid

Dit, gecombineerd met de trauma’s van het vroegere misbruik, zorgde voor een totale disbalans. Ik zag meisjes op straat met een decolleté, maar zelf durfde ik nog geen strak T-shirt te dragen. Ik wilde wel sexy zijn, maar ik wilde het vooral niet worden. Ik wilde niet laten zien dat ik hier moeite voor deed, maar ik wilde wel ervaren worden als sexy. Ik wilde volstaan aan het beeld dat ik dacht dat de wereld zou hebben van een vrouw. Bijna iedere vrouw die ik op instagram voorbij zie komen poseert in bikini, of soms zelfs zonder. Is niet bang voor de confrontatie met haar lichaam. Ik draag een geruite pyjama in bed, aan mij is niks sexy. 

Deze disbalans maakte mij in de war. Ik was toch eindelijk oké met mezelf? Ik heb mijn lichaam kunnen accepteren en heb mezelf lief; waarom komt dit nu ineens omhoog? Ik merkte dat, hoe zeker ik ook was was mijn lichaam, ik dit niet echt kon laten rusten. Ik merkte dat ik jaloers begon te worden op andere vrouwen die wél zichtbaar konden flirten. Die seks durfden uit te stralen. Ook hier kon ik erg mee zitten. Nog steeds trouwens. Soms ervaar ik een angst dat ik mijn vriend niet kan geven wat hij graag zou willen. Ik weet dat hij (half)naakte vrouwen ziet op Instagram, dat hij met meisjes praat die in mijn beleving sexier zijn dan ik. En dat doet verdomd veel pijn. Omdat dit in mijn ogen mijn gebrek accentueert. 

Meteen ben ik zo boos op mezelf als ik dit denk. Ik wil niet jaloers zijn, zo zit ik toch niet in elkaar? Dat verdient hij niet. En ik ook niet. Ook ben ik boos dat ik mezelf dit aandoe, dat ik deze angst laat groeien. Ik kom van zó ver; ik ben zoveel gegroeid. Waarom is het nooit genoeg? Waarom wil ik continu die strijd aangaan? Ik weet dat mijn vriend van mij houdt; we hebben hier zat gesprekken over gehad. Ik weet wat hij voelt en denkt. Waarom kan ik het dan niet loslaten? Die angst dat ik niet kan tippen aan het beeld dat hij wellicht in zijn hoofd heeft van de 'perfecte' vrouw. Maar bestaat die 'perfecte' vrouw eigenlijk wel? 

Ik kan me herinneren dat Paris Hilton (ja echt) hier ooit iets over gezegd heeft wat ik nu eigenlijk heel waardevol vind. 

'No matter what a woman looks like, if she's confident, she's sexy.'

Want het maakt niet uit hoe je eruit ziet, het maakt niet uit welke kleur haar je hebt of wat je broekmaat is. Het gaat meer om het zelfvertrouwen dat je uitstraalt. Wat in mij dan weer veel vraagtekens oproept. Ik ben nu zelfverzekerder dan ik ooit ben geweest. Waarom maak ik hier dan zo'n punt van..? 

Gek genoeg komt er meteen weer een heel ander dilemma omhoog. Want ik had het gevoel dat ik geen volledige vrouw was door het gebrek aan deze vorm van vrouwelijkheid. Het missen van een sexy uitstraling. Maar is dat wel eerlijk? Want wie zegt dat vrouwen seks moeten uitstralen? Wie zegt dat dit vrouwelijk is? Ik merkte dat ik me mee liet slepen in bepaalde overtuigingen waar ik zelf altijd tegenin ging. Ik vind het vreselijk als anderen mij vertellen hoe ik mij moet gedragen. Ik wilde me niet laten leiden door de seksuele stereotypering, maar deed ik het nu niet gewoon bij mezelf?

Nu ik erover nadenk, spelen er eigenlijk twee thema's. Aan de ene kant de strijd met de pornoficatie, hoe ik het gevoel heb ik dat ik daarvoor onderdoe. Aan de andere kant mijn eigen ik die dit deel wil onderzoeken, ontwikkelen. Omdat ik het idee heb dat ik dit altijd vermeden heb.  

Het besef

Ondanks deze semi weerstand had ik, en heb ik nog steeds wel, het idee dat ik dit moet veranderen. In mijn omgeving ken ik een aantal mensen die regelmatig blowen. Tot een tijdje terug had ik zelf nog nooit gerookt of drugs gebruikt en vond dit best wel heftig. Toch heb ik uiteindelijk uit nieuwsgierigheid een aantal keer zelf wiet gerookt. Naast het feit dat dat ik op dat moment meer kon ontspannen en minder last had van mijn reumatische klachten, ervoer ik nog wat anders; ik begon een beetje te ontdooien. Mijn hoofd (evenals mijn frons) kalmeerde en ik kon ineens echt genieten van het moment. Het was dan ook tijdens dit moment dat ik ervoer dat ik wel degelijk zin kon hebben in seks. Waar ik mij eerder zorgen maakte over het feit dat ik misschien wel aseksueel was, kon ik die angst nu compleet laten gaan.

Dat gaf mij naast verlichting ook redelijk wat stof om over na te denken. Ergens ervoer ik opluchting dat ik het wel in me heb, maar ook riep het veel vragen op. Hoe kan het dat ik normaal dan zo op slot zit? Waarom voel ik mij normaal zo bekrompen als het gaat over intimiteit? Moet ik dan altijd maar blowen om te voldoen aan het beeld dat ik zelf voor ogen heb én projecteer op anderen?

Een duidelijk antwoord heb ik hier nog niet op. Wel weet ik dat wiet roken geen antwoord zal zijn op mijn verlangen. Het zal een opnieuw andere vlucht zijn. Ik zal waarschijnlijk weer mezelf voorbij gaan; denkend dat ik een oplossing heb gevonden. Waar ik in werkelijkheid een nieuw probleem zal creëren. 

Ik denk dat dit overkomen voor mij persoonlijk belangrijk is. Een belangrijk thema binnen mijn eetstoornis was de strijd tegen mijn vrouwelijke kant. Door het misbruik heb ik een tijd het gevoel gehad dat ik het over mij af had geroepen. Ookal was ik nog jong, het voelde alsof ik fout zat. Ik begon te vechten tegen mijn vormen. Mijn eetstoornis werd mijn manier om mezelf klein te houden. Ik denk dat een gezonde relatie met seks voor mij betekent dat ik deze strijd heb gewonnen, hoe krom dit misschien ook klinkt. Wat een gezonde relatie met seks is, is voor iedereen verschillend. Voor mij betekent het dat ik de remmen die ik ervaar los kan laten als ik dat wil. En dat ik niet meer jaloers hoef te zijn op anderen. Ik merk dat ik me hier nog steeds wel een beetje door laat leiden en dat ik mezelf echt rot kan voelen door die jaloezie.

Waarom dit zo'n lastig thema voor mij is, is voor mij makkelijk uit te leggen. Ik voel me soms incompleet door het gebrek aan het voelen of inzetten van de lusten die anderen om mij heen zichtbaar tonen. Iets waar ik me nog steeds wel voor schaam en liever negeer dan er aandacht aan besteed. Ik denk dat het ook gewoon lastig is om een eigen manier hierin te vinden als seks overal zichtbaar is. Het wordt normaler, waardoor ik mij abnormaler ga voelen; juist door de contradictie hierin.

Ik denk dat door de komst van onder andere sociale media er soms een vertekend beeld neergezet wordt van wat seks is. Ik denk dat een relatie namelijk meer is dan alleen seks. Mijn relatie met mijn vriend zijn de spelletjesavonden met thee en scrabble, de wijn op het balkon in de zomer en het "Heb je lekker geslapen?" wanneer ik 's ochtends mijn ogen open. Die eerste knuffel 's ochtends en de laatste wanneer we gaan slapen. De "Gaat het wel goed?", wanneer ik zelf nog niet eens merk dat ik niet lekker in mijn vel zit. En de bemoedigende woorden als ik even niet meer in mezelf geloof.

Op de momenten dat ik me hier onzeker over voel, probeer ik dit vooral uit te spreken. Ik merk dat het me oplucht om die angst uit mijn hoofd te halen. Daarnaast probeer ik vooral bij mezelf te blijven. Wat past bij mij? Tot waar voelt het goed? Ik denk dat op deze manier het vertrouwen binnen dit thema vanzelf iets meer gaat groeien, waardoor ik hopelijk wat meer rust krijg hierin. Het is dan misschien ook niet zozeer de pornoficatie an sich die mij onzeker maakt, maar ik denk vooral mijn eigen visie op mijn positionering binnen dit onderwerp. 

Herken jij je in dit verhaal? Of heb je vragen of wil je praten over problemen rondom seksualiteit? Morgen, maandag 2 december, van 20.00 tot 21.00 is er een themachat 'Een eetstoornis en seksualiteit'. Kom gerust langs!