We krijgen vaak de vraag wanneer bij ons de knop omging om voor herstel te gaan. Wat zorgde voor dat belangrijke kantelpunt? Meestal hebben we daar geen duidelijk antwoord op, omdat het nooit één moment was dat voor herstel zorgde. Het waren verschillende momenten, verschillende kantelpunten en verschillende gedachtes die uiteindelijk bij elkaar zorgden voor een verschil. Tijdens ons herstel hebben we diverse aha-momenten beleefd en zijn bepaalde gedachten belangrijk geweest om te blijven herhalen. We delen deze momenten graag met je, in de hoop dat het ook jou verder kan helpen.

De aha-momenten van Daphne

'Het hoeft niet'

Voor mij persoon was het een enorm belangrijk moment dat mijn behandelaar tegen mij zei: "Het hoeft niet, hoor." Ik sloeg stijl achterover en was bijna een beetje boos en beledigd. Hoezo het hoeft niet!? In een eetstoornis ben je misschien geneigd je eigen strijd te ontkennen, maar voelt het ook alsof anderen je niet serieus nemen. Een constant gevecht kan dat zijn. In plaats van dat mijn behandelaar mij niet serieus nam met deze uitsprak, gaf hij mij mijn eigen verantwoordelijkheid terug. Ik hoefde voor niemand te herstellen als ik het niet wilde en perse die eetstoornis vast wilde blijven houden, was ik daar vrij in. Vanaf het moment dat je niet 'moet' maar wel 'mag', kom je bij dat waar jij het voor wilt doen. Vaak heb ik deze gedachte voor mezelf herhaald, om mezelf te laten voelen waar ik het voor wilde doen. Want niet herstellen, voelde dan eigenlijk ook wel heel eng... 

'Wat is een boterham op een mensenleven?'

In deze video refereert Irene ook aan een gedachte die ik zelf vaak had door te zeggen: wat is nou een koekje op een mensenleven? Er waren wel eens momenten dat ik in de keuken mijn tranen weg moest slikken om een boterham of om bepaald beleg dat er die dag niet was. Logisch dat je eetstoornis je in een tunnelvisie kan trekken; alles draait om eten en je slaat door tot in de details. Daar trek je jezelf niet makkelijk van los. Deze uitspraak, deze vraag aan mezelf, kon mij wel helpen om dagelijks te relativeren. Ja, ik mocht die boterham best een ding vinden, maar staat dat echt in verhouding tot mijn leven en mijn toekomst? Wil ik dat die boterham ook echt het allerbelangrijkste blijft en groter voelt dan alle andere dingen die ik op een dag kan meemaken? Zo niet, dan kon ik hem vaak maar beter gewoon opeten en verder gaan met mijn dag. 

De aha-momenten van Irene

'Het maakt niet meer uit, dan maar eetbui.' Nee, het maakt altijd uit!

Misschien herken je deze gedachte wel. Je hebt afgeweken van je plan. Iets te veel gegeten of een stuk meer gegeten dan je voor ogen had. Nu maakt het niet meer uit, nu kan ik net zo goed een eetbui hebben. Deze gedachte heb ik zo ontzettend vaak gehad. Er zit natuurlijk wel meer achter dan dat het niet meer uitmaakt, want het maakt je alles uit, die eetbui. De eetbui die ook een functie heeft en naast ontzettend naar waarschijnlijk ook een enorme opluchting is - al is het met alle gevolgen van dien. Maar het maakt dus wél uit. Niet alleen het hebben van die eetbui, maar vooral het niet hebben van die eetbui. Dat was echt een aha-momentje voor mij. Ik voel me echt anders als ik de eetbui niet heb laten escaleren. Als ik het heb gehouden bij 'voor m'n gevoel iets te veel eten' en zelfs als ik een eetbui halverwege stopte. Dat maakt niet alleen in verschil in wat je letterlijk eet, maar ook in hoe je je voelt.  

'Liever drie mensen die van je houden om wie je bent, dan honderd mensen die van je houden om wie je niet bent.'

Het is een klassieker misschien, maar voor mij ontzettend waardevol. Ik kende de uitspraak wel, maar ik weet nog goed dat ik het ook begon te voelen. Je kan het gewoon niet voor iedereen goed doen en dat hoeft ook niet. Overigens betekent dat ook niet dat je het voor iedereen fout doet. De meeste mensen zullen gewoon iets neutraals over je denken of iets overwegend positiefs, maar niet iets diepgaands. Je hoeft ook niet met iedereen te connecten. Tenzij je dat leuk vindt natuurlijk. Sommige mensen halen daar energie uit. Ik zelf niet zo. Ik vond vaak dat ik extraverter moest zijn omdat ik anders niet leuk of gezellig was. Dat ik anders niet mee zou tellen en zelfs buiten de boot zou vallen. Maar ik ben nu eenmaal wat introverter en dat is helemaal niet ongezellig. De mensen met wie ik klik, heb ik het super gezellig mee en daar voel ik me bij op mijn gemak. Ik kan daar echt mezelf zijn en dat is me heel veel waard. Veel meer dan honderd mensen bij wie ik de schijn op zou moeten houden, mezelf nooit leuk genoeg bij zou voelen en steeds voor over mijn grenzen moest gaan. 

De aha-momenten van Lonneke

'Er is een reden dat ik het lastig heb.'

Dit lijkt geen helpend besef, maar toch heeft deze gedachte me vaak geholpen. Tijdens mijn behandeling, ervoer ik suïcidale gedachtes. Ervaar jij dit ook? Weet dat je altijd terecht kunt bij 113 Zelfmoordpreventie. Dat was heel zwaar, ook om dit uit te spreken. Ik schaamde me enorm. Ik vertelde over de scenario's in mijn hoofd en ik weet nog hoe ik schrok toen mijn psychologe zei: "Nou, dan doe je dat toch? Wat houdt je tegen?" Ik begreep er niets van. Moest ze me niet weerhouden van destructieve gedragingen? Maar langzaam begon het te dagen. Er was een reden dat ik in therapie zat, dat ik bleef vechten. Ik wilde namelijk niet dood. Ik wilde ook geen eetstoornis meer. Ik wist alleen zelf niet hoe ik het op moest lossen. Ik had veel om voor te leven, dat zag ik wel. Alleen vond ik het op de momenten dat ik het zwaar had, lastig om dit te blijven zien. Dit besef heeft me geholpen om - juist tijdens die moeilijke momenten - te realiseren wat me op de been hield. 

'Ik kan altijd terug.'

Hiernaast gaf de gedachte 'ik kan altijd terug' me veel rust. Het idee dat ik altijd weer terug kon vallen op mijn eetstoornis zorgde er juist voor dat ik stappen kon zetten in mijn herstel, hoe gek dat ook kan klinken. Ik kon herstellen en wanneer dit me toch niet beviel, kon ik gewoon weer mijn 'oude' leven oppakken. Juist door mezelf toe te staan terug te vallen, gaf ik mezelf meer ruimte om vooruit te kijken en door te pakken. Uiteindelijk leerde ik het gevoel van herstellen te omarmen, juist omdat ik het op deze manier durfde te proberen.

Wat is jouw aha-moment geweest?

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.