Schichtig kijk ik om mij heen voordat ik met mijn laptop de werkkamer inschiet. Mijn moeder zit in de woonkamer en mijn zusje is nog niet thuis. Ik moet opschieten, want als zij uit school komt, wil zij hier ook zitten. Snel klap ik mijn laptop open en druk ik de printer aan. Ik zoek mijn mapje op met de foto’s en één voor één print ik ze uit. Voorzichtig haal ik de stapel papier uit de printer en berg ze veilig op in de tas die ik vanaf mijn kamer heb meegenomen. Met de laptop in mijn hand loop ik weer terug de trap op...

Boven knipte ik alle afbeeldingen netjes uit. Met veel zorg plakte ik ze in mijn boekje. Waar mijn boekje elke dag wat dikker werd, wilde ik juist gewicht verliezen. Online zocht ik naar wat motiverende quotes die mij zouden helpen bij deze race. 

Deze quotes vond ik op pro-ana sites. Hier was ik ooit een keer terechtgekomen uit nieuwsgierigheid. Ik zag dat dit precies was wat ik nodig had, of leek te hebben, en ik meldde mij aan. Ik deed mee aan de wedstrijden en ik las alle posts. Ik schreef ze over in mijn boekje. Het boekje waar ik over waakte. Ik wilde niet dat iemand erachter zou komen. Ergens wist ik dat ik verkeerd bezig was. Ik wist heus wel wat pro-ana was, maar ik weigerde dit te geloven. Ik leerde leuke meiden kennen die gewoon een beetje aan het lijnen waren. Hoezo eetstoornis? Ik vond het maar overtrokken en het gevaar zag ik absoluut niet. Ik voelde me thuis op deze sites. Voor het eerst in tijden voelde ik mij gesteund en misschien ook wel geliefd. Deze meiden zagen mij, waren trots op mij. Ik kon daadwerkelijk iets.

Mijn boekje had een rode kaft en viel hierdoor best op. Hoe opvallender, hoe minder verdacht, had ik bedacht. Wel had ik er heel groot PRIVE, op geschreven. Het woord moest dienen als een soort waakhond. Voor het geval iemand hem toch zou vinden. Achteraf viel dat natuurlijk juist nog meer op.

Het was eind van de middag. Mijn boekje plakte nog een beetje van de lijm, maar ik was klaar voor nu. Ik wilde hem opbergen, op de plek waar hij altijd lag. Verborgen in mijn kledingkast, tussen mijn ondergoed. Daar kwam niemand. Ik liep naar de ladekast, maar halverwege bedacht ik me. Ik legde het boekje op mijn bureau, naast mijn huiswerk. Hij viel op tussen het donkere kaft-papier, maar het hield me niet tegen. Ik liep naar beneden, mijn vriendje was er ondertussen ook en mijn moeder had geroepen om te eten. 

Na het eten liepen mijn vriendje en ik samen naar mijn kamer. Ik had een lange dag gehad en ik wilde graag even douchen. Het boekje was ik ondertussen glad vergeten. Mijn vriendje nam plaats op mijn bed en sloeg een boek open. Ik pakte een handdoek en liep weer terug naar beneden, naar de badkamer. Ik stond nog niet zolang onder de douche toen ik gebonk op de deur hoorde. Geïrriteerd riep ik dat ik bijna klaar was en waste snel mijn haar. Het gebonk bleef doorgaan. Boos pakte ik de handdoek van de badrand en sloeg die om mijn lichaam heen. Ik opende de deur en keek in het bezorgde gezicht van mijn vriendje.

Hij had het boekje vast. Mijn hart sloeg over. "Hoe..?", stamelde ik. Ik kon geen woorden vinden die gepast waren. Ineens zag ik het boekje weer op mijn bureau liggen. Ik voelde me dom, ontzettend dom. Hij duwde me terug de badkamer in en deed de deur achter zich dicht. "Wat is dit?", vroeg hij met tranen in zijn ogen. Hoe het gesprek verder is gegaan weet ik niet eens meer precies. Ik weet nog dat ik begon te huilen. Van de spanning, maar ook van de opluchting. Mijn geheim was eruit, iemand wist het. Het was niet meer alleen van mij.

Die avond nog maakte mijn vriendje mijn moeder duidelijk dat ik haar iets belangrijks moest vertellen. Het hoefde van hem niet die avond, dat was echt even te veel. Diezelfde week ging ik het gesprek aan. Mijn vriendje naast mij, op de andere bank mijn moeder en haar vriend. Ik was misselijk van de spanning en ik durfde niks te zeggen. Mijn vriendje deed vooral het woord en liet het dagboekje zien. Ook mijn moeder begon te huilen, maar was blij dat het hoge woord eruit was. Ze wist het, had het aan mij gemerkt, maar wist niet hoe ze dit bespreekbaar moest maken. Samen kozen we ervoor om naar de huisarts te gaan. 

Ineens ging het snel. Ik wist niet of ik wel wilde herstellen. Of ik er klaar voor was. Het dagboekje nam mijn moeder in haar bezit en diezelfde avond werden ook al mijn accounts op de sites verwijderd.

Het dagboekje is nog één keer ter sprake gekomen in de therapie. Ik had hem meegenomen om te laten zien. Mijn therapeute keek er vluchtig even in en legde hem aan de kant. Ze zei er niks over. Het hele gesprek niet en de gesprekken hierna ook niet meer. Het deed mij pijn. Ik vond het moeilijk om dit te laten zien, ik stelde mij kwetsbaar op. Voor mijn gevoel negeerde ze dit. Ik werd niet serieus genomen. Het is dus niet zo erg, was mijn conclusie. Dat was het moment dat mijn eetstoornis weer wat ruimte kreeg. Mijn eetstoornis werd weer gevoed. 

Toen ik jaren later in een terugval terechtkwam, heb ik nog wel eens aan het boekje gedacht. Ik weet eigenlijk niet eens zo goed wat ermee gebeurd is. Ik denk dat hij tijdens een verhuizing is weggegooid, misschien door mijn moeder. Ik heb hem niet meer in ieder geval. Toch kan ik mij bijna elke pagina nog goed voor me halen. Het is het meest gelezen boek dat ik tot dusver heb aangeraakt en het zal mij altijd bijblijven. Het boekje dat mij ziek gemaakt heeft, maar ook de weg naar therapie heeft gebracht. Het boekje waar ik echt niet trots op ben en liever ook niet meer zie, maar wat wel een deel van mij is geweest. Het boekje waar ik mij voor heb geschaamd, maar er altijd voor mij was.

Het boekje van mijn eetstoornis.