Een bezoekje aan de dokter
De laatste tijd kom ik geregeld in het ziekenhuis of bij de huisarts. Af en toe een bezoekje aan de diëtiste, maar eigenlijk staat het grootste deel van mijn ziekenhuisbezoekjes los van mijn eetstoornis. Soms moet ik me bijna helemaal uitkleden. Ik denk dat bijna niemand oprecht kan zeggen zich helemaal op z'n gemak te voelen als hij/zij zich uit moet kleden waar de arts bij is. Als je een eetstoornis hebt, kan een bezoekje aan een dokter of huisarts hierdoor nog wat extra spanning opleveren.
Ikzelf voel me echter niet alleen ongemakkelijk bij het uitkleden. Ook ben ik voor elke afspraak bang dat ik gewogen zal worden. Omdat een bezoekje aan het ziekenhuis op zich al niet erg leuk is, zou het fijn zijn als je je niet ook nog druk hoeft te maken om je lichaam of je gewicht. Voor mezelf heb ik een aantal tips bedacht die ik kan gebruiken als ik me gespannen voel voor zo'n afspraak, en deze deel ik graag met jullie in de hoop dat jullie er ook iets aan hebben.
• Mij helpt het als ik me bedenk dat artsen ook maar artsen zijn. Het is geen modeshow, het gaat er niet om of je lichaam er mooi uitziet. Een arts zal dat niet eens opmerken, omdat hij puur en alleen bezig is met zijn vak: jou onderzoeken en helpen.
• Ook helpt het me om me te bedenken dat een arts al zoveel "ergere" dingen heeft gezien en meegemaakt. Kijk maar eens om je heen, bijvoorbeeld in het ziekenhuis, op het strand, in de stad, op je werk/school, etc. Als je heel eerlijk naar jezelf durft te zijn, dan zal je waarschijnlijk tot de conclusie komen dat het allemaal echt een heel stuk erger kan!
• Neem iemand mee als je een afspraak hebt. Het is fijn om je wachttijd niet alleen door te hoeven brengen omdat je anders waarschijnlijk alleen maar nerveuzer wordt. Je kan diegene vaak ook mee naar binnen nemen als je aan de beurt bent, als je dat steunend vindt. Maar ook erna kan het heel erg prettig zijn dat je niet in je uppie weer op de fiets naar huis stapt, maar dat je eerst eventjes kwijt kan wat je er ook maar over kwijt wil. Samen sta je sterker dan alleen!
• Als je van tevoren al weet dat je op de weegschaal zult moeten (bij bijvoorbeeld de diëtiste of bij een lichamelijk onderzoek), schiet dan niet in de stress. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Zelf ben ik heel bekend met de gedachte 'ik moet nog gauw even wat afvallen voor ik daar op de weegschaal moet.' Als jou dat ook bekend voor komt, probeer je dan te blijven realiseren dat een dokter je niet weegt om te controleren of je wel licht genoeg bent. Sterker nog: als je te licht bent zullen de alarmbellen bij de dokter/diëtiste nog harder gaan rinkelen. Mij lijkt dat je dan dus nog verder van huis bent. Blijf ook realistisch naar jezelf: een kilo eraf maakt je niet gelukkiger, en je weet diep vanbinnen dat je die kilo ook weer aan zal moeten komen als je gewicht onder je streefgewicht zit.
• Een tip die ik zelf nog veel te vaak in de wind sla: ga niet op internet zoeken. Hiermee bedoel ik niet dat je nooit op internet iets op mag zoeken over je gezondheid, maar neem dit voorbeeld: Jantje ligt in bed en voelt ineens op zijn onderrug een rare plek. Als hij opstaat en in de spiegel kijkt, ziet hij een grote rode vlek zitten. Hij maakt zich zorgen, dus typt hij in op Google: 'grote rode vlek op onderrug.' De eerste dingen die dan tevoorschijn komen zijn 'Ziekte van Lyme', 'huidaandoening', 'huiduitslag' enzovoort, terwijl hij misschien wel gewoon allergisch is voor zijn nieuwe douchecrème. Dit is natuurlijk maar een voorbeeld, maar in zulke gevallen maken de dingen die je leest op internet je alleen maar bang. Het beste is dus om in zo'n geval gewoon even langs de huisarts te gaan of om iemand anders te vragen die er verstand van heeft. Zo voorkom je dat je zelf al dagen rondloopt met de gedachte dat er wel eens iets vreselijk mis kan zijn terwijl er misschien helemaal niets aan de hand is. Laat je dus niet gek maken en bescherm jezelf hiertegen. Lees hier meer over symptomen online opzoeken.
Ik hoop dat deze tips je helpen om de komende ziekenhuis- en doktersbezoekjes wat minder gespannen te laten verlopen. Wat ook de reden is dat je naar het ziekenhuis of de dokter moet:
Hoe is een bezoekje aan de dokter voor jou?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Krijg altijd een beetje het idee dat ik me aanstel door de dokter...
En inderdaad vooral niet googlen! Je leest de engste dingen, waarvan de ene helft niet kan en de andere helft zo weinig voorkomt dat jij het echt niet hebt. Ga gewoon even langs de huisarts 9 van de 10 keer word je gerust gesteld.
Dat van zoeken op google maakt voor mij niets uit, ik studeer biomedische wetenschappen, dus mijn brein filtert daar al de meest negatieve dingen uit, en gaat dat denken "oei, ik heb dat." Maar daar hebben wel meer van mijn studiegenoten last van, haha. Volgend jaar stap ik over op geneeskunde, als alles meezit, dus dat wordt ook nog eens lachen omdat ik dan nog ietsje meer met dat soort dingen in de les bezig ben dan nu. Maar hee, dan ga ik gewoon langs de huisarts, die vertelt me dat alles goed is, en dan kan ik er weer tegen aan, simple as that (:
Sterkte en tnx voor je post!
Ik vertrouw haar echt 200%, ik ken haar ook al bijna tien jaar en ze heeft al alle mogelijke stadia van es bij me gezien. Ik kan alles tegen haar zeggen, meestal praten we niet eens over eten, maar over alles wat invloed daarop kan hebben. Vandaag heeft ze me voor het eerst boos gezien en ze was daar erg van geschrokken maar ze moedigt me nu wel aan om dat vaker naar anderen naar buiten te brengen. Ze helpt me meer dan mijn laatste psych in elk geval! En ze kost 10 keer minder...
Want wat ik begrijp aan jouw verhaal is dat het weegmoment een enorme trigger/valkuil is en je je daar al weken van te voren mee bezig houdt. Door het te bespreken kunnen je omstanders je beter helpen wanneer je het moeilijk hebt.
Veel liefsXX
Toen ik zelf nog verpleegkunde deed en een stage had, zag ik ook genoeg naakte mensen. Het waren geen perfecte lichamen, maar ik heb daar nooit iets over gedacht. Oke, één lichaam van een vrouw is me nog altijd bij gebleven. Zij was zo dik dat ze een extra breed en stevig bed nodig had. Ze had smetplekken in de liezen en het was ontzettend zwaar om haar buik weg te drukken om die plekken in te smeren. En als ze wat voorover stond hing haar buik op haar knieën. Dan schieten er toch wel wat gedachten door je hoofd heen. Ik vond het vooral heel erg voor haar dat ze zo door het leven moest. Maar ik heb daar nooit anders op gereageerd.
Ik word er ook niet gelukkig van om me uit te kleden. Maar weet ook, doordat ik zelf ook patiënten onderzoek, dat artsen op een hele andere manier naar mij kijken dan dat ik doe.