De kliniek leek een eigen tijd te hebben. Een eigen, beschermde wereld waar maar weinig mensen toegang tot hadden. Een wereld die haar eigen frustraties kende en zo ook haar eigen regels. Al snel kwam ik in dit ritme en werd dit mijn routine. Het voelde alsof ik elke dag grote stappen zette. Toen ik een keer scrolde door mij facebook timeline, zag ik echter dat vrienden van me een huis hadden gekocht. Waarom wist ik dit niet?

Ondertussen was bijna iedereen van mijn opleiding geslaagd en elke week las ik wel dat er iemand zwanger of verloofd was. Ineens kwam het besef. Iedereen ging door met het leven, en ik? Ik stond stil. Ik huilde over een boterham en zij kregen een baby. Ik voelde me een aansteller en was vooral heel erg boos op mijzelf. Hoe kon ik deze schijn ophouden? En waar had ik dit lef vandaan gehaald?

Jaloers

Ik voelde me een buitenstaander. Ik keek naar levens die van mij moesten zijn. Ik had hier niet moeten zijn. Weer voelde ik de woede opbrorrelen. Ik vond het leven vreselijk oneerlijk. Ik zat hier te zwoegen en zij konden rustig verdergaan alsof er niks aan de hand was. Eigenlijk was ik vooral jaloers. Ik wilde ook een mooi huis en een afgeronde studie. Op deze manier kon ik dat niet. Ik had te lang een vlucht gezocht in mijn eetstoornis. Ik was jaloers dat zij het wel voor elkaar kregen. 

Toen ik eenmaal uit de kliniek kwam vond ik dit nog steeds moeilijk. Ergens had ik gehoopt (of misschien eerder verwacht), dat ik mijn leven weer zou kunnen oppikken waar ik het het achter gelaten. Ik zou weer terug springen waar ik eruit was gehaald en de hele kliniek zou niet gebeurd zijn. Helaas was dit niet zo. Het leven had niet op pauze gestaan. De afstandsbediening had een andere plek gekregen en mijn vrienden hadden nog steeds dat huis gekocht. 

Ook had ik het er moeilijk mee dat ik als enige in mijn eigen omgeving een eetstoornis had. Mijn zusje en ik hadden hetzelfde meegemaakt, waarom ik wel en zij niet? Op haar was ik misschien nog wel het meest jaloers. Haar was het gelukt om door te gaan, zij was sterk genoeg. En ik was te zwak, ik kon mezelf niet herpakken. Ik voelde me onbegrepen en ik denk dat ik ook vooral mijzelf niet snapte. 

Mijn eetstoornis was een kreng

Door die jaloezie vlogen mijn gevoelens heen en weer. Van boos naar verdrietig, er was geen peil op te trekken. Mijn eetstoornis vond overal iets van en dit had veel invloed op mijn humeur. Ik reageerde zoals mijn eetstoornis dat wilde en stond niet meer stil bij mijn omgeving. Dat anderen stappen zette kon mijn eetstoornis maar moeilijk verkroppen. Ik voelde me zwak. Ik had gekozen voor herstel, iets waar mijn eetstoornis het absoluut niet mee eens was. Hiernaast was ik zelf vooral heel verdrietig. Hoe had ik dit zover kunnen laten komen?

Mijn stappen zijn ook stappen

Ik weet nu dat dit echt niet zo zwart wit is als ik toen dacht. De situaties zijn ook echt niet te vergelijken. Ik snap mijn frustratie hierin nog steeds. Ik heb in die tijd nooit echt geaccepteerd dat ik hulp kreeg voor mijn eetstoornis. Ik vond dit allemaal vrij overdreven en de stap om echt voor herstel te gaan ging ook heel moeizaam. Ik vergeleek mezelf continue met anderen. Dit zorgde er ook voor dat ik vond dat anderen die hulp meer verdiende. Ook nam ik hierdoor mijzelf niet serieus. Ik vergeleek mijzelf niet alleen met groepsgenoten maar ook met mijn vrienden die geen eetstoornis hadden. Zij hadden een opleiding afgerond, dat moest ik ook. Ik bleef het lastig vinden om echt bij mijzelf te blijven en mijn proces te zien. 

De stappen die ik destijds in de kliniek heb gezet zijn voor mij echt een overwinning geweest. Moeites die ik al lange tijd had heb ik daar aangepakt. Ik voel me ergens een beetje schuldig toe naar mijzelf dat ik mijn problemen en die overwinningen weg heb gemaakt door te kijken naar anderen en wat zij bereikt hadden. Dit was voor mij absoluut niet helpend en hierdoor nam ik mijzelf nog minder serieus. Terugkijkend zie ik hoe ik mijzelf nog meer in de war maakte met dit soort gedachtes. Ik kon niet inzien dat elke dag in de kliniek voor mij al een hele grote stap was. Herstellen is zwaar en nog zwaarder als je dit niet serieus neemt...

♥