Vanaf mijn dertiende worstelde ik met eten. Ik lijnde streng en sloeg maaltijden over, maar hield het steeds weer niet echt lang vol. Ik viel een paar kilootjes af en kwam deze een paar weken later weer keurig aan. Ik schommelde gewoon een beetje in gewicht, maar nooit zoveel dat het zichtbaar was. Na een aantal jaren dit te doen, werden de periodes van lijnen langer en de periodes frequenter. Ik zat er in vast. Ik kon er niet meer voor kiezen geen lijnperiode te hebben, maar het lukte me (toen) ook niet de lijnperiode lang vol te houden en veel af te vallen. Zolang ik niet langdurig afviel en zichtbaar gewicht verloor, had ik geen eetstoornis, vond ik.

Misschien herken je wel zo'n soortgelijk verloop van je problemen met eten. Je hebt geen (ernstig) ondergewicht, menstrueert nog gewoon, hebt wel eetbuien, maar niet wekelijks, braakt maar af en toe of je hebt geen wens om af te vallen. Volgens de hokjes Anorexia en Boulimia hoor je er niet bij. ''Mijn eetstoornis is gewoonweg niet echt'' denk je bij jezelf.

Maar wat schiet je hier mee op? Ik heb jarenlang gedacht dat ik niet in een hokje paste, terwijl ik door de lijnperiodes mijn lichaam enorm kapot maakte en door het mislukken van de lijnpogingen mijn zelfhaat met de dag groeide. In het begin wilde ik geen eetstoornis hebben, maar toen ik eenmaal vast zat in de lijnperiodes deed ik mijn best in een hokje te passen. Ik wilde hulp en ik wilde serieus genomen worden. Er was iets met me aan de hand, maar waarom zag niemand dat uit zichzelf?!

Door mezelf in dat hokje te willen proppen heb ik acht jaar lang een eetstoornis gehad. Ik had de problemen met eten al veel eerder serieus kunnen nemen als ik wist dat ik niet in een hokje hoefde te passen. Ik wist gewoonweg niet dat een eetstoornis niet per se anorexia hoefde te zijn. Ik heb mezelf kapot gemaakt, uitgehongerd en allerlei dieetproducten en laxeermiddelen bij mezelf naar binnen gegooid. Een gezond lijf dat goed functioneerde heb ik kapot gemaakt.

Een onzichtbare eetstoornis is niet moeilijker dan anorexia, maar andersom geldt hetzelfde. Een eetstoornis is op zichzelf al een hele nare, slopende ziekte. Of deze nu gepaard gaat met ondergewicht of niet. Voldoe jij niet aan de exacte diagnose Anorexia of Boulima, voel je dan geen aansteller of iemand met een nep-eetstoornis. Een eetstoornis is een eetstoornis en bij iedereen verschillend. Zelfs twee mensen met anorexia verschillen vaak enorm. Je verdient onder ieder ‘'naampje'' steun en hulp. 

Neem jezelf serieus
Voel je je niet serieus genomen met de eetstoornis die je hebt, ga dan niet extra eetstoornisgedrag vertonen of afvallen. Vaak is het zo dat de omgeving jouw eetstoornis pas niet serieus gaat nemen, als jij dat ook niet doet. Als jij zegt ‘'Het valt wel mee'' of ‘'ik heb geen eetstoornis'', hoe moeten anderen jou dan serieus nemen?

Praat er over
Kijk dus echt eens goed naar jezelf en besef dat wat je ook doet en of je nu wel of niet in een hokje past, je jezelf serieus moet nemen. Zolang jij jezelf niet serieus neemt, is dat ook moeilijk voor anderen. Praat er dus over, vertel eerlijk wat jou bezig houdt en dat er enorm veel negatieve gedachtes in je koppie ronddolen. Dat je hulp wilt en dat je weldegelijk problemen met eten hebt, ook al ben je niet ontzettend mager. Pas als jij er over gaat praten, kunnen anderen weten wat er in jou omgaat.

Voor een deel heb je dus zelf een grote verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat anderen je serieus nemen. Begrijpt je omgeving alsnog weinig van jouw problemen, richt je dan op de mensen die het wel snappen. Zolang jij jezelf maar serieus neemt. Ga niet je best doen om toch ondergewicht te krijgen en te kunnen laten zien dat het echt niet goed met je gaat. De ernst van een eetstoornis is niet af te meten aan gewicht. Maak je lichaam niet nog meer kapot en laat je eetstoornis niet nog langer duren, vanwege je omgeving. Het gaat om jou. Jij hebt er last van en jij wilt hulp. Of anderen dat nu meteen begrijpen of niet. Je kunt ze ook het artikel 'Weetjes voor ouders over eetstoornissen' laten lezen op de website of uitprinten. 

Documentaire
Daarnaast kun je je familie of vrienden ook de documentaire Mij Niet Gezien laten zien die gaat over onzichtbare eetstoornissen en goed laat zien wat er achter een gezond uitziend lichaam schuil kan gaan. Deze documentaire is te bekijken via Youtube maar ook te bestellen in de webshop van Proud2Bme.

Denk niet dat alleen mensen met een gezond gewicht die een eetstoornis hebben te maken hebben met onbegrip. Ook wanneer je ondergewicht hebt zullen mensen denken ''Eet nou gewoon, dan is het over.'' Dat onbegrip is iets waar omstanders samen met degene met een eetstoornis samen aan moeten werken. Neem jezelf in de tussentijd vooral alvast serieus. Wat je gedrag of gewicht ook is.

Proud2Meet
Vrijdag a.s. is er weer een Proud2Meet in Leiden. Deze zal in het teken staan van onzichtbare eetstoornissen. Je bent welkom vanaf 13:00 uur. We zullen eerst iets creatiefs met elkaar doen en na een korte pauze een themagesprek houden met elkaar over dit onderwerp. Misschien tot dan! Vind je het lastig om alleen te komen, spreek dan met iemand af via ons forumtopic.

Neem jezelf serieus, dat verdien je!