In mijn laatste photo blog schreef ik over mijn eerste afspraak voor mijn nieuwe behandeling; EMDR. Tijdens deze afspraak heb ik samen met de behandelaar mijn levenslijn met impactvolle gebeurtenissen (trauma's) in kaart gebracht en heb ik doelen gesteld. Mijn doelen zijn dat ik geen last meer heb van mijn paniekaanvallen en ik wil heel graag meer zelfvertrouwen krijgen. Dat zelfvertrouwen werd afgelopen week tijdens mijn eerste officiële EMDR-sessie al flink op de proef gesteld. In deze blog neem ik jullie mee in deze eerste EMDR-sessie, om jullie een stukje (h)erkenning te geven en een klein inkijkje te geven in hoe EMDR in z'n werk gaat. 

Wat ik nog wil meegeven: spiegel je niet compleet aan mij. Iedereen is anders en voor de één werkt een bepaalde therapievorm wel en voor de ander niet. Kijk vooral wat jij hieruit kan halen en weet dat je los mag laten wat niet passend is voor jou.

Mijn eerste EMDR-sessie 

Om tien voor negen 's ochtends zat ik met echt veel spanning in m'n lichaam te wachten in de wachtkamer. Hoewel ik al twee ontzettend fijne gesprekken met deze behandelaar heb gehad en ik ook echt vertrouwen in haar heb, sloeg mijn hart net zo hard als wanneer ik flink aan het sporten ben. Spannend!

Eenmaal gesetteld in de bekende behandelruimte, heeft mijn behandelaar eerst alles heel goed uitgelegd. Ik zou voor een uur mijn ogen dicht moeten doen en ik kreeg een koptelefoon op die continu piepjes maakte. Tijdens deze sessie stond het beeld van mijn eerste paniekaanval centraal, en geloof me, dat beeld kan ik me als de dag van gisteren exact herinneren. Ik moest dit beeld in detail beschrijven en mijn behandelaar vroeg tussendoor hoeveel spanning ik ervoer, welke gevoelens er door me heen gingen en welke gedachtes er allemaal opkwamen.

Nu ben ik een ontzettend grote denker en daarnaast iemand die graag alles perfect uitvoert. Deze twee eigenschappen kwamen me nu niet ten goede. Het doel is om na een aantal herhalingen de spanning over het beeld (de nare herinnering) te laten verminderen, met behulp van de piepjes als afleiding. Mijn brein ging alleen dwars door die piepjes heen, er kwamen 101 andere gebeurtenissen in mijn gedachtes bij en daarover voelde ik me weer schuldig tegenover m'n behandelaar. Ze had dit al heel snel door en zonder me te veroordelen, vertelde ze me wel dat ik alles overanalyseer en dat dit de behandeling kan tegenwerken.

Na drie kwartier was ik echt uitgeput en ik werd zelfs duizelig. Wat een inspanning. We hebben toen afgesloten met een bekertje thee en een positieve herinnering. Ik vond het een hele heftige en indrukwekkende ervaring en voorlopig staat er iedere week één sessie op de planning. 

Nazorg 

Toen ik thuiskwam voelden mijn lichaam en geest zich echt compleet uitgeput. Ik had me voorgenomen om even lekker een filmpje op YouTube te kijken samen met katje Ronja om vervolgens aan het werk te gaan. Dat filmpje en het werk zijn er uiteindelijk totaal niet van gekomen, want ik ben heel snel op de bank in slaap gevallen.

Toen ik wakker werd (schrok!) was ik in eerste instantie boos op mezelf, want nu was ik kostbare (werk)tijd verloren. Alleen toen realiseerde ik me dat deze impact eigenlijk heel goed is en dat de behandeling nu al iets met me doet. Al jarenlang word ik geteisterd door die paniek en ik wil nu echt iets proberen te veranderen. Dan moet ik mezelf voor deze behandeling ook de tijd en ruimte gunnen. Mezelf iets gunnen vind ik echt heel moeilijk. Ik voel me daarover dan vaak schuldig.Maar dit zijn juist patronen die ik moet gaan doorbreken, want alles hangt met elkaar samen.

Dat wordt dus veel oefenen. Maar het begin is gemaakt, want in de avond heb ik ook nog met mijn lieve collega gebeld. Ik ken haar nu bijna twee jaar en ik ben echt dol op haar, maar juist hierdoor ben ik ook weer bang om haar te verliezen (verlatingsangst). Ik ben namelijk een aantal mensen kwijtgeraakt omdat ik mezelf (te) kwetsbaar had opgesteld in hun ogen. Maar ik moet nu onthouden: dit betekent niet dat mijn collega me ook verlaat. Integendeel, want het telefoontje deed me ontzettend goed en op die momenten kan ik wel huilen van dankbaarheid. 

Die nacht heb ik als een blok geslapen en ik werd ook met voldoende energie wakker om een sportlesje te gaan volgen. Door mijn eetstoornis heb ik een complexe relatie met sporten gekregen, maar aan de andere kant helpt sporten me ook. Ik kan mezelf soms volledig verliezen in de muziek en de bewegingen die erbij horen. Dat lukte die ochtend ook behoorlijk goed. 's Middags had ik een gezellige 'borrel' met m'n collega staan. Deze afspraak stond toevallig al voordat ik wist dat ik de dag van tevoren mijn eerste EMDR-sessie zou hebben, maar nu had ik helemaal behoefte om haar te zien en te spreken. Uiteraard heb ik mijn ervaringen van de EMDR met haar gedeeld en het is zo fijn dat dit kan zonder een oordeel te krijgen. Ik blijf het spannend vinden om mijn psychische problemen met een ander te delen, maar ik weet dat het me oplucht en ik denk ook dat ik steeds meer de mensen vind die daadwerkelijk naar me willen luisteren. 

Stap voor stap verder 

Al met al kijk ik terug op een geslaagde eerste sessie. Maar dat betekent niet dat ik nu de wonderbehandeling heb gevonden, hoor. Ik zal nog hard moeten werken en ik verwacht mezelf nog vaak genoeg tegen te komen. De paniekaanvallen zijn niet opeens verdwenen en m'n behandelaar heeft me ook duidelijk verteld dat ik naast de sessies bij haar ook veel zelf zal moeten doen, zoals exposures die ik moet aangaan. En dat vind ik hartstikke eng!

Daarnaast geloof ik dat ik veel meer bij mijn diepgewortelde gevoelens moet komen, zowel tijdens de EMDR als daarna. Ik mag voelen en ik mag huilen of boos worden bij de verwerking van zo'n beeldend trauma. En - dit geloof ik zelf eigenlijk (nog) niet... - ik mag ook mijn verdriet met de mensen om me heen delen. Het praten lukt me al aardig, maar daarbij overheerst vaak de rationele kant. Geloof mij maar dat ik het liefste in de armen van m'n collega was gevlogen en in tranen was uitgestort. Ook ik ben maar een mens die soms behoefte heeft aan vooral liefde en steun. Ooit hoop ik dit te durven vragen en ontvangen, maar ik verwacht dat daar ook nog wel een aantal sessies voor nodig zijn... Stap voor stap ga ik (gaan we) verder! 

Laat vooral in de reacties onder deze blog weten of je op de hoogte wil blijven van mijn EMDR behandeling of stel er gerust vragen over! Ik probeer ze allemaal te beantwoorden.