Familie, vrienden, een eventuele partner. Ze zijn vaak ontzettend belangrijk als je aan het herstellen bent van een eetstoornis. Toch is het soms ook ingewikkeld. Toen ik een eetstoornis had, vergeleek ik me namelijk enorm met de mensen om mij heen. Ik hield in de gaten wat ze aten en wilde ook weten hoe zij dachten over eten. Wanneer iemand die dichtbij me stond een opmerking maakte over zijn of haar gewicht of zelfs op dieet ging, sloeg ik op tilt. Helaas zijn mensen die over eten en hun uiterlijk praten vaak onvermijdelijk in het dagelijks leven. Iedereen moet nu eenmaal eten en veel mensen vinden dat ook oprecht een interessant onderwerp om over te praten. Hoe ga je daarmee om?

Ze zijn op dieet

'Heb je al gehoord dat zij op dieet is. Ja ze eet nu zus en zo en dit en dat... Ik ben nu ook aan het afvallen. Ik ben al zo veel kilo verloren en dit is het gewicht waar ik heen wil.' Bij het horen van zo'n gesprek kon ik wel huilen. Ik wilde helemaal niet weten hoe anderen met hun gewicht bezig waren en ik had al helemaal geen behoefte aan dieet tips. Het liefst wilde ik dat iedereen om mij heen gewoon 'normaal' zou doen als het om eten ging, zodat ik niet telkens, op een onbewaakt moment, aan mijn eetstoornis werd herinnerd.

Ik weet nog goed dat mijn eetstoornis alles en iedereen als competitie zag destijds. Ik voerde een concurrentiestrijd in mijn hoofd, waar de ander eigenlijk niet eens iets vanaf wist. Het was heel vermoeiend om mezelf constant met anderen te vergelijken. Dat deed ik sowieso al voortdurend, maar dit werd erger wanneer iemand over eten, kilo's en diëten sprak waar ik bij was.

Ook vond ik het soms lastig als vriendinnen of kennissen op social media deelden hoe zij dachten over hun lichaam of hoe ze bezig waren met sporten of afvallen. Rationeel gezien wist ik wel dat ik die mensen eigenlijk beter kon ontvolgen, maar voor mijn eetstoornis was dit een ware guilty pleasure. Mijn eetstoornis wilde namelijk niets liever dan gevoed worden met informatie over eten en niet eten.

Het heeft mij destijds enorm geholpen om hierover te praten met de mensen om mij heen. Soms met de persoon in kwestie, soms met een totaal ander iemand om het maar even te kunnen relativeren. Als ik hardop uitsprak wat me dwars zat leek het vaak gelijk al een stuk minder erg en groot. Praten is één van de beste wapens tegen een eetstoornis!

Wanneer mensen bij mij in de buurt over eten en diëten begonnen, probeerde ik ook altijd actief om het gesprek een andere richting in te sturen. Meestal lukte dat wel, maar zo niet, dan nam ik het liefst even wat afstand van het gesprek. Je bent natuurlijk ook altijd vrij om er simpelweg wat van te zeggen. Bekijk even wat prettig is voor jou en neem jezelf in bescherming.

Ze hebben een hekel aan hun lichaam

'Check mijn vetrol. Ik ben echt te dik voor deze broek!' Hoor ik uit het pashokje naast mij komen. Twee meiden zijn samen aan het winkelen en nieuwe kleding aan het uitproberen. Mijn eetstoornis liet vervolgens weer snel van zich horen en leuk winkelen was er niet meer bij.

Het valt me überhaupt al vaak op hoe negatief mensen kunnen zijn over hun eigen lichaam, maar toen ik een eetstoornis had, was dit nog veel erger. Wanneer iemand in mijn omgeving kritisch was op haar eigen lichaam ging ik me bijna automatisch met die persoon vergelijken. 'Als zij zichzelf al dik vindt, dan ben ik al helemaal te dik...' Als iemand klaagde over een pukkel en ik keek naar mijn eigen puistjes in de spiegel voelde ik de moed in mijn schoen zakken.

Ik was geneigd om alles op mezelf te betrekken en hierdoor was ik bang dat mensen ook negatief over mij zouden oordelen wanneer ze iets op zichzelf hadden aan te merken. De waarheid is echter, dat mensen vaak veel kritischer op zichzelf zijn dan op anderen. Ze zijn dus helemaal niet zo met jou bezig als jijzelf. Geen reden tot onzekerheid dus.

Het kan ook enorm opluchten om eens uit te spreken wat je observeert: 'Het valt me op dat je best negatief bent over jezelf, hoe komt dat?' Dat kan hele interessante gesprekken opleveren en voor de ander ook wel een eyeopener zijn. Bijna iedereen is wel eens onzeker over iets.

Ze hebben andere eetgewoontes

Ik weet nog heel goed dat ik, onbewust, constant in de gaten hield wat anderen wel en niet aten. Wanneer iemand 'gek' met eten omging, dan zag ik dat meteen en vervolgens kon ik me er ook enorm aan storen. Tijdens mijn herstel probeerde ik bijvoorbeeld op gezette tijden te eten en wanneer anderen dan zeiden 'dat ze nog geen honger hadden', kon ik van binnen erg boos worden. Zij aten op gevoel, maar ik kon dat nog niet.

In zulke situaties probeerde ik mezelf eraan te herinneren dat wat ik zag een momentopname was. Ik had feitelijk geen idee wat diegene eerder die dag al had gegeten of wat die persoon later op de dag nog zou gaan nemen. Mijn vriend bijvoorbeeld ontbijt eigenlijk nooit, maar eet elke dag wel twee of drie borden avondeten. Dat begreep ik niet goed toen ik een eetstoornis had, maar zo gaan die dingen nou eenmaal bij mensen die niet ziek zijn. Probeer jezelf dus niet te veel te vergelijken met anderen. Laat het los en focus op jezelf en op jouw herstel.

Hou er rekening mee dat je altijd mensen zult tegenkomen die praten over eten, afvallen en diëten. Helemaal ontlopen, kun je dit denk ik niet. Wel mag je jezelf er ten alle tijden voor in bescherming nemen, bijvoorbeeld door bewust niet deel te nemen aan een gesprek of door mensen te ontvolgen op social media die veel met eten en hun uiterlijk bezig zijn. Het is verstandig om voor jou te onderzoeken wat werkt en wat niet in zulke gevallen. Het gaat immers om jou.

Fotografie: Sebastian Voortman

Hoe ga jij om met mensen die over eten praten?