De appjes, de foto’s, de plek waar hij werkt; nog steeds sleep ik mijzelf elke dag langs al die herinneringen. Ik wil niet zonder hem. Ik kan niet zonder hem. Dat is alles wat ik voel en het neemt me gewoon helemaal over. Het laat mij dingen doen die krankzinnig zijn. Ik verlies mezelf compleet. Ze zullen denken dat ik gek ben, maar ik kan gewoon niet anders. Hoe kom ik in hemelsnaam los van iemand, waar ik niet zonder kan? Waar ik helemaal niet los van wil komen?

Er is geen handboek voor hoe je deze periode het beste door kunt komen. Je verstand en je gevoel lijken in totaal andere werelden te leven. Er was geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om goed voor mijzelf te zorgen, geen moment dat ik in staat was om constructief te handelen. Ik had gewoon pijn en ik kon die pijn nergens kwijt. Niets gaf voldoening en dat gevoel van onmacht liet mij soms wild om mij heen slaan. Wild op mijzelf inhakken eigenlijk. Emoties waren niet makkelijk en dit is ook nog eens de heftigste emotie van allemaal: liefdesverdriet.

Doe jezelf geen pijn

Je hebt al pijn genoeg. Hoe verleidelijk het ook is om juist die dingen op te zoeken die pijn doen, het gaat niet helpen. Het gaat het niet verzachten om zijn berichtjes te lezen, ook al heb je al het recht om daar naar terug te grijpen. Hoe moeilijk het ook is om er niet aan toe te geven, zijn of haar omgeving is niet de omgeving waar je die verzachting gaat vinden. In al die herinneringen ga je nu misschien niet de rust vinden die je nodig hebt. Niet omdat je daar nu voor altijd afstand van moet doen, maar omdat je jezelf nu ook geen extra pijn hoeft te doen. 

Zelf merkte ik dat die pijn vertrouwd voelde. Ik voelde mij ellendig, dus deed ik mijzelf (en anderen soms ook) ellendige dingen aan. Dat was wat ik kende en waar ik in wilde verdwijnen, want het ging voor mijn gevoel nooit beter worden. Ik wilde erin zwelgen en het wakkerde al mijn destructieve gedachtes aan. Ik kon geen weerstand bieden. Alles was kapot, dus alles wat nog enigszins overeind stond, moest ook mee de afgrond in. Met dat in mijn hoofd liep ik rond, op oorlogspad met mijzelf.

Terwijl het wél beter kan worden, alleen voel je dat totaal niet zo. Sterker nog; het wordt eigenlijk altijd beter. Als je het meest vreselijke en verdrietige punt hebt bereikt, wordt het vanaf daar eigenlijk altijd weer iets minder erg. Simpelweg omdat gevoelens nooit hetzelfde blijven. Het enige wat dit gedrag mij opleverde, is dat het langer duurde voordat ik daar kwam. Het duurde alleen maar langer voordat het beter kon worden en onderweg haalde ik mezelf alleen maar meer ellende op de hals. 

Overleven

Vergeet trouwens het constructief omgaan met, vergeet de helpende benadering. Als je verscheurd bent, als je hart gebroken is, helpt misschien even helemaal niets en dat hoeft ook niet. Dat wegmaken, dat beter maken, zorgde voor mij alleen maar voor meer weerstand. Lief en mild zijn was op dat moment teveel gevraagd, maar er was wel een middenweg die ik kon proberen te vinden. De middenweg van overleven. 

Je zult namelijk leven. Hoe ontzettend het ook voelt als het einde van alles, dat is het niet. In het begin vond ik dit hard en onwerkelijk, maar later gaf het mij ook troost. Alles draait gewoon door. Ik keek om mij heen en zag de mensen op straat voorbij lopen, mensen die ongetwijfeld ook met dit verdriet te maken hebben gehad. Misschien wel precies op dit moment. Alles gaat gewoon door, ook voor hen, wat er ook gebeurt. Dat het mij op dit moment verscheurt, betekent niet dat dat het einde is. Het betekent niet dat ik het niet aankan, alleen moet ik dat zelf nog gaan voelen en dat heeft slechts tijd nodig. 

Het enige dat echt belangrijk is, is om het niet erger te maken. Daar had ik een handje van, om door te slaan in het destructieve. En dat is misschien weer het andere uiterste. Sta jezelf toe dat je hier doorheen mag komen en dat je mag proberen dat zo veilig mogelijk te doen. Dat kan niet goed of fout gaan. Dat je dit - zo goed en zo kwaad als het gaat - gewoon mag proberen. Niet omdat dat nu het beste voelt, waarschijnlijk niet, maar wel omdat je nog een heel leven met jezelf door wilt. Een heel leven waarin er nog veel meer pijnlijke momenten kunnen komen, omdat dit soort momenten nu eenmaal bij het leven horen. Nu val je en nu leer je en dat zul je misschien nog honderd keren doen. Elke keer weer een beetje beter.

Investeer in je nieuwe leven

Niets in mij wilde dat. Ik wilde vasthouden aan het oude, ik wilde alles terug wat ik had en op dat nieuwe zat ik niet te wachten. Ik wilde het oude en anders wilde ik niets. Zo heftig en zo zwart-wit kan het voelen. Toch zorgt het leven voor nieuwe fases, ook om fases waar je niet om hebt gevraagd en niet op zit te wachten. Die overkomen je gewoon en dat doet vreselijk veel pijn, maar daar heb je niet altijd een keuze in. De enige keuze die ik kon maken was hoe ik met die verandering omging. Na het huilen, na het krijsen, na de ergste ellende dan. Alles op z'n tijd. 

Dat het niet goed voelt, betekent niet dat het niet goed is om te doen. Je hebt nieuwe dingen nodig, tenminste, ik had dat uiteindelijk wel. Ik was het type dat ergens in opging, dus ook in de liefde. Als dat stuk liep, viel ik (gevoelsmatig in ieder geval) in een gat. Dat is pijnlijk, maar dat gat is ook iets waar je weer uit kunt komen. Dat begint met omhoog kijken; wat is er nog meer? Straf jezelf niet voor dat gat waar je nu in beland bent, soms loopt het zo en het geeft ook aan dat die relatie er toe deed.

Investeer opnieuw in nieuwe dingen. In hobby’s die misschien nog lang niet jouw hobby zijn, in mensen waar je misschien nog niet hetzelfde gevoel bij hebt, in activiteiten die misschien alleen nog maar energie kosten. Door daar in te investeren, net zoals je aanvankelijk in je relatie deed, investeer je opnieuw in je eigen leven. Dat kost tijd, energie en een hoop oefening, maar ook dat gevoel kan sterker worden.

Het gaf mij, na de ergste klap, ook het gevoel dat ik een nieuw canvas kreeg. Ik kreeg een soort blanco leven terug, wat ik opnieuw en helemaal naar mijn zin mocht gaan inkleuren. Wat vond ik ook alweer leuk? Waar heb ik nu zin in? Of waar zou ik, als ik weer wat meer oké ben, zin in hebben?

Tijd voor jou

Ik wilde helemaal niet dat het tijd was voor mij, ik wilde geen tijd voor mij. Ik wilde niet stilstaan bij mijzelf en mijn handen vrij hebben voor mijn eigen gevoel en mijn eigen leven. Het liefste stortte ik mij volledig in hem, in mijn verdriet en in de ellende. Dat mag je voelen en sterker nog; dat mag je zelfs doen. Het enige is dat het verdriet minder zal worden, zoals elk gevoel dat altijd weer minder zal worden en dan blijf je enkel over met de ellende. Met de ellende en alsnog met jezelf. 

Hoe eng het ook is, hoe ontzettend je er ook niet op zat te wachten; het is nu tijd voor jou. Geef jezelf de tijd om alles te verwerken, want dit is niet niks. Wat is er precies gebeurd? Wat is er wel of niet fout gegaan? Praat erover en pak de kans om te kijken hoe jij hier uit wil komen. Je kunt hier namelijk uitkomen en jij bepaalt hoe dat er uiteindelijk uitziet. 

♥