"Ik besef me dat het over is. Het gevoel heeft na een aantal uur kunnen landen en ik kan niet anders dan hier liggen en huilen. Het voelt alsof er zich een groot, zwart, gapend gat in mijn borstkas bevindt. Alsof mijn hart letterlijk uit me is gerukt. Alsof ik de hele tijd stik, maar op de één of andere manier toch blijf ademen. Ik kán niet meer, maar toch ga ik verder. Voorlopig lig ik hier, want wat doet dit pijn. Letterlijk."

Deze woorden schreef ik in mijn dagboek toen het jaren geleden uitging met iemand waar ik echt tot over m'n oren verliefd op was. Man, wat had ik een roze bril op, maar wat was het ook een bijzondere tijd. Uiteindelijk was het niet de liefde van mijn leven en nu kijk ik er met een weemoedige glimlach op terug, maar op dat moment deed het ongelooflijk veel pijn en zag ik niet in hoe ik verder moest met mijn leven.

Liefdesverdriet. Of dat nou gaat om een gebroken relatie, een verloren vriend, het gemis van ouders, iemand die overleden is of nog leeft, het verliezen van de liefde voor jezelf, dat verdriet is misschien wel het ergste gevoel ter wereld. Tenminste, voor zover ik dat weet. We hebben liefde nodig en als dat plotseling weggevaagd wordt voelt dat zo leeg en onzeker. Het deed letterlijk pijn.

Op het moment dat ik dat stukje schreef zat ik ongeveer halverwege in de tijd dat ik een eetstoornis had. Man, wat had ik graag willen verdwijnen. In het niets willen oplossen. Niet meer hoeven voelen. Ik wilde zo graag herstellen, maar op dat moment leek die eetstoornis me eigenlijk wel een heel goed idee...

Emoties zijn lichamelijk voelbaar. Denk aan de vlinders in je buik wanneer je verliefd ben. Denk aan de spanningen in je borstkas, buik, armen en benen als je boos bent. Denk aan de misselijkheid in je maag wanneer je zenuwachtig bent of je blozende wangen wanneer je je ongemakkelijk voelt. Het is je lichaam die je iets duidelijk probeert te maken. Je kan zo veel informatie halen uit hoe je lichaam voelt. Best handig, om jezelf beter te begrijpen en te kunnen geven wat je nodig hebt, maar vaak helemaal niet fijn. Hoefde je dat maar niet te voelen. Is een eetstoornis dan de oplossing?

Op korte termijn, wellicht. Ik begrijp heel erg goed dat dat zo voelt, want ik heb mijn eetstoornis daar ook voor ingezet en dat werkte, maar ten koste van wat? Op de lange termijn werd ik hier alleen maar ongelukkiger van. De angsten en de negatieve gevoelens stapelde op en hoe meer ik het ontweek hoe groter de stap werd om ze toe te laten. Het was een eindeloos gevecht. Een gevecht om wel of niet te mogen zijn. Een uitputtingsslag. Ten koste van mij. 

"The body.
It moves, it feels.
It moves as it feels and it feels itself moving."

Ook deze tekst vond ik terug in een dagboekje dat ik vroeger bijhield. Destijds had ik veel meer te verwerken, maar het schrijven heeft me wel echt geholpen om mijn gevoelens te uiten en vooral het teruglezen van de dagboekjes levert vaak bijzondere momenten op. Of dat nou is omdat je ziet waar je vandaan kom, omdat je bepaalde dingen gewoon heel goed had verwoord of omdat je mooie, kleine momentjes niet wilt vergeten. Zomaar één van de manieren om je gevoel een plekje te geven, want dat is wat je uiteindelijk nodig hebt. Delen helpt, praten help, schrijven helpt, tekenen helpt... Je uiten... Helpt. 

Je kan je gevoelens niet stoppen, niet écht. Je kan de wereld om je heen niet stoppen. Je hebt geen invloed op het weer. We maken deel uit van elkaars leven, maar doen daarin allen ons eigen ding. Dit voelt niet altijd prettig, maar daar kan je niet altijd iets aan doen. Dat hoort ook bij het mens zijn. Emoties hebben we allemaal. Het is normaal om boos, bang of verdrietig te zijn als er iets vervelends gebeurt. Die emoties hebben een functie. Ze willen je iets vertellen. Dus stop ze niet weg, maar luister ernaar. Zodat je jezelf kan geven wat je nodig hebt.

Soms is het heel duidelijk wat je nodig hebt. Soms kan je een directe oplossing bedenken voor een vervelend gevoel, maar dit kan niet altijd en vooral dat laatste vond ik onwijs lastig om te accepteren. Ik wilde zo graag al mijn negatieve gevoelens oplossen. Zo graag weten wat ik nodig had zodat het weg zou zijn. Ik moest gelukkig zijn. Me goed voelen. Terwijl dat wat ik nodig had misschien wel was om die negatieve gevoelens er ook te mogen laten zijn. Een gebroken hart, in dit geval, doet toch ook gewoon pijn? Het doet ook gewoon pijn!

Wat mij op dit soort momenten er doorheen hielp was de gedachte dat alles altijd weer voorbij gaat. Gevoelens slijten en wonden helen. Scherpe, snijdende herinneringen worden zachter als je dat toelaat. Het zal nooit een fijne herinnering worden, maar de pijn verandert. Nu kan je even niet verder, maar je mag ook even blijven liggen. Wel weer opstaan. Dat mag met een helpende hand. Je zal zien, je kan dit dragen. Je bent sterk. Je kan alleen maar vooruit. Je kan verder. Verder om nieuwe herinneringen te maken en andere ervaringen op te doen.

Laat het er zijn en laat het dan los.

fotografie: pexels