26 september 2013 was de dag dat ik de stoute schoenen aantrok en mij aanmeldde als vrijwilliger bij Proud2Bme. Ik was grotendeels hersteld van mijn eetstoornis en had net het eerste jaar van mijn geneeskunde studie erop zitten. Ik voelde mij er klaar voor iets terug te betekenen voor een site waar ik veel bewondering voor had en die aansloot bij hoe ik mij later wilde ontwikkelen als arts. In de mail schreef ik dat ik wel voor langere tijd beschikbaar was, niks van gelogen. Maar nu, zes jaar later, neem ik afscheid.

Toen ik bij Proud2Bme begon was dit bijna een jaar na mijn klinische opname bij Accare in Smilde. Ik had al vanaf mijn twaalfde (was toen 19 jaar) een eetstoornis en toen ik 18 was ging het niet meer. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en wilde er vanaf. Met volle motivatie ben ik de behandeling ingegaan, vastberaden om helemaal beter te worden. Het scheelde dat mijn ouders compleet achter mij stonden en een onvoorwaardelijk geloof hadden in mijn herstel. Dit hebben zij op mij overgebracht en dit heeft mij heel erg geholpen. Vooral met mijn moeder kon ik er goed over praten. Ik kon met haar praten, maar zij ook met mij. Ze vertelde me wat het met haar deed. Al deze ervaringen kon ik gebruiken bij mijn werk voor Proud2Bme. In het begin was het spannend om mijn eigen verhaal te delen, maar ik kwam er al snel achter dat de herkenning groot was en dat anderen echt iets hadden aan wat ik had meegemaakt.
 
Niet alleen in mijn dagelijks leven heb ik veel gehad aan mijn werk voor Proud2Bme. Ook in het ziekenhuis, gedurende mijn opleiding, ben ik in aanraking gekomen met eetstoornissen. Dit was voor mij altijd wel dubbel en soms ook moeilijk. Zo heb ik een tijdje stagegelopen op een kinderafdeling. Daarnaast heb ik mij ook verdiept in een heel aantal medische onderwerpen, zoals laxeren en bloedonderzoek rondom een eetstoornis, waar ik veel van heb geleerd. Hopelijk heb ik dit over kunnen brengen. 
 
Gedurende mijn tijd bij Proud2Bme heb ik mijzelf ontwikkeld als persoon. Ik heb steeds meer en meer los kunnen laten van mijn eetstoornis, waardoor ik nu kan zeggen dat ik volledig hersteld ben. Dit is een proces geweest, niet één moment waarop dit precies gebeurde. Ik weet wel dat ik nu gelukkig ben met hoe ik ben en dat ik veel heb geleerd. Ik ben nu arts en heb een talent van mijzelf ontdekt waarvan ik nooit dacht dat ik dat kon, maar nu weet ik zeker dat ik daar nog veel meer in kan leren. Met deze beide dingen ga ik nu verder.  

Met opgeheven hoofd, maar ergens ook met een brok in mijn keel, neem ik nu afscheid van de website en het forum. Van jullie: jij op het forum, jij die reageert onder de blogs. Ik heb je niet ontmoet, maar je wel leren kennen. Je hebt delen van je leven gedeeld en ik heb hierop mogen reageren. Door middel van harde confrontaties, troostende berichten of tips. Oneindig veel vragen, begrip en geduld en bij mij een glimlach als mijn bericht dan aankwam zoals ik hem had bedoeld. Ik hoop dat ik mijn steentje hebben kunnen bijdragen aan de stappen die jij zelf hebt gezet. Aan jouw hoop en geloof in herstel. En aan het toelaten van jouw emoties. Gewoon omdat jij jij bent en net zo belangrijk bent als ik en ieder ander. Bedankt voor je openheid, de lieve berichtjes, kritische vragen en alles wat ik door jou heb mogen leren en zien. Wat ik kan, kan jij ook. Het ga je goed.

Liefs, Ginger

Morgenavond, 28 juli, kun je nog één keer chatten met Ginger tijdens de ervaringsdeskundigechat om 20:00 uur.