Jij bent verantwoordelijk voor jouw leven!

 

Kort geleden luisterde ik naar de afscheids-speech van Oprah Winfrey. Het was een prachtige en waardevolle speech, misschien kan je het nog beter "levensles" noemen. Een stukje eruit wil ik graag met jullie delen:

"My great wish for all of you is that you carry whatever you're supposed to be doing, carry that forward and don't waste any more time. Start embracing the life that is calling you and use your life to serve the world. Time and time again, the theme that kept showing itself in our early years on this show was people making bad choices.

People were making bad choices and then blaming everybody but themselves for the state of their lives. We started to learn by watching others how self-destructive that really was.

Here's what I learned from all of that, besides not to do that anymore: Nobody but you is responsible for your life. It doesn't matter what your mama did; it doesn't matter what your daddy didn't do. You are responsible for your life. ... You are responsible for the energy that you create for yourself, and you're responsible for the energy that you bring to others."

meisje zelfhaat
bron foto

Bovenstaande heb ik me jaren lang niet voldoende beseft. Ook ik gaf de mensen om me heen of de situatie de schuld. Ik zag mezelf soms ten onrechte als slachtoffer en nam andere mensen ten onrechte dingen kwalijk.

Soms lijkt het makkelijker om alle schuld buiten jezelf te leggen. Je hoeft dan immers niet te denken aan de fouten die jezelf maakt, aan de keuzes die je zelf niet juist maakt aan de dingen die je anderen aan doet. Het besef dat je zelf ook dingen niet goed doet kan te pijnlijk zijn. Je zelfbeeld is al zo laag, dat je je eigen fouten en tekortkomingen nauwelijks onder ogen durft komen. Wat een schuldgevoel zou dat kunnen opleveren, wat een zelfhaat. 

Er zijn in het verleden vaak situaties geweest waarbij ik dacht geen enige schuld te hebben. Noem het kortzichtig, noem het angst, noem het slecht zelfinzicht. Wat het ook was, ik deed het niet met opzet. Had ik eerder dingen ingezien die ik niet goed deed, dan had ik eerder dingen aan mezelf kunnen veranderen en was ik niet keer op keer in een zelfde situatie terecht gekomen.

Ik weet nog goed dat een baan die ik ergens had helemaal mis ging. Ik legde alle schuld bij mijn bazin. Zij was vreselijk, zij was een tiran, zij had me allemaal naars aangedaan en ik kon daar niets aan doen. Ik voelde me vreselijk benadeeld, had al het vertrouwen in de wereld tijdelijk verloren en kwam mijn huis niet meer uit. Ik voelde me een slachtoffer. Jaren later kwam ik erachter dat ik ook niet even makkelijk was geweest in het contact met haar. Dat ik veel te vaak "Ja, maar..." zei wat vreselijk irritant geweest moet zijn.

Praten over wat er gebeurd is, wat je is aangedaan, hoe zwaar je het hebt gehad is nodig, nodig om zaken te verwerken. Maar probeer ervoor te waken dat het jouw toekomst blijft beïnvloeden. Je kan jaren blijven treuren over hoe slecht de wereld is en hoe vaak je pijn gedaan bent door mensen en hoe vaak je wel niet belazerd bent, maar je schiet er niets mee op. Daarnaast vergeet je soms ten onrechte je eigen aandeel in situaties en conflicten én je eigen keuzemogelijkheid.

Om mij heen zie ik het ook veel gebeuren. De excuses waarom mensen iets niet kunnen of ergens niets aan kunnen doen, komen in grote getalen langs. Daarnaast speelt nog eens de angst om überhaupt verantwoordelijkheid te nemen voor je leven, want dan kon het wel eens mislukken en ben je zelf de schuldige, degene die faalde en dat moet natuurlijk ten alle tijden vermeden worden.... Zolang je jouw ziekte, eetstoornis, omgeving of verleden de schuld kan geven van het feit dat jouw leven niet zo is als je zou willen dat het is, kan jij er niets aan doen. Simpel zat.

Heel simpel, maar je krijgt er geen leuker leven door.

Je komt er niet mee vooruit en je leert je eigen gedrag er niet beter door kennen. Ieder mens doet dingen fout, ieder mens heeft nare karaktertrekjes. Dat maakt jou echter nog geen slecht mens. Als jij jouw eigen fouten kan inzien, kan je ze veranderen, kan je er meer bewust van worden en er rekening mee houden in de keuzes die je maakt en in je gedrag naar andere mensen toe.

Hoeveel hulp je ook krijgt, uiteindelijk zal je zelf - met steun, want geen mens kan zonder steun - verantwoordelijkheid moeten nemen voor jouw leven en jouw toekomst. Natuurlijk moet je nu niet overal jezelf de schuld van gaan geven, want ook dat is niet realistisch. Jij kan er niets aan doen dat je een depressie of eetstoornis hebt, maar jij bepaalt daarentegen wel wát je ermee gaat doen. JIJ kan zelf de verantwoordelijkheid nemen om hulp te zoeken, om medicijnen te gaan slikken of om stap voor stap weer beter te gaan eten.

Ik weet dat dit makkelijker gezegd is dan gedaan, er spelen immers heel veel angsten en mee. Maar je kan niet de komende tien jaar jouw angsten de schuld blijven geven. Het kán wel, maar je gooit er wel veel kostbare jaren van jouw toekomst mee weg. Jaren die anders, positiever hadden kunnen zijn.

Lees meer over volwassen worden en verantwoordelijkheid nemen

Vanavond (5 december, 20:00 - 21:00 uur) is er een themachat over dit onderwerp! 

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

E - Maandag 5 december 2011 12:53
helemaal waar en precies mijn probleem
w. - Maandag 5 december 2011 12:59
goed stuk!!
anoniem - Maandag 5 december 2011 17:05
ik heb juist het tegenovergestelde, dat ik overal mezelf de schuld van geef.
m - Maandag 5 december 2011 17:44
Ik heb hetzelfde als anoniem, ik geef mezelf ook overal de schuld van.
hopeloosje - Maandag 5 december 2011 17:59
verantwoordelijkheid nemen is mijn grootste struikelblok al meer dan 20 jaar....Onbewust is vaak alles en iedereen om me heen het probleem behalve ikzelf (in contact met anderen dan) want verder geef ik mezelf overal de schuld van en ben ik nooit goed genoeg. jammer dat ik vanavond moet werken had graag meegedaan aan de chat.
Moon - Maandag 5 december 2011 18:00
Ik geef ook mezelf overal de schuld van.. Alleen een aantal dingen in het verleden.. maarja ik was toen kind? Is dat dan eerlijk? Hoe kun je als kind nou al de verantwoordelijkheid nemen.. en tuurlijk heb ik toen ook dingen verkeerd gedaan.. maar er zijn veel dingen gebeurd zomaar..? Gepest worden is dat mijn verantwoordelijkheid?
Het klinkt me allemaal te makkelijk in dit artikel voor lange termijn dingen..
Op korte termijn zeker.. maar lange termijn..
marleen - Maandag 5 december 2011 21:18
ik denk dat dit voor een aantal mensen idd een probleem kan zijn. Voor mijn moeder bijvoorbeeld.
Maar ik denk dat bij heel veel mensen ook het omgekeerde voorkomt. Ik herken ook meer in 'mezelf overal de schuld van geven' dan in de slachtofferpositie. En voor deze groep mensen denk ik dat het soms gevaarlijk kan zijn dat dit soort dingen te veel benadrukt wordt. Want op den duur durf je jezelf niet meer au serieus nemen...
kim300808 - Dinsdag 6 december 2011 15:12
Inspirerend!
M. - Woensdag 7 december 2011 12:54
Ik ben het onder andere helemaal eens met anoniem, m, Moon en marleen...Denk dat het twee extremen zijn, enerzijds de slachtofferrol en anderzijds de schuldpositie. Heb zelf ook last van mezelf overal de schuld van geven maar desondanks voel ik mezelf altijd wel aangesproken als ik dit soort dingen lees, dan ga ik nog meer twijfelen aan mezelf en mijn daden. Terwijl, als ik realistisch kijk, ik vaak wel 'sorry' zeg en mijn eigen fouten toegeef, en dan zijn het vaak juist de stugkoppen die me daarop pakken en me nog erger het gevoel van schuld geven.
coolieflo_ - Woensdag 4 januari 2012 20:36
mooie speech!

ik las net toevallig een stukje dat hier echt bij past;
niemand kan jou minderwaardig laten voelen zonder jou toestemming. Er zullen mensen zijn die geen hoge pet van je ophebben, die je kwetsen, onderschatten of niet begrijpen, maar als jij niet twijfelt aan jezelf zal elke belediging als een water van een vette eend afglijden.
Heb jij dat nooit? een negatieve stem in je hoofd, die zegt dat je niets waard bent? Vandaag besefte ik ineens dat dat mijn eigen stem is. Ik heb een gezicht geplakt op mijn eigen angsten, twijfels en onzekerheden. Ik begrijp nu ook dat niemand anders dan ikzelf deze kwetsbare, donkere gebieden van binnenuit kan helen. Mezelf van binnenuit verlichten met de kracht en het licht van liefde.

wat vinden jullie daarvan?
Ragner - Vrijdag 17 augustus 2012 15:53
Nou, dan heb je het waarschijnlijk gevonden. Heel goed.
Ik moet steeds denken aan een beeld. Het engeltje op de ene schouder en het duiveltje op de andere. En in het midden ben jezelf. Je kunt denken dat je het engeltje bent. Die zegt altijd wat je verkeerd doet. Je kunt denken dat je het duiveltje bent. Die zegt dat de wereld verkeerd is. Als beiden flink sterk zijn, raak je zelf in de knel. Je kunt je eigen stem niet meer horen.
Volgens mij moeten we het engeltje en het duiveltje niet wegsturen, maar mogen we wel onze eigen stem luider maken. Daar gaat het om.