Toen ik een eetstoornis had, vond ik het heel lastig als mensen zich zorgen om mij maakten. Ik wilde niet dat ze op mij gingen letten en ik wilde al helemaal niet dat ze zich met me gingen bemoeien. Door mensen te laten weten hoe het echt met mij ging, zou ik ze bezorgd maken. Dit betekende dan waarschijnlijk niet alleen dat ze me zouden willen steunen, maar ook dat ik misschien de controle uit handen moest geven. Daarnaast wilde ik niet tot last zijn. Het was mijn probleem, dus ik zou het ook alleen oplossen. 

Dat ‘alleen oplossen’ ging alleen niet helemaal van een leien dakje. Helaas. Keer op keer nam ik me voor om beter te eten, niet meer te compenseren en over mijn gevoel te gaan praten. Maar keer op keer deed ik het niet, mislukte het of was ik toch te bang om stappen te zetten. Ik kwam tot een heel pijnlijk besef… ik kon het niet alleen. 

Dat ik hulp nodig had, heb ik niet altijd als iets positiefs gezien. Ik vond het zwak van mezelf dat ik het niet alleen kon. Ik vond het een grote teleurstelling in mezelf en naar anderen toe. Ik schaamde me. Het afvallen gaf me een sterk gevoel, maar naar de buitenwereld toe kon ik wel door de grond zakken. Ik wilde niet dat er voor me gezorgd werd, ik wilde niet dat mensen zich zorgen maakte en ik wilde al helemaal niet dat ik hen verdriet bezorgde. Maar dat deed ik wel met die eetstoornis…

Het verdragen van dat gevoel ‘tot last te zijn’ heeft zwaar gewogen. Ik voelde me echt zo vaak een klager, een zeur of een aansteller dat ik het vaak niet deelde. Ik wilde niet iedere avond huilend aan het bed van mijn moeder staan, ik wilde niet mokken aan tafel, ik wilde niet bang zijn om aan te komen en ik wilde niet dat ik steeds maar weer dezelfde angsten deelde. Maar toch had ik de hulp van mijn omgeving juist zo keihard nodig. Zonder hen, had ik nooit gestaan waar ik nu sta. 

Ik wilde het liefste dat niemand zich zorgen hoefde te maken om mij. Zeker in de tijd dat ik een eetstoornis had. Uiteindelijk heb ik ook heel veel spijt gehad van mijn eetstoornis en heb ik het in de loop van de tijd met mijn familie verwerkt, die moeilijke tijd. Helaas is het zo dat je nu eenmaal soms gedragen moet worden of steun nodig hebt in het leven. Want ook na mijn herstel, heb ik (natuurlijk) nog wel eens hulp gevraagd. 

Steun nodig hebben houdt niet op na een eetstoornis. Hoe meer je het steun vragen uitstelt en hoe langer je de problemen die je hebt geheim houdt, hoe groter de afstand wordt in relaties en hoe moeilijker het wordt om die steun uiteindelijk toch te accepteren. Steun vragen hoort bij het leven, ook al voelt dat voor jou nu in deze worsteling met je zelfbeeld en eten juist als iets wat je niet mag doen. Het moet. 

Inmiddels is steun vragen voor mij iets veel normaler geworden. Natuurlijk vind ik het soms moeilijk om over mijn gevoel te praten met mijn omgeving. Natuurlijk schaam ik me soms voor de stomme gedachtes die ik dan eerlijk en oprecht deel. En natuurlijk wil ik liever niemand verdrietig maken of met mij mee zien huilen. Maar dit is het leven en het leven doet soms pijn. Gelukkig hoef ik dat nu niet meer in mijn eentje te dragen. 

Ik heb een leuk leven en ben dankbaar voor waar ik nu sta. Maar, zoals ieder mens, maak ook ik rottigheid mee. Nare situaties op werk, studie of in vriendschappen, een relatiebreuk, teleurstellingen, verlies of zorgen om mensen om mij heen. Ook ik heb nog wel eens pijn of pieker mezelf de put in, in moeilijke tijden. Ik kan het niet allemaal alleen en ik ben blij dat ik dat durf toe te geven zonder schaamte of boosheid naar mezelf toe. 

Je kunt het niet alleen. 

Het is belangrijk om het leuk te leren hebben in je eentje, maar je hoeft het leven alsnog niet in je eentje door de maken. Het is niet goed voor een relatie om enkel het leuke en nooit het verdrietige te delen. Dat is geen teken van een gezonde relatie die in balans is. Bij het leven horen nu eenmaal ups and downs en hoewel je misschien momenteel heel slecht met de downs om weet te gaan, je kunt het wel leren. 

Door mijn eetstoornis los te laten en door langzaam mensen bij mijn proces te betrekken, heb ik weer echt leren leven. Ik kwam tot de conclusie dat ik in sommige periodes mensen nodig heb om me te steunen. Maar ik kwam er ook achter wat een steun ik voor anderen kan zijn, nu ik mijzelf zoveel sterker voel. Want er zijn ook ‘ups’. 

Dat mensen zich zorgen om je maken, kun je hen niet verbieden. Ik weet nog goed dat iemand zei dat ze er verdrietig van werd om mij zo te zien, toen het heel slecht met mij ging. Ik vond het vervelend dat ik haar dat gevoel bezorgde en vond het eigenlijk ook vervelend dat zij die emotie toonde. Het gaf mij zo’n enorm schuldgevoel. 

Toch kon ik de mensen om mij heen niet verbieden zich zorgen te maken. Ik zag er ongelukkig en ongezond uit, alleen dat al riep automatisch en vanuit hun gezonde verstand zorg op. Het raakte mensen, mensen voelden onmacht en misschien soms zelfs medelijden. En ik wilde gewoon niet dat ze dat voelde. Ik wilde dat ze mij heel anders zagen. Ik wilde hen niet verdrietig maken. 

Een therapeut zei eens tegen mij dat ik over het gevoel van anderen geen controle had en ook niet uitoefenen kon. Ik kon hen niet verbieden om zich zorgen te maken, ik kon hen ook de emotie niet uit handen nemen en ik kon het ook niet goedpraten. Het was nu eenmaal zo en het was normaal volgens die therapeut dat mijn familie zich zorgen maakte. Dat was een gezonde reactie. 

Toch wilde ik het niet. Ik heb door er over te praten steeds meer kunnen accepteren dat mijn omgeving ook recht had op emotie over mijn situatie en dat ze er allemaal anders mee omgingen. Ze hadden het recht om zich er ongelukkig over te voelen, ook al wilde ik dat zo snel mogelijk goed maken. Dat had helaas tijd nodig, ik moest dit er laten zijn en hen de ruimte geven in plaats van de mond te snoeren. Ik had hier geen controle over. 

Inmiddels wil ik nog wel eens wegkruipen voor de buitenwereld. Ik wil me dan geheim rot voelen en het zelf herstellen. Alleen, zodat niemand me ziet en ik niemand tot last ben. Die neiging zit gewoon een beetje in me, maar gelukkig ga ik er nu anders mee om. Ik ben open in relaties met mensen die dichtbij me staan, dus merken zij het ook snel aan mij op. Ik houd niets meer geheim. Ik hoef het niet alleen te doen. 

Ik hoop dat ook jij steeds wat meer voor jezelf durft te laten zorgen, want dat verdien je. Dat uithuilen, die arm om je heen, dat luisterende oor. Zelfs ook al weet je nu nog even niet waar je die moet zoeken, het is er. Zoek, praat, leer en uit jezelf en zorg ervoor dat je de juiste mensen om je heen verzamelt. Dat heb je nu nodig. In andere tijden kun je weer geven, nu heb je even wat nodig om te ontvangen. Daar is niks mis mee en het is juist heel erg goed. ♥

Fotografie: Hamza Butt, Mykhailo Dorokhov