Ik ben inmiddels 26 en ik durf zelf te zeggen: het gaat goed. Ik heb m'n leventje op orde, ben gelukkig en gezond. Het gaat goed, na jaren narigheid. En over die narigheid voel ik mij heel soms nog weleens rot. Ik voel me schuldig over alles wat er is gebeurd, de zorgen die ik mijn gezin en vrienden heb opgeleverd en heb spijt. Ik had het zo graag anders gedaan, zonder die stomme eetstoornis, de zorgen en het verdriet.

Laatst had ik een interview voor een magazine. Het ging over mijn eetstoornisverleden en over mijn werk nu. Een verdrietig verhaal met een mooi einde, zo zou je het kunnen zien. Toch liep ik de dagen erna met een rotgevoel rond en ik wist niet precies waarom. Drie dagen later ontving ik de tekst voor het artikel in mijn mail en ik schrok een beetje. Was dit schokkende verhaal over anorexia mijn verhaal? 

Een meisje dat loog, haar eten aan de hond voerde, stiekem op de weegschaal ging staan en zichzelf lelijk vond? Was ik het meisje dat zichzelf uithongerde, ongezond dun werd en iedere avond huilend in slaap viel? Het meisje waar broers, ouders en vriendinnen bezorgd om waren en om hebben gehuild? Ik weet maar al te goed dat dit verhaal mijn verhaal is, maar wil het liever niet geloven.

Ik wou dat dit nooit gebeurd was.

Ik wou dat ik terug kon gaan met de kennis die ik nu heb, zodat ik het anders kon doen. Maar die kennis had ik niet van te voren, die heb ik juist gedurende mijn herstel opgedaan. De zorgen die ik mijn ouders bezorgd heb, had ik ze zo graag willen besparen. De verdrietige momenten waarop ze mij troostte zijn mooi, maar toen dit jaren duurde, werden deze momenten zwaar en moeilijk. Ik had zo graag een gezonde vrolijke dochter geweest, ook toen al. Eén zonder al die zorgen en verdriet. Zonder problemen die alleen met veel therapie op te lossen waren. Gewoon een meisje. 

Lange tijd had ik nog wel eens dromen over de kliniek waarin ik vijf maanden verbleef. Dit was de plek waar ik met mijn neus op de feiten werd gedrukt; het ging niet goed met mij. Het heeft me niet beter gemaakt, die opname, het was eerder een veel te lange logeerpartij tussen mensen met verslavingsproblemen waar ik helemaal niet tussen paste. Ik hoop ergens nog altijd dat dit een droom was. Dat mijn hele eetstoornis verleden een hele slechte, nare droom is geweest, zodat ik niet hoef te geloven dat dit iets is dat bij mijn verleden hoort. 

Lange tijd ben ik alleen maar 100% trots geweest op mijn overwinning, en ik wil dan ook zeker niet zeggen dat ik dat niet meer ben. Integendeel. Ik ben apetrots op waar ik op dit moment sta in mijn leven. Zeker weten. Maar heel soms op bepaalde momenten maakt die trots heel even niets meer uit. Ik had dit gewoon liever allemaal niet meegemaakt. Niet voor mijn omgeving, maar ook niet voor mezelf. De herinneringen zijn naar, verdrietig, angstig en soms maken ze me ook boos. 

De vrouw die ik nu ben is een andere dan het meisje dat ik was tijdens mijn eetstoornis. Maar toch was ik het zeker wel. Ik heb in de shit gezeten. Ik heb mezelf verdriet gedaan, uitgehongerd, uitgeput en uitgescholden. Ik ben slecht voor mezelf geweest. En af en toe grijpt dat me weer heel even aan. 

Toch kan ik het mezelf niet kwalijk nemen. Dit is mij overkomen, ik heb er niet voor gekozen. Ik wist niet hoe het anders moest, dit leven. Nu weet ik dat wel. Helaas heb ik dat moeten leren via een niet zo'n prettige omweg, maar ik ben hierdoor wel geworden wie ik ben. Iemand waar ik op dit moment blij mee ben. Een jonge vrouw die gelukkig kan zijn, goed voor zichzelf en anderen kan zorgen en zichzelf heeft leren kennen. Ik durf weer te leven, met open armen.

Ik neem het mezelf dan ook niet kwalijk dat ik ziek werd, maar spijt en de wens om alles terug te draaien is er nog wel eens. Aan de andere kant zou dat zonde zijn. Ik heb zoveel geleerd in deze moeilijke periode en ook uit andere moeilijke of verdrietige periodes in mijn leven. Natuurlijk had ik die dingen graag op een andere manier geleerd met wat minder pijn en verdriet. Maar daar kan ik helaas niets aan veranderen. Daarin heb ik zelf helaas geen keuze gehad. Wel kan ik kijken naar wat het me heeft opgeleverd. 

Graag zou ik afscheid nemen van mijn eetstoornisverleden. De kaartjes, de briefjes, de dagboeken van therapie; alles heb ik in een grote doos op zolder gezet. Misschien dat ik binnenkort dat afscheid maar eens ga 'vieren'. Dat het voorbij is. Dat is het al zeker zes jaar, maar ik heb het gevoel dat het goed is om alles eens weg te doen, te verbranden en er op een mooie manier afscheid van te doen. Het is mijn verleden, maar het is niet meer iets van nu.

Dat klinkt misschien gek, want iedere werkdag bij Proud2Bme heeft er (in)direct iets mee te maken. Ik schrijf blogs over de dingen die ik zelf heb meegemaakt, maar toch is dat anders. Vaak voelt mijn verleden als praktisch hulpmiddel om anderen te helpen. Het voelt als werk waarin ik mijn hart leg. Het voelt niet meer echt als iets van mij, ook al liggen de verhalen van de meisjes en jonge vrouwen waarmee ik werk vaak dicht bij mijn hart. Ik deel mijn verhaal niet omdat ik er zelf nu zo graag over schrijf of er veel mee bezig ben. Integendeel, ik deel het omdat ik het gevoel heb dat ik er iets mee kan geven. Herkenning, begrip, tips, advies of gewoon een luisterend oor. Alles wat ik heb gemist tijdens mijn strijd en waardoor ik er waarschijnlijk langer dan 'nodig' mee rond heb gelopen. 

Ik schrijf misschien veel over mijn eigen eetstoornis, toch is dat niet het hele verhaal. Tot op zekere hoogte deel ik wat er in die periode in mijn leven gebeurde, wat er achter zat, hoe ik dacht en hoe ik de dingen deed. Ik laat veel, maar niet alles van mezelf zien. Ik deel vooral hoe ik het nu doe, wat ik heb geleerd en wat ik jullie graag wil leren. Ik zet het in als een stukje hulpverlening. Tot op zekere hoogte heb ik de kans om meiden (en jongens) zoals jij te steunen en te helpen. Het is maar een klein stukje dat ik kan bijdragen, maar het is voor mijn gevoel de moeite waard. 

Ik kan spijt hebben van mijn eigen verleden met mijn eetstoornis, maar eigenlijk heeft dat helemaal geen zin. Ik heb het gelukkig om kunnen zetten in iets moois en die kans krijgt niet iedereen. Heb jij op dit moment een eetstoornis, laat mijn gevoel van spijt over mijn eetstoornisverleden dan een motivatie voor je zijn. Ga er tegenaan zodat jij van een minder lange periode spijt zult hebben dan ik. Een eetstoornis is niets om trots op te zijn, maar de overwinning wel! En die gun ik je met heel mijn hart.