Ik heb veel adviezen ontvangen en er weinig opgevolgd. Jij begrijpt mij toch niet, was vaak mijn eerste gedachte. Ik was er nog niet klaar voor om beter te worden, omdat ik het eng vond mijn eetstoornis los te laten. Het was bijna een persoon die ik kwijtraakte; een wederhelft die meer slecht deed dan goed, maar dat maakte het niet minder aanwezig. Anorexia was mijn constante. Een soort rode draad door mijn leven. Hoewel deze draad niks anders deed dan mij verstikken. Ik kreeg een keer het advies 'je kan altijd nog terug' en de puzzelstukjes vielen op zijn plek. Het hoeft niet zo zwart-wit als het voor mij soms lijkt.

Farah is sinds 2021 gastblogger bij Proud2Bme. Ze blogt onder andere over haar ervaringen met eergerelateerd geweld, trauma's, opgroeien in een instelling als minderjarige en hoe ze contact heeft verbroken met haar familie. Je vindt al haar blogs via de tag 'Farah blogt'.

Het klinkt misschien heel erg tegenstrijdig om zo een advies te geven aan iemand met een eetstoornis, maar het gaf mij juist een gevoel van controle. Langzaam begon ik te proeven hoe het leven met minder eetstoornis was, zonder het direct volkomen los te laten. Dat was te eng. Koester de kleine stapjes die je maakt, je hoeft niet direct te genezen. Elk stapje de juiste kant op is goed en draagt bij. Vier ze allemaal; elke dag dat je opstaat en toch weer doorgaat, omdat het een overwinning is. Herstellen is voor mij heel lang niet het doel geweest, simpelweg omdat het te ver vooruitgedacht was. Het voelde meer beklemmend dan helpend wanneer mijn therapeut mij probeerde te vertellen hoe volledig herstel mijn leven zou veranderen. Als het ging over volledig herstel gooide ik alle deuren dicht, want hier was ik nog niet klaar voor.

Bron foto

Herstellen is niet alleen rozengeur en maneschijn en het is daarom logisch dat je tegen dat proces opziet. Wees hier eerlijk in naar je behandelaren. Dan pas zullen zij weten hoe ze moeten handelen en welke methode voor jou het beste werkt. Het is namelijk helemaal niet gek dat het loslaten van je eetstoornis angst oproept. Je geeft je eetstoornis een vinger en het neemt de hele hand; dat was ook een angstig en vervelend proces. Weet daarin ook dat dit spreekwoord tevens slaat op herstel; het zal makkelijker worden, maar het hoeft niet allemaal tegelijkertijd en nu. Je mag al heel trots op jezelf zijn als je herstel een beetje toelaat en je mag elke overwinning vieren. Je hoeft niet eetstoornisvrij te zijn voordat je iets mag vieren. Bovendien is het ook best lastig te meten wanneer je nou echt eetstoornisvrij bent.  
 
Zelf merk ik altijd een bepaalde gevoeligheid te hebben. Dit is geen eetstoornis, maar op stressvolle dagen slaat de stress wel op mijn maag. Ik denk dat veel mensen een gevoeligheid overhouden en dat is niet gek. Het feit dat je in eerste instantie een eetstoornis hebt gekregen, laat zien hoe jij destijds een stressvolle periode aanging. Je hebt ermee leren omgaan, maar dat haalt de gevoeligheid niet weg. Nu weet ik hoe ik om moet gaan met dagen waarop ik stress ervaar en ik heb daardoor die eetstoornis helemaal niet nodig om stressvolle periodes door te komen. Het was een copingmechanisme, maar ik ben erachter gekomen dat het de situatie niet draaglijker maakt, eerder zwaarder. Maar het feit dat het nog door je hoofd gaat is niet gek, want je hebt het zo lang gebruikt.  
 
Soms is een stapje terug ook een leerproces. Straf jezelf niet voor 'slechte dagen', want juist daarin leer je. Als lastige dagen er niet waren, dan had je ook geen eetstoornis gehad. Het is logisch dat ze er zijn, herstellen gaat niet in een keer perfect en omarm dat. Je hoeft niet alles in een keer en je mag lastige dagen hebben. Een stap naar achteren en later weer twee stappen vooruit. Het is ook niet zo dat een vervelende dag direct je hele herstel belemmert. Ik dacht vaak ‘laat dan ook maar’ als er moeilijkheden waren, maar je moet juist leren om van die mindset af te stappen. Het hoort er nou eenmaal bij. Het is niet jouw schuld dat het nu even zo gaat, maar uiteindelijk wel jouw verantwoordelijkheid om door te zetten. Om niet op te geven of in een neerwaartse spiraal terecht te komen. Deze dagen horen erbij. Een stapje terug betekent niet dat je straks de hele weg weer af moet leggen.  
 
Blijf jezelf uitdagen om kleine overwinningen te behalen. Met de nadruk op klein. Kleine stapjes zijn ook stapjes en die mag je vieren. Accepteer daarin ook dat sommige dingen nog te moeilijk zijn. Je kan altijd nog terug, want een eetstoornis hebben en houden dat kun je, dat heb je laten zien. Je hoeft niet volledig hersteld te zijn om jezelf een schouderklopje te geven. Dat je nog niet van je eetstoornis af wil is niet gek, praat erover, want jouw gevoelens en gedachten mogen er zijn.