Ik sta op met een goed humeur. De laatste tijd gaat alles goed. Ik zit lekker in mijn vel en heb zin in mijn dag. Ik stap op de fiets en dan ineens bekruipt me een naar gevoel. Ik wil weer afvallen, schiet het ineens door mijn hoofd. Als een donderslag bij heldere hemel is het er ineens weer. Als bij het Stockholm-syndroom verlang ik naar jou. Ook al ben je vergif, het is de veiligheid van de verslaving die ik stiekem mis.  
 
Als een wekker om drie uur 's nachts die mij uit mijn droom doet ontwaken. Een ellendige drang die mij zo gefrustreerd maakt. Ik voelde me toch goed? Waar komt dit ineens vandaan? Alsof het me gaat helpen, geef ik eraan toe. Het is bijna alsof ik me in vergif vergis, maar ik weet heel goed wat ik doe. Ik weet dat ik het tegen moet houden. Ik weet alleen niet hoe. Houd vol is wat ik als een vastgelopen cassette tegen mezelf blijf herhalen. De eindeloze strijd is waar ik zo van baal, maar ik mag er niet aan toegeven. Ik wil zo graag leven. Ik mag de eetstoornis niet nog meer jaren geven. 

Maren is sinds 2022 gastblogger voor Proud2Bme. Ze schrijft over haar eigen ervaring met anorexia nervosa en hoe traumatisch dit voor haar is geweest. Wil je al haar blogs rustig bekijken? Je vindt ze via de tag 'Maren Blogt'.

Bron foto

Waarom voelt honger nou weer zo fijn en eten zo verkeerd? Waarom is hier vanaf komen nou zo moeilijk? Waarom kan ik het niet gewoon loslaten? Ik was toch hersteld? Het begon met per ongeluk wat minder eten. Door alles wat er gebeurd is, heb ik vaak weinig eetlust en door mijn ADD ben ik erg chaotisch. Hierdoor vergeet ik vaak te eten. En dan word ik getriggerd. Ik schrik ervan hoe fijn de honger weer voelt. De adrenaline die ik ervan krijg. Het doet me terugdenken aan toen ik negen was. Toen ik voor het eerst mijn koekjes weggaf op school, de honger voelde en ontdekte hoe fijn ik dat gevoel vond. Eigenlijk bizar; dat is ook waarom anorexia een ziekte is. Voor mensen zonder een eetstoornis voelt honger als onprettig, ze worden er chagrijnig van en gaan meer verlangen naar eten. Mensen zonder eetstoornis verlangen niet naar meer honger. Mij geeft het rust, adrenaline, en een krachtig gevoel. Vooral in een tijd waarin emotie nu even de overhand neemt: het starten bij de jeugdraad. Ik mag daar als ervaringsdeskundige jongere meepraten over het geestelijke-gezondheidsbeleid. Maar dat ratelt ook allemaal nare herinneringen en pijnlijke gevoelens op. Gevoelens die ik ook nog eens niet kwijt kan door mijn tentamenstress en het feit dat ik niet kan sporten door mijn gescheurde hamstring. Wat voelt het fijn om die heftige emoties even te onderdrukken, me even gewoon fijn en rustig te voelen.  
 
Naast dat het fijn voelt, voel ik ook weer hoe moe het minder eten mij maakt en hoeveel minder vrolijk ik ben, hoeveel minder uitbundig ik ben bij mijn vrienden en hoezeer ik ineens opzie tegen mijn dag door de anorexiagedachtes in mijn hoofd. Ik weet dat ik dit uiteindelijk niet wil, ook al denk ik dat het nu even fijn voelt. Ik weet dat ik niet weer maanden van mijn leven kwijt wil zijn. Ik ben aangenomen voor de minor die ik heel graag wilde doen, ik ga starten met de jeugdraad in September, ik ga op vakantie met mijn allerliefste vriendinnen - en ik moet mijn jaar halen, want anders kan ik het jaar daarop niet backpacken met mijn beste vriendin. Er zijn zoveel dingen die ik niet wil missen, maar boven alles wil ik vooral niet weer al mijn tijd aan mijn eetstoornis en therapie moeten besteden. Want mijn leven is zo leuk. Ik heb de allerleukste en liefste vrienden en familie en zonder mijn eetstoornis ben ik echt zo gelukkig.  
 
Dat maakt het misschien wel des te enger. Juist omdat mijn leven zo ontzettend leuk is en ik zonder eetstoornis echt gelukkig ben, maakt het me des te banger. Als zelfs in mijn beste periode mijn eetstoornis grip op mij kan krijgen. Als ik zelfs als ik behandeld ben voor mijn onderliggende psychische problemen toch een terugval kan krijgen, hoe moet ik hier dan ooit vanaf komen? Hoe krijg ik dit ooit uit mijn hoofd? Het voelt alsof ik er totaal geen controle over heb. Gaat het dan altijd zo zijn? Val ik dan de rest van mijn leven constant per ongeluk af in drukke periodes of door mijn ADHD, om vervolgens weer mijn omgeving of therapie nodig te hebben om weer te kunnen eten?  
 
Ik wil er niet over praten dat het weer slecht gaat met eten. Ik wil niet geholpen worden om meer te eten, want ik wil niet meer eten dan dat voor mijn eetstoornis nu oké voelt en ik wil mijn omgeving niet opnieuw ongerust maken. Maar mijn beste vriendin merkt het aan me en vraagt hoe het met eten gaat. "Ja gaat wel hoor", zeg ik en knik een paar keer om mijn woorden kracht bij te zetten. "Ja?", vraagt ze bezorgd. "Hoe gaat het dan?" "Ja, gewoon", zeg ik schouderophalend. Het is even stil. "Als in: je hebt het er moeilijk mee maar je blijft wel gewoon eten?", vraagt ze vertwijfeld. Niet zeggen dat je erin mee bent gegaan, dat je aan het afvallen bent, schreeuwt de anorexia in mijn hoofd. Ik knik. "Heb je drang om af te vallen?", vraagt ze. Zeg nee. Als je eerlijk bent gaan ze zich zorgen maken en je dwingen om te eten. Liegen tegen je dierbaren is de enige oplossing om jezelf en hen te beschermen, dreunt de anorexia door mijn hoofd. Maar stiekem voel ik het verlangen om deze strijd niet meer alleen te hoeven dragen en het zien van haar zorgen en steun voor mij maakt dat ik breek. "Ik weet niet of ik dit nog kan", gooi ik eruit en ik begin te huilen. "Ik ben er in meegegaan. Het spijt me zo. Het werd me gewoon te veel, de drang werd te groot. Ik kon het niet meer."

Ze geeft me een knuffel en we praten over hoe het voor mij voelt, waarom het gebeurt, wat ik nodig heb en hoe ze me kan helpen. Mijn eetstoornis stribbelt tegen. Ik wil niet geholpen worden, ik wil niet meer eten. Het voelt gewoon niet goed. Maar terugvallen voelt ook als falen. Ik heb vorige week mijn behandeling afgesloten… Ik voel me schuldig en het voelt zwak, maar diep van binnen weet ik dat ik deze ziekte ook maar gekregen heb. Het enige wat ik kan doen is er zo goed mogelijk mee om proberen te gaan, met vallen en opstaan. Ik weet dat ik mijn leven niet weer wil verpesten. Ik wil niet alles kwijtraken, mijn omgeving zoveel pijn doen en mijn leven weer in gevaar brengen. Samen spreken we af dat ik na mijn tentamens naar mijn ouders ga, zodat zij weer even elk eetmoment erbij kunnen zitten. En als het binnen een week echt niet lukt dan ga ik weer professionele hulp zoeken. Mijn beste vriendin en mijn familie weten altijd mijn masker te breken en mijn diepste verlangens uit mij te trekken, zelfs als mijn eetstoornis er bovenop zit en eist dat ik lieg. Als mijn eetstoornisgedachtes mij overnemen, dan weten zij altijd weer mijn vechtlust en levenslust naar boven te halen. Daar ben ik ze enorm dankbaar voor. 
 
Ik wil afvallen. Het voelt alsof ik het niet mag zeggen. Ik ben er weer even in meegegaan, maar ik ga weer vechten - met hulp van mijn vrienden en familie. Want mijn geluk en gezondheid zijn het allerbelangrijkst. Ik wil mijn wereld niet weer zo klein maken, mezelf zo kleineren. Zonder eetstoornis ben ik zo gelukkig. Eten voelt verkeerd, maar meegaan in mijn eetstoornis is verkeerd. Zoals mijn broertje heel wijs zei: soms is je gevoel gewoon stuk. Dus ik vraag om hulp, zet mijn gevoel uit en bijt door. Want ik wil leven en kies voor mij.