"Maren, let nou eens op." "Weer de uitleg niet gehoord." "Oh, ik ben mijn sleutels weer vergeten… Waarom ben ik zo?" Ho, daar gaat het servies. Met een onhandigheid van olympisch niveau, gooi ik zo twee kopjes van de tafel terwijl ik in al mijn enthousiasme wat probeer te vertellen. Met een rood hoofd veeg ik met de efficiëntie van een kruimeldief zo de scherven bij elkaar. Alsof hoe korter de scherven op de grond liggen, hoe minder pijnlijk duidelijk het wordt voor iedereen hoe intens dom en onhandig ik ben...

ADHD, ik weet dat er ook positieve kanten aanzitten. Daar ben ik ook heel dankbaar voor, maar het grootste deel van mijn leven voel ik me toch vooral onhandig, dom, afwezig, beschaamd, ongekwalificeerd en minder waard dan een ander. Ik ben meester in het vertellen van warrige verhalen, ik heb een olympische medaille in spullen en afspraken vergeten, en ik ben CEO van mezelf verontschuldigen. Kon ik maar 'gewoon' mijn afspraken bijhouden, formulieren goed invullen, overzicht houden en verhalen in één keer vertellen zonder alle associaties erachteraan of erdoorheen. Kon ik maar gewoon een kwartier van tevoren weggaan om ergens te komen, in plaats van anderhalf uur in te calculeren waarin ik drie keer terug moet kunnen gaan omdat ik wéér alles ben vergeten. Kon ik maar hele gesprekken volgen zonder afgeleid te zijn en niet constant met mijn voeten te hoeven tikken omdat ik zó onrustig ben. Kon ik maar gewoon normaal zijn. Dan was het leven zoveel fijner geweest.  

Bron foto

Ik wilde vroeger altijd heel graag manager worden, maar die droom heb ik daarna snel laten varen, omdat ik enorm slecht bleek in regelen. Ik weet dat de zogenaamde executieve functies niet mijn sterkste kanten zijn, maar dat betekent nog niet dat ik dom ben of geen manager zou kunnen zijn of geen andere goeie baan zou kunnen krijgen. Ik heb genoeg goeie kwaliteiten waarmee ik dat zou kunnen. Ik kan goed mensen aanvoelen, mensen bij elkaar brengen en ad hoc reageren bijvoorbeeld. Gooi mij in een crisissituatie en regelen wordt ineens mijn kracht. Je moet leren hoe jij het beste werkt, zodat je kwaliteiten het beste benut kunnen worden. En mijn mindere kwaliteiten; daar kan ik mee leren omgaan. Ik kan wekkers zetten, mijn agenda religieus bijhouden, op tijd van huis vertrekken, mijn spullen van tevoren klaarleggen. En dan nog kan het wel eens fout gaan, of heel vaak. Maar hoe erg is het nou dat je dan terug moet om je sleutels te halen, om vervolgens weer je dag te vervolgen? Of je baas te bellen dat je iets later bent? Natuurlijk zijn er situaties waarin je dit liever wilt voorkomen. Bij een sollicitatie bijvoorbeeld. Dan is het wel fijn om wat extra tijd in te plannen zodat je zeker weten op tijd bent, maar dan nog heb je het niet altijd in de hand. Hoe graag we het ook wel zouden willen, complete controle hebben we nooit. Wie perfectie eist, zal tegenvallers krijgen. Wie leeft, zal fouten maken en er zullen dingen misgaan die buiten jouw controle liggen. Dan is het enige wat je kan doen het zo goed mogelijk oplossen of accepteren dat het vandaag even niet ging zoals je wilde. Morgen is er weer een nieuwe dag.  
 
Wanneer zijn we ons ook gaan verontschuldigen voor het feit dat we ook mindere kanten hebben? Wanneer zijn we ons gaan verontschuldigen voor wie we zijn? Wat is eigenlijk het zogenaamde 'normaal' waar we naar moeten streven? Mijn vrienden die goed de leiding kunnen nemen, maar het zelf het niet goed kunnen uitwerken? Mijn klasgenoten die alle details zien, maar slecht het overzicht kunnen bewaren? Of mijn buurman die alles netjes op orde heeft, maar alles altijd op zijn manier moet hebben?  
 
Of je nou ADHD hebt of niet, iedereen heeft sterke en mindere kanten. De mindere kanten die bij ADHD horen zijn niet erger dan die van een ander. Je hoeft je er niet voor te schamen of het te compenseren met je sterke kanten. Je mindere kanten mogen er ook gewoon zijn, ook als ze een 'naam' hebben. Daarnaast kunnen andere mensen mij ook helpen met de dingen die ik lastig vind, mogen ze mij ook helpen. Want wie kan alles zonder hulp van anderen?  
 
We willen tegenwoordig alles zo graag naar het midden trekken, overal goed in zijn en alles zelf kunnen, maar we worden alleen maar (bijna) overal goed in als we samenwerken. De één neemt de leiding en behoudt het overzicht, sommigen brainstormen over alle mogelijke opties, anderen werken het uit en weer anderen controleren alles en letten op de details. Zo komen we tot een eindresultaat, dat we allemaal individueel niet hadden gekund. Als we allemaal hetzelfde konden, hadden we elkaar niet nodig gehad en waren we enorm eenzaam geweest. Zo zijn we er allemaal voor elkaar, vullen we elkaar mooi aan en voelen we ons verbonden. Mooi toch, hoe de maatschappij werkt?  

Meer lezen van Maren? Eerder schreef ze ook al de blog 'Door judo werd wegen een trauma' 

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.