Sinds ik een heel klein meisje was en ik voor het eerst een camera vast hield wist ik het: ik zou fotograaf worden. Op mijn 9e verjaardag kreeg ik mijn eerste compact camera en filmde ik alle vakanties. Een aantal jaar later kocht ik van mijn eigen geld mijn eerste spiegelreflex camera. Niks zou me meer in de weg staan, ik zou fotograaf worden.

We waren onafscheidelijk, mijn camera en ik. Overal nam ik hem mee naar toe. Als ik trots aan anderen vertelde wat ik wilde worden, kreeg ik afkeurende blikken. ‘Hier heb je geen talent voor nodig’ of  ‘ik ben ook een tijdje fotograaf geweest, was wel leuk.’ Iedereen om mij heen had een mening en was ook ineens fotograaf. Zelfs mijn toenmalige vriendje steunde mij niet echt in mijn droom. Hij was ervan overtuigd dan je er niks bijzonders voor hoefde te kunnen. Wat ik kan, kon hij ook. Waar ik dacht dat ik mijn passie had gevonden, ik had iets gevonden waar ik goed in was, werd dit om mij heen teniet gedaan. Ik was gewoon een meisje met een camera, zonder bijzonder talent...

De kunstacademie 

Toen ik ouder werd en de smartphones meer een ding werden, werd ineens echt iedereen fotograaf. Ondertussen was ik begonnen aan een opleiding Grafisch Ontwerp aan de kunstacademie. Hier kreeg ik ook les in fotografie. Ik vond het te spannend om echt te kiezen voor fotografie alleen. Ik zou toch nooit een succesvol fotografe kunnen worden, zo liet mijn omgeving mij geloven. De enige die vanaf het begin echt in mij heeft geloofd was mijn moeder. Zij steunde mijn zoektocht en vond het allang leuk dat ik was toegelaten tot de kunstacademie. De keuze leek heel overwogen en was het uiteindelijk ook. Dat ik echt puur fotografie wilde studeren was gewoon echt geen goed idee.

De fotografie op de kunstacademie viel mij tegen. Ik was autodidactisch wat betreft het maken van foto's en ik had behoefte aan wat extra ogen. Ik wilde graag leren hoe ik mijn camera het beste kon instellen, maar die extra ogen kreeg ik niet. We mochten vaak eerder weg, wat altijd goed uitkwam met alle deadlines, maar technischer werd ik helaas niet. Voor het vak zelf haalde ik hoge cijfers. Ik deed het goed, wat mij misschien nog wel meer pijn deed. Zat ik dan toch op de verkeerde plek..?

Om mij heen begon ik steeds meer complimenten te krijgen over mijn foto's. Ook mijn toenmalige vriendje was geïnteresseerd geraakt. Een tijd later hakte ik de knoop door. Ik wilde geen opleiding die het half voor mij was. Ik wilde doen wat ik echt graag wilde doen. Ik schreef mij in op een andere kunstacademie en ook daar werd ik aangenomen, puur op mijn fotografie. 

Voor het eerst voelde ik mij echt gesteund en gezien. Ik kon het dus toch. Ik was goed genoeg. Ik voelde me op mijn plek en ik kon voor het eerst echt mijn ei kwijt in de opdrachten. Ik voelde me met de dag creatiever worden en ik leerde van alles. Ik begon met analoge fotografie. Hier lag echt veel te halen voor mij. Ik vond het waanzinnig om op die manier met fotografie bezig te zijn. 

Ik ben net zoals de anderen

Ook al voelde ik me op mijn plek, ik zag ook wat anderen gedaan kregen. Hoe mooi en origineel sommige foto's waren. Ik was gewend om de hoogste cijfers te halen op mijn vorige opleiding als het ging om fotografie. Hier deed ik ineens een beetje onder. Ik moest ineens echt mijn best gaan doen, mijzelf blijven uitdagen. Ik was niet meer zo bijzonder. Ik was net zoals iedereen, of misschien waren zij nog wel beter dan ik. 

Hoe overtuigd ik eerst was van mijn kunnen, zo onzeker werd ik. Ik begon mijzelf te vergelijken met anderen en de conclusie was steeds hetzelfde: ik ben niet goed genoeg. Mede door mijn perfectionisme, mede door andere gebeurtenissen raakte ik mijzelf weer kwijt in mijn eetstoornis. Ik moest weer controle krijgen. Dit hield ik een tijd vol, maar de opleiding vroeg te veel. Of ik vroeg eigenlijk door mijn opleiding te veel van mijzelf. Ik heb mijn studie moeten staken, ik moest hulp accepteren. 

De kunst vermijden 

Ondertussen is het 2019. Al mijn oude klasgenootjes zijn ondertussen geslaagd, maar ik niet. Het is me na de tijd in de kliniek niet meer gelukt om mijn studie te hervatten. Ik was helemaal leeggezogen. Mijn hoofd zat te vol en ik kwam er niet aan toe. Ik had geen inspiratie meer. Ik kreeg niks meer gedaan. Al mijn creativiteit leek verloren te zijn, helemaal weg. Alsof het nooit had bestaan. Ik werd verdrietig als ik keek naar alles wat ik in het verleden had gemaakt. Ik wilde dat weer kunnen. Ik begon mijzelf te pushen, moest nu dingen maken. Maar dat werkte helaas niet. Het werkte juist averechts. Ik raakte in paniek, wilde niks meer met kunst te maken hebben. Ik kan het toch niet, het is niet voor mij weggelegd. 

Deze paniek is een tijd gebleven. Ik was zoekende naar mijzelf, wie ik was geweest, wie ik was geworden en wat de rol van kunst hierin betekende voor mij. Kunst was altijd een deel van mij geweest, wie was ik eigenlijk zonder? Ik wist het niet, wilde het niet weten. Ik wilde gewoon terug toen alles nog oké was. Het idee dat ik niet wist wat ik hiermee aanmoest gaf mij ontzettend veel spanning. Ik had het idee dat ik hiermee aan de slag moest maar ik wilde dat helemaal niet. Uiteindelijk heb ik het gelaten. Mijn camera weggelegd. Bij mijn schetsboek en schilder spullen, in de kast. 

Creativiteit als ontspanning

Ik durf weer te zeggen dat ik langzaam weer het meisje met de camera word. Ik heb mijzelf de tijd kunnen geven om uit interesse weer iets te ondernemen. Ik ben nu op een punt waar ik het weer prettig vind om foto's te maken of op een andere manier creatief bezig te zijn. Het geeft me weer rust, ik vind het weer leuk. 

Het heeft mij geholpen om een stapje terug te doen. De creativiteit die in mij zat is heus niet zomaar verdwenen. Dat ik er even niet bij kon, betekent niet dat het nooit heeft bestaan. Ik had alleen wat tijd nodig om weer te aarden en tot deze kern te komen. Misschien ben ik niet bijzonder als het gaat om fotografie, maar fotografie zal voor mij altijd heel bijzonder blijven. Het heeft me genekt en ook gered. Ik heb grote lessen geleerd uit het hele proces en eindelijk voelt het weer vertrouwd. Eindelijk voel ik me weer een beetje bijzonder als ik door de lens heen kijk, omdat ik weet dat ik de enige ben die op dat moment de wereld op deze manier zo ziet ....en dat is vrij bijzonder. 

Jij bent bijzonder, vergeet dat niet. 

♥