Of je een eetstoornis ontwikkelt, hangt af van veel verschillende factoren. Het is een complexe stoornis: je kunt bij een eetstoornis meestal niet zeggen 'dat is dé oorzaak'. Het is vaak een unieke combinatie van erfelijkheid, opvoeding, individualiteit, sociale en omgevingsfactoren en (traumatische) ervaringen die ervoor zorgen dat iemand een eetstoornis ontwikkelt. Zelf heb ik mij uren, dagen, jaren sufgepiekerd op de vraag: 'waarom?'. Waarom heb ik een eetstoornis? Waar komt het vandaag? Gelukkig piekeren onderzoekers mee.

Wetenschappers van de universiteit van Minnesota hebben een kleinschalig onderzoek gedaan naar de oorzaken van eetstoornissen. Ze interviewden 26 vrouwen en 1 man met een eetstoornis over belangrijke levenservaringen. "Het doel van het onderzoek was om erachter te komen of er een link is tussen bepaalde levenservaringen en het ontstaan van eetstoornissen" aldus hoofdonderzoeker Dr. Jerica Berg. "Eetstoornissen zijn een een groot gezondheidsprobleem in de huidige maatschappij. De oorzaken kennen, kan bijdragen aan effectieve behandeling en steun."

De deelnemers van het onderzoek hadden een gemiddelde leeftijd van 27 jaar en zaten tussen de 10 maanden en 18 jaar in behandeling. Negen van de patiënten hadden anorexia, drie boulimia en vijftien NAO.

Uit het onderzoek kwamen 6 kernthema's of belangrijke levenservaringen van de patiënten, die van invloed waren op het ontwikkelen van hun eetstoornis:

• Wisselen van school: naar een nieuwe school, van de basisschool naar de middelbare school of van de middelbare school naar het hoger onderwijs
• Veranderingen in relaties: het uitgaan van een relatie of ouders die scheiden
• Overlijden: het verliezen van een familielid of geliefde
• Verhuizingen en verandering van baan: in een nieuwe omgeving terecht komen of ontslagen worden
• Ziekte: ziekenhuisopnames of langdurig ziek zijn
• Seksueel misbruik en geweld: traumatische ervaringen op het gebied van seks, geweld en incest

De meeste mensen krijgen te maken met één of meerdere van bovenstaande gebeurtenissen. Maar dat hoeft nog niet te betekenen dat je een eetstoornis krijgt. De onderzoekers ontdekten dat de deelnemers als 'gemeenschappelijke factor' hadden, dat ze na de (traumatische) ervaring geen of nauwelijks steun hadden ontvangen.

Als er na een bepaalde levenservaring onvoldoende steun, begrip of ruimte is voor de gevoelens van een kind of jongere, kan dit de kans op een eetstoornis vergroten, aldus de onderzoekers. Dus niet zozeer de ervaring zelf, maar de manier waarop deze ervaring wordt 'opgevangen' door de omgeving kan een trigger zijn voor eetstoornissen. De reactie en steun van ouders, leerkrachten, hulpverleners en andere betrokkenen, na één van de bovenstaande ervaringen, is van groot belang.

De onderzoekers hopen dat, naar aanleiding van hun onderzoek, dit belang van steun na een grote levensgebeurtenis, wordt ingezien en opgepakt door ouders en professionals.

Ondanks dat het een klein onderzoek is, met slechts 27 deelnemers, vind ik de uitkomsten interessant. Het geeft een verklaring waarom de één wel een eetstoornis ontwikkelt na een verhuizing of overlijden en de ander 'gewoon' doorgaat. Wat ik mij nog wel afvraag is, waar de invloed van de media en het huidige schoonheidsideaal passen in dit onderzoek.

Bron: www.sciencedaily.com