Emoties zijn net golven. Golven waar je in probeert te zwemmen of slechts probeert in te blijven staan. Je wilt niet verdrinken, maar de golven zijn zo hoog en sterk, dat je af en toe naar beneden wordt getrokken. Wanneer je weer proestend boven water komt, slaat de volgende alweer om. Golven kunnen je mee kunnen nemen. Ze kunnen je dragen, maar ook laten vallen. Golven die je angstig en nietig kunnen laten voelen. 

Waar anderen er soms moeiteloos overheen lijken te surfen, lijkt het mij niet eens te lukken om niet om te vallen wanneer de golf tegen mij aan breekt. Waar anderen met de stroom mee kunnen gaan, blijf ik stug tegen de stroom in zwemmen zonder een stap vooruit te komen. Hoe groter de golven, het sterker de kracht waarmee ik onder water klap. Met water in mijn neus en in mijn mond kom ik boven en er is nooit genoeg tijd om mijzelf te herpakken voor de volgende golf eraan komt. 

Moe en uitgeput van het vechten tegen de golven. Golven van emoties. Emoties te groot om aan te kunnen. Mijn enige reactie hierop was terugvechten. Terugvechten tegen de emoties, want ik wilde niet dat het er was. Ik wilde niet dat ze tegen mij aansloegen en ik wilde niet verdrinken. Meteen onderdrukken, omdat ik het niet aandurfde om het toe te laten. Bang voor wat er dan zou gebeuren en bang dat er niets van mij zou overblijven. Vooral bang dat het nooit meer zou stoppen. 

Wegdrukken was altijd mijn eerste reactie. Zodra ik spanning voelde, onzekerheid, kwetsbaarheid of frustratie, begon ik in mijn hoofd eigenlijk om mij heen te slaan. Uit paniek greep ik alles aan om die emotie weg te maken en mijzelf te verdoven. Die reactie had ik mijzelf zo eigen gemaakt, dat dit mijn natuurlijk reactie werd. Zonder er bewust van te zijn drukte ik automatisch alles weg wat ik voelde, omdat ik dat zo vaak geoefend had. Misschien waren er wel eens momenten dat ik het anders wilde aanpakken en dat ik wist dat dit niet de goede manier was. Ik wist wel dat dit mij niet verder ging helpen, maar ik wist simpelweg niet waar ik moest beginnen. Hoe begin je met toelaten waar je zo bang voor bent? 

Emoties zijn van jou

De eerste denkfout die ik maakte was dat ik emoties zag als heftige dingen die op mij afkwamen. Alsof het iets van buitenaf was. Zoals golven, die vanuit een machtige zee op je af komen en je opslurpen. Ja het voelde vaak ook zo. Het voelde ook vaak alsof er iets van buitenaf keihard op mij ingehakt werd, maar dat was natuurlijk niet zo. Het was iets van mij, al die emoties waren van mij. Maar door ze zo van mij af te houden en ze niet toe te laten, voelde het nooit werkelijk alsof ik er iets mee kon. Iets dat niet echt van jou is, daar kun je weinig mee. 

Heel lang voelde ik mij een slachtoffer van mijn eigen gevoel. Alsof mijn gevoel mij iets aandeed waar ik niet mee om kon gaan. Maar toen ik echt besefte dat alles echt bij mij hoorde en bij mij was voor een reden, moest ik die confrontatie wel aangaan. Iets wat van mij is, moet ik toch kunnen overleven. Verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen emoties. Niet omdat ik voor die emoties gekozen heb, maar omdat ze bij mij horen en ik daarom de enige ben die er iets aan kan doen. 

Accepteer wat je voelt

Hoe vreselijk het ook was om soms volledig overspoeld te worden door mijn eigen emoties, het zou pas echt minder worden als ik ze zou accepteren. Onderdrukken en verdoven was altijd razend effectief, maar van korte duur. Daarna kwam alles altijd weer keihard terug en begon ik weer van voor af aan. Accepteren dat die emoties er nou eenmaal waren, hoe naar ook, was de enige manier om ze een weg naar buiten te geven. 

Accepteren dat er blijkbaar een reden is om mij zo te voelen, accepteren dat er iets gebeurd is dat mij zo heeft geraakt. Accepteren dat het voor dit moment echt vreselijk kan voelen en erop vertrouwen dat het uiteindelijk minder zal worden en het gevoel zich terug zal trekken. Net als een golf.

Durf eraan te komen

Ik moest er iets mee doen. Niet zoals ik dat gewend was, door het weg te duwen zonder er echt aan te durven komen. Maar door er juist dichtbij te komen. Die emotie op te pakken en er iets mee te doen. Emoties voelden altijd als een wervelwind van energie, dus ik moest er iets mee doen om diezelfde energie kwijt te kunnen. Ik begon te teksten en verhalen te schrijven. Ik probeerde mijn gevoel te tekenen, en letterlijk vormen te geven aan wat er in mij omging. Ik rende naar buiten om te sporten, om letterlijk die energie van mij af te rennen of te slaan.

Ik propte mijn hoofd in een kussen om urenlang keihard in te huilen, in de hoop dat mijn tranen op zouden raken. Ik luisterde alle soorten muziek, om de woorden te vinden die ik dacht te willen horen. Het is vervelend om in het begin nog niet te weten hoe je je emotie moet uiten, maar er bestaat altijd een manier waar jij je fijn bij voelt. Het voelt eng en onwennig als je eraan begint, maar hoe prettig is het om uiteindelijk een manier te hebben om met je emoties overweg te kunnen? Dat is die ontdekkingstocht meer dan waard. 

Herken de pijnpunten

Ik moest ontdekken waar voor mij de triggers zaten. Waar mijn pijnpunten zaten die ik het liefst omzeilde, maar waar anderen blijkbaar onwetend overheen walsten. Waarom schoot ik steeds in die angst? Waarom voelde ik mij dagen somber? Hoe kwam het dat ik mij dagen achter elkaar zo afgewezen voelde? Door welke zin of welke situatie werd ik naar een gevoel getrokken dat daar waarschijnlijk niets mee te maken had. 

Die emotie die was er, daar had ik niet om gevraagd en daar kon ik niets meer aan doen. Het enige waar ik wel iets aan kon doen is hoe ik met die emotie kon omgaan. Mijzelf de tijd gunnen om echt bij de kern te komen, echt dicht bij mijzelf te durven komen. Dat is niet makkelijk en dat is soms ongelofelijk eng, maar je hebt het recht om te weten waar al die gevoelens vandaan komen en gun het jezelf dat je daarmee kunt leren omgaan. Dat kan alleen door veel te oefenen en door dat gevoel steeds opnieuw toe te laten. Het zal nooit zo eng blijven.

Jij bent niet je emotie

Het voelde vaak echt als een deel van mij, al die heftige gevoelens waardoor ik geen kant op kon in mijn hoofd. Ik werd mijn eigen angsten en mijn eigen onzekerheid en vaak vergat ik totaal wie ik zelf was. Het beperkte mij en het nam mij soms volledig over. Maar ik ben niet mijn emoties. Hoe heftig het ook kan zijn, een emotie definieert jou niet. Wanneer je het zwaar hebt om te blijven drijven ondanks al die emoties die je naar beneden trekken, onthoud dan dat jij jouw eigen persoon bent. Jij hebt emoties, want je wordt geraakt, maar dat zegt niets over jou als mens. Emoties zijn soms lelijk en eng, maar dat betekent niet dat jij dat bent. Het zegt hooguit dat jij in staat bent om dat allemaal te voelen en dat jij dus in staat bent om daarmee om te gaan. 

Je kunt niet meteen verwachten dat je moeiteloos kunt zwemmen door de woeste golven. Ga de zee in en oefen. Oefen hoe je de golven tegen je aan kunt laten komen zonder om te vallen. Oefen hoe je met ze mee kunt stromen tot je op een rustiger punt bent. Oefen jouw zwemkunsten, dan zal je niet verdrinken. Dan zul je klaar staan voor de volgende golf en in staat zijn om die over je heen te laten vallen.

Hoe zorg jij ervoor dat je niet verdrinkt in je emoties?

Fotografie: Josh Sorenson, Lukas, stokpic