Ik schaam me voor mijn eetstoornis
Gepost op Donderdag 9 augustus 2018 10:00 door Arjen in Proud2Live.
Schamen of van de daken schreeuwen? Een eetstoornis kent vaak veel tegenstrijdigheden. Je hebt honger maar eet niet, je lichaamsbeeld is heel anders dan de werkelijkheid, je moet afvallen maar kan niet stoppen met eten. Soms schaam ik me voor mijn eetstoornis. Door mijn eetstoornis is mijn lichaam aardig kapot van binnen en ben ik 100 procent afgekeurd. Hierdoor kan ik niet werken en ben dan ook de huisman. Wat zal de buurt van mij vinden? Een jonge man die altijd thuis zit...
In de supermarkt een doos pizza's door het gangpad weggooien omdat het zoveel spanning geeft. Wat schaam ik me dan. Kan ik niet een keer normaal doen? Waarom is het allemaal zo lastig? Ja, soms schaam ik me voor mijn eetstoornis. Maar soms, soms zou ik het van de daken willen schreeuwen. IK HEB EEN EETSTOORNIS!
Opgenomen in een kliniek kreeg ik elke week heel veel kaarten. Wat gaf dat een fijn gevoel. Mensen die aan je denken en je steunen met bemoedigende woorden. Maar eenmaal ontslagen uit de kliniek wordt het stil. De kaarten blijven weg en de lieve woorden vervagen. Zolang ik opgenomen was zagen mensen dat ik ziek was/ben. Nu ik thuis ben, wordt er gedacht dat ik weer beter ben. Dat alles weer gegeten kan worden en dat ik gewoon weer aan het werk kan. Moeten uitleggen waarom ik nog altijd thuis zit is soms heel frustrerend en lastig.
Vaak komt de vraag hoe ik mijn week invul, of ik me niet verveel. Deze vraag maakt mij soms boos. Als ik met griep mijn dagen doorbreng in bed, vraagt niemand zoiets. Helaas is een eetstoornis een lastige ziekte om te begrijpen. De vragen zijn lief en goed bedoeld, maar het steeds moeten verantwoorden waarom ik thuis zit is soms heel vervelend. IK HEB EEN EETSTOORNIS! PUNT!
Dan zie ik mezelf ineens weer langs de kant van het zwembad zitten. Te bang om mijn shirt uit te doen. Wat schaam ik me dan! De ene keer wil ik foto's van mijn eten op Instagram posten, omdat ik trots ben wat ik eet. soms durf ik tijden geen foto van mezelf te plaatsen omdat ik mezelf weer eens te dik vind. Een eetstoornis kent veel tegenstrijdigheden.
Soms ben ik zelfs trots op mijn eetstoornis. Dit klinkt heel ziek, I know. Laat het me uitleggen. Mijn eetstoornis heeft hele diepe dalen gekend. Te diep. Ik kan mijn eetstoornis niet loslaten, maar er is op dit moment goed mee te leven. Mijn eetstoornis is leefbaar! ...en ja, daar ben ik trots op. Niet op die stomme stem in mijn hoofd die alleen maar negatief is. Wel op de stem in mijn hoofd die zegt dat het goed is zoals het nu is. Ik kan mezelf stabiel houden. YEAH! Een eetstoornis kent veel tegenstrijdigheden.
Gerelateerde blogposts
5
Reacties
Justme - Donderdag 9 augustus 2018 10:51
Dit is ergens ZO herkenbaar!! De stilte met kaartjes, de vragen hoe je je week invult.. Dat mensen denken dat ik maar gewoon thuis hele dagen rondhang als 'gezonde' jonge vrouw (in mijn geval)... Dankjewel voor het schrijven van je blog. Sterkte!
LYJ85 - Donderdag 9 augustus 2018 11:26
Een leefbare eetstoornis... klinkt bijzonder..
Abby - Donderdag 9 augustus 2018 11:26
Helaas zo herkenbaar. Zit al ruim een jaar thuis en kan niet werken. Mijn vriendinnen geven aan jaloers te zijn op mijn ''vrije'' tijd. Dat doet me ergens altijd pijn. Ook doen ze hun best om me te attenderen op evt. werk. Ik schaam me voor mijn eetstoornis en voor het werkloos zijn....
Wat goed dat je er nu mee kunt leven, dat vind ik erg knap!
Heel veel geluk!
Wat goed dat je er nu mee kunt leven, dat vind ik erg knap!
Heel veel geluk!
anoniem - Donderdag 9 augustus 2018 11:38
Zouden jullie blog kunnen maken welke dingen je kunt zeggen als je werkloos bent door afgekeurd zijn moet mij altijd verdedigen heel moe wordt ik ervan
Tamara - Donderdag 9 augustus 2018 12:07
Wat fijn om te lezen dat je eetstoornis leefbaar is en dat je daarop trots bent!! Bij mij gaat het af en toe nog mis, maar inderdaad, het is leefbaar, maar ik ben nooit trots, maar alleen maar boos, bang en verdrietig als het mis gaat. Oh... Ik moet eigenlijk gewoon trots zijn op het feit dat ik het best goed doe! en dat laat jij mij inzien! Dankjewel:)!!!!
Jesss - Donderdag 9 augustus 2018 12:15
Wow zo herkenbaar! Ook ik zit thuis. En krijg heel vaak de vraag wat ik doe en hoe ik mn dag vul. Sommige zijn jaloers dat ik zoveel vrijheid heb en begrijpen niet waarom ik er niet van geniet. Want ja je kan toch alles doen wat je wil? Nou niet dus... de vrijheid misschien dat ik niet hoef te werken, maar geen vrijheid in mijn hoofd en leven. Psychische problemen zijn net gevangenissen! En dat is echt geen vrijheid.
Bedankt voor het delen van je verhaal. Fijn om te weten dat ik niet alleen ben hierin... Sterkte met alles!
Proud2bme: Ik heb dezelfde vraag als anoniem...
Bedankt voor het delen van je verhaal. Fijn om te weten dat ik niet alleen ben hierin... Sterkte met alles!
Proud2bme: Ik heb dezelfde vraag als anoniem...
Iris - Zondag 12 augustus 2018 18:00
Ik herken het ook zo erg!
En ook precies dezelfde vraag; het blijft zo vermoeiend om je steeds maar weer te verantwoorden voor het feit dat je 'niks' doet, hoe moet/kan je daar mee omgaan?
En ook precies dezelfde vraag; het blijft zo vermoeiend om je steeds maar weer te verantwoorden voor het feit dat je 'niks' doet, hoe moet/kan je daar mee omgaan?
koortje - Donderdag 9 augustus 2018 12:42
herkenbaar en goed beschreven
Rere - Donderdag 9 augustus 2018 13:05
Heel herkenbaar. Het is ook super goed dat je het nu stabiel kunt houden. Weet wel dat het nog veel krachtiger is als je er tegen kan vechten en juist helemaal van de eetstoornis afkomt. Dat is natuurlijk erg moeilijk, maar ook iets om trots op te zijn. Die stappen moeten we allemaal durven te zetten, alleen of samen
Ienepien - Donderdag 9 augustus 2018 13:09
Heel erg herkenbaar!
Ann - Donderdag 9 augustus 2018 13:23
Ja en nee, dat heb ik bij deze blog & reacties. Ja, tuurlijk naar dat je geen kaartjes meer ontvangt, en dat je vragen krijgt. Maar... je bent er ook zelf bij. De mensen die je die kaartjes stuurden zijn er nog: dus bellen, appen, mailen, afspreken... het kan allemaal.
Dat je NU bent afgekeurd of werkloos bent, betekent niet dat je dat tot je 100ste bent. Wat is je perspectief? Hoe wil je je dagen in de toekomst invullen? Vrijwilligerswerk, school, werk (voor 4-40uur, dat verschilt ook per persoon).
Wat kun je nog wél? Dat klinkt veel positiever dan je focussen op wat niet goed gaat.
Dat je NU bent afgekeurd of werkloos bent, betekent niet dat je dat tot je 100ste bent. Wat is je perspectief? Hoe wil je je dagen in de toekomst invullen? Vrijwilligerswerk, school, werk (voor 4-40uur, dat verschilt ook per persoon).
Wat kun je nog wél? Dat klinkt veel positiever dan je focussen op wat niet goed gaat.
Arjen - Donderdag 9 augustus 2018 16:52
Goed dat je kritisch kijk Ann. Helaas is het niet zo eenvoudig. mijn eetstoornis is gelukkig leefbaar maar ik ben nog altijd snel moe. Soms is bellen of met iemand afspreken al te veel. En daar gaat het eigenlijk ook niet om. Mensen denken dat ik weer beter ben zodra ik de kliniek uit stap. Maar dan gaat het echte werk pas beginnen. Alles zelf doen. Ik ga niet heel mijn medisch dossier uitleggen. Maar het is wel wat voorbarig om over mijn thuis zijn te oordelen. ik leg ook zeker niet de nadruk op wat ik niet kan. Ik benoem juist dat ik blij ben dat mijn eetstoornis leefbaar is. Dat is positief. en ja, ik zou willen dat ik 4 uurtjes kon werken...
D - Donderdag 9 augustus 2018 19:51
Idd. wat moet je zeggen. Ik zit in de wao. Ik zeg tegenwoordig de reden niet meer. Als ik zei door oa. een eetstoornis, zag ik mensen al kijken. Alleen een eetstoornis en DAN in e wao??
Tegenwoorig is het ook een 'hype' bijna om te moeten denken. Wat kun je nog WEL? Ik denk dat het voor meesten met een een eetstoornis niet in de planning lag om werkloos, ziek of in de wao veel thuis te zitten of de dingen die je nu doet MET eetstoornis, misschien wel de moeite waard lijken (voor een ander), maar jij zelf heel wat anders van oorsprong in gedachten had met je leven. Zoals bij iedereen loopt een leven vaak anders dan gepland. Maar een eetstoornis geeft je zo'n oneerlijke achterstand of stilstand in je leven, die je iig niet zou hebben zonder eetstoornis. Als er DAN wat van je evt. plannen niet was gelukt, had je iig van je zelf geweten dat je het evt. wel had geprobeerd of wist je van jezelf dat je prioriteiten ergens anders kwamen te liggen door de omstandigheden. Maar door een eetstoornis kom je vaak niet eens aan proberen toe en zie je je leven en de jaren voorbij gaan en ben je maar weinig, niet of maar een beetje opgeschoten in het zijn of het verder worden van 'jezelf'. Mooie blog btw. Sterkte ook!
Tegenwoorig is het ook een 'hype' bijna om te moeten denken. Wat kun je nog WEL? Ik denk dat het voor meesten met een een eetstoornis niet in de planning lag om werkloos, ziek of in de wao veel thuis te zitten of de dingen die je nu doet MET eetstoornis, misschien wel de moeite waard lijken (voor een ander), maar jij zelf heel wat anders van oorsprong in gedachten had met je leven. Zoals bij iedereen loopt een leven vaak anders dan gepland. Maar een eetstoornis geeft je zo'n oneerlijke achterstand of stilstand in je leven, die je iig niet zou hebben zonder eetstoornis. Als er DAN wat van je evt. plannen niet was gelukt, had je iig van je zelf geweten dat je het evt. wel had geprobeerd of wist je van jezelf dat je prioriteiten ergens anders kwamen te liggen door de omstandigheden. Maar door een eetstoornis kom je vaak niet eens aan proberen toe en zie je je leven en de jaren voorbij gaan en ben je maar weinig, niet of maar een beetje opgeschoten in het zijn of het verder worden van 'jezelf'. Mooie blog btw. Sterkte ook!
Ann - Donderdag 9 augustus 2018 21:37
Ha Arjen en D,
Ik schreef mijn reactie ook uit mijn eigen ervaring - ik heb zelf een WiA en werk gedeeltelijk. Daar heb ik heel wat jaren over gedaan en ook over mijn herstel. Ben ik er? Nee, maar ik ben verder dan ik ooit had durven dromen.
Wat betreft de vraag over wat je wel en niet tegen mensen zegt: ik was ook altijd bang voor het oordeel, maar heb wel geleerd dat (voor mij in ieder geval) het grootste over mijzelf van mijzelf kwam. Ik “moest” vanalles en soms nog, wat mij helpt is om te kijken waar ik vandaan kom. Elke stap, elk stapje is er 1 die mij weer En wat andere mensen betreft: je voelt ook wanneer het goed is om wel/niet meer over jezelf te vertellen, niet iedereen hoeft alles van je te weten!
Arjen: succes met alles en ik hoop dat dat werk je gaat lukken :-)
Ik schreef mijn reactie ook uit mijn eigen ervaring - ik heb zelf een WiA en werk gedeeltelijk. Daar heb ik heel wat jaren over gedaan en ook over mijn herstel. Ben ik er? Nee, maar ik ben verder dan ik ooit had durven dromen.
Wat betreft de vraag over wat je wel en niet tegen mensen zegt: ik was ook altijd bang voor het oordeel, maar heb wel geleerd dat (voor mij in ieder geval) het grootste over mijzelf van mijzelf kwam. Ik “moest” vanalles en soms nog, wat mij helpt is om te kijken waar ik vandaan kom. Elke stap, elk stapje is er 1 die mij weer En wat andere mensen betreft: je voelt ook wanneer het goed is om wel/niet meer over jezelf te vertellen, niet iedereen hoeft alles van je te weten!
Arjen: succes met alles en ik hoop dat dat werk je gaat lukken :-)
Justme - Vrijdag 10 augustus 2018 23:53
Wil hier wel even op reageren. De afgelopen jaren heb ik meermaals geprobeerd om van alles op te pakken en te gaan op het gebied van (vrijwilligers-)werk en dagbesteding. Echter hoe graag ik zelf ook wil, het blijkt in de praktijk toch niet haalbaar te zijn. Ik blijf zoeken naar mogelijkheden en om hieruit te klimmen, hoe dan ook. Toch is het voor mij heel fijn om te lezen dat anderen ook in een soort gelijke positie zitten (ziektewet etc.) en waar je dan tegenaan kan lopen. Dus, vandaar dat ik reageerde dat ik 'blij' was met deze herkenning. Daarnaast focus ik mij volledig op wat ik kan en waar ik naar toe wil, misschien zelfs wel te veel.
Justme - Vrijdag 10 augustus 2018 23:56
Dit was dus @Ann :)
Noa - Donderdag 9 augustus 2018 14:08
"Vaak komt de vraag hoe ik mijn week invul, of ik me niet verveel." Echt ZOT frustrerend om je te moeten verantwoorden voor een psychische stoornis!
Laura - Donderdag 9 augustus 2018 14:10
Lichamelijk ziek zijn wordt precies automatisch aanvaard terwijl je je voor een mentale ziekte steeds moet verantwoorden of bewijzen.
M - Donderdag 9 augustus 2018 15:16
Helaas is dat niet waar, behalve als het heel duidelijk zichtbaar is, en dan het liefst ook niet te lang.
Een gebroken been is een goed voorbeeld: het is zichtbaar, duurt geen jaren, en mensen kunnne verwachten dat je er weer bovenop komt.
Er zijn talloze onzichtbare / minderzichtbare ziektes, of die nou lichamelijk of psychisch zijn....zolang je jong bent en er niet al te ziek of gehandicapt uit ziet, dan snappen mensen het al snel niet...
P
Een gebroken been is een goed voorbeeld: het is zichtbaar, duurt geen jaren, en mensen kunnne verwachten dat je er weer bovenop komt.
Er zijn talloze onzichtbare / minderzichtbare ziektes, of die nou lichamelijk of psychisch zijn....zolang je jong bent en er niet al te ziek of gehandicapt uit ziet, dan snappen mensen het al snel niet...
P
Lotte - Donderdag 9 augustus 2018 15:48
Wat een treffende blog, Arjen! Ik snap deels heel goed wat je bedoelt, maar één ding begrijp ik nog niet zo goed. Kun je me uitleggen hoe je precies bedoelt dat je eetstoornis 'leefbaar' is? Want een eetstoornis heeft in mijn ogen juist veel schadelijke gevolgen voor je gezondheid en leven.
Arjen - Donderdag 9 augustus 2018 16:44
Dank je wel Lotte voor je berichtje. op dit moment is mijn eetstoornis redelijk stabiel. Ik eet, drink, probeer niet te veel te bewegen en val niet meer om. Natuurlijk zeggen sommige dat er nog een paar pondjes bij mag... En natuurlijk kan het altijd beter. Maar er is mee te leven. Ik heb de momenten mee gemaakt dat het letterlijk niet meer leefbaar was. Dat punt ben ik gelukkig voorbij. Met deze ziekte is te leven. Het niet zeker niet makkelijk en als genezen mogelijk is dat zou dat heel fijn zijn. Maar door alle jaren van therapie ben ik daar een beetje moe van. Zoals het nu gaat is het oke voor mij. Ik kan een dagje weg (wel goed voorbereid), Ik kan mijn huishouden doen, ik val niet op... ik leef :) Leefbaar dus ;)
Anellin - Donderdag 9 augustus 2018 16:17
Reactie op Ann: ik snap wat je wil zeggen, en het is ook deels waar maar helaas werkt het niet altijd zo, zo als op een gegeven moment bij mij... toen ik diep in mijn eetstoornis was zeiden mensen ook vaak: gewoon door gaan met je leven... ik dacht toen altijd : maar hoe dan..? Zodra het weer iets beter gaat dan kun je pas weer stappen nemen i.v.m. (vrijwilligerswerk-)werk. Maar helaas kan het gevoel van nutteloosheid ook averechts werken...
Reactie op Arjen: knap dat je dit zo geschreven hebt! Benoemen van gevoelens is al een grote eerste stap... het is dan wel geen kaartje maar ik hoop dat je al reacties ook als positief zal ervaren...
Reactie op Arjen: knap dat je dit zo geschreven hebt! Benoemen van gevoelens is al een grote eerste stap... het is dan wel geen kaartje maar ik hoop dat je al reacties ook als positief zal ervaren...
Ann - Donderdag 9 augustus 2018 21:43
Gewoon doorgaan met leven is ook niet wat ik bedoel. Wat ik wel bedoel is dat je al dromen, ideeen etc. had voor je een eetstoornis kreeg, en dat die niet weg zijn. En tuurlijk, zit je in een deeltijd/ kliniek dan is het lastig om te werken oid. Maar als je je dromen loslaat, je wensen, het leven dat je graag zou willen - wat dan? Je zult ergens moeten beginnen...
Anellin - Donderdag 9 augustus 2018 19:03
🙏
Anellin - Donderdag 9 augustus 2018 19:03
🙏
Ingrid - Donderdag 9 augustus 2018 19:14
Dank je wel voor je mooie blog. Veel herkenning maar ook weer wat inzichten in mezelf. Leef, wees lief voor jezelf en schaam je niet! x
Liesje - Donderdag 9 augustus 2018 21:18
Ik werk elke dag, terwijl ik ook een eetstoornis heb en me lichamelijk soms echt te slecht voel daarvoor, maar als ik thuis zou zitten, zou de eetstoornis alleen maar weer erger worden, want toen ik nog niet werkte zakte ik er alleen maar dieper in. Al is het wel moeilijk omdat ik elke dag tijdens het werken denk aan eten, de eetstoornis, mijn zelfbeeld en bijna nooit lunch meeneem. Soms zou ik er graag eens tussenuit zijn voor een tijdje en rustig thuis mijn tijd nemen om even tot rust te komen..
Carla - Donderdag 9 augustus 2018 23:39
Wauw! Die gaai! Hoe kan die nou zomaar op je hand komen zitten, Arjen??
CMFlower - Donderdag 9 augustus 2018 23:52
Prachtig geschreven! Hele mooie en herkenbare blog
Isabel - Vrijdag 10 augustus 2018 15:13
Wat is dit mooi geschreven, en ook een prachtige foto. Ik ken je niet maar dit heeft veel indruk op me achtergelaten. Ik heb bewondering voor je mooi mens.
Gigi - Maandag 13 augustus 2018 16:38
Arjen, woorden schieten te kort.
Ik ken je niet persoonlijk, maar uit deze blog......
Je bent een prachtmens, waarvan ik zou willen dat er meer mensen zoals jou waren. (in ieder geval in mijn buurt :D)
Liefs
Gigi
Ik ken je niet persoonlijk, maar uit deze blog......
Je bent een prachtmens, waarvan ik zou willen dat er meer mensen zoals jou waren. (in ieder geval in mijn buurt :D)
Liefs
Gigi
Jos - Donderdag 30 augustus 2018 14:13
Je maakt toch ook fotoreportages met je vrouw waar je geld mee verdiend?
Misschien kan je daar je werk van maken en het vak van meubelmaker los laten...kijken naar de dingen die je wel nog kan.
Positief denken en vooruit denken!
Suc6
Misschien kan je daar je werk van maken en het vak van meubelmaker los laten...kijken naar de dingen die je wel nog kan.
Positief denken en vooruit denken!
Suc6