De behandeling was zwaar en die periode was zeker niet wat ik voor ogen had. Toch was het nodig, bood het mij de juiste hulp en gaande weg werd het zelfs een veilig plek. Daar mocht ik elke dag zijn, met al mijn problemen. Samen met mijn eetstoornis en mijn herstel heb ik hier een paar maanden ingewoond, te midden van allerlei mensen die mij begrepen. Lotgenoten, psychologen, psychiaters, alle neuzen stonden dezelfde kant op en elke dag stond in het teken van hetzelfde thema: herstellen van mijn eetstoornis. Natuurlijk was niet elke dag hetzelfde en het was zeker niet altijd makkelijk, maar het draaide wel elke dag op een veilige manier om mij en mijn probleem. Iets wat eigenlijk haaks stond op het leven buiten deze muren.

Alles stond in het teken van mijn herstel. Elke dag en elke week werkte je toe naar een nieuwe doel, om uiteindelijk het einddoel te bereiken: ontslagen worden en het weer gaan proberen in het ‘echte leven.’ Weer mee gaan doen met de rest. Ik wilde niets liever, want ik had al die tijd het gevoel als enige stil te staan. Tegelijkertijd stond het mij ook tegen. Hoe moest ik weer mee gaan doen? Hoe kon ik het ‘gewone leven’ weer oppakken? Ik had al die tijd toch het gevoel gehad langs de zijlijn te staan. Ik hoefde even niets en hoewel dat soms fijn was en ruimte bood, gaf het mij soms ook het gevoel op de reservebank te zitten. 

Ik was er bang voor. Bang voor het gewone leven. Niet alleen omdat de strijd in mijzelf nog lang niet gestreden was, maar ook omdat ik mij weer moest verhouden tot een wereld waarin eten, praten over eten, diëten en prestaties aan de orde van de dag waren. Niet dat ik al die tijd onder een steen had geleefd, maar ik keerde wel elke dag terug naar die veilige plek waar dat voor mijn gevoel toch minder bestond. Ja, in mijn hoofd bestond het, maar ik leerde daar diezelfde dag te tekenen over mijn gevoel en zonder oordeel in de spiegel kijken. Terwijl er in de grote mensen wereld over mijn gevoel heen werd gewalst en ik op alles beoordeeld werd. 

Je verschilt niet zo veel van elkaar

Uiteindelijk kwam ik erachter dat iedereen ergens mee worstelde. Ik dacht de enige te zijn, de enige weardo die zulke achterlijke dingen deed, tot ik bij een groep meisjes gezet werd die allemaal precies dezelfde dingen deden. Dat maakte mij en mijn eetstoornis niet uniek meer en dat was een bevrijding. Als ik mij elke dag in een gebouw bevond waar mensen kwamen die ergens tegenaan liepen of zelfs ernstige problematiek hadden, liepen die mensen natuurlijk ook gewoon buiten rond. In het wild. Daar waar alles hard voorbij raasde en niets aan de hand leek, waren natuurlijk net zo veel mensen met problemen. Mensen met problemen en worstelingen die eigenlijk niet zo veel verschilde van dat van mij. Dat besef zorgde ervoor dat ik veel dingen kon relativeren. Iedereen heeft een verhaal, iedereen zit ergens mee en iedereen doet zijn best om stappen te zetten. Dat besef maakte die grote boze buitenwereld meteen een heel stuk toegankelijker. Want als iedereen ergens mee zit, pas ik daar prima tussen! Als er overal wel iets aan de hand is en dat bij mij ook het geval is, betekent dat dus niet dat ik mijzelf automatisch hoef te diskwalificeren. 

Verwachtingen 

Het lastigste vond ik dat mijn probleem mij niet meer identificeerde toen ik eenmaal uitbehandeld was. Tijdens mijn behandeling deed ik in ieder geval nog iets, ik had namelijk therapie. Elke dag had ik therapie, dat was waar ik mij mee bezighield. Ik was er niet per se trots op, maar er was iets groots met mij aan de hand wat op dat moment veel zei over mij. Het vulde mijn leven in. Het was ook altijd meteen een verklaring voor mijn situatie en dat gaf mij soms rust. Ik hoefde mij alleen maar op mijn behandeling te focussen en verder scheelde het stiekem dat er niet zo veel van mij werd verwacht. Toen dat eenmaal klaar was mocht ik opnieuw beginnen. Met een schone lei en een hoop nieuwe inzichten verder mocht ik als het ware terugkeren in de maatschappij. Dat opnieuw beginnen vond ik vooral leuk en spannend, maar ook ontzettend eng. Nu moet het goed gaan, dacht ik. Ik ben eruit gestapt omdat dat nodig was, nu zou ik alles in huis moeten hebben om mijn studie, werk en sociale leven weer tot een succes te brengen. Hoe oneerlijk die verwachting misschien ook is naar jezelf toe, ik voelde hem wel.

Dat zou betekenen dat iedereen die geen therapie heeft of heeft gehad, alles dik voor elkaar heeft. Wat dat ook zou moeten betekenen, het zou in ieder geval moeten zeggen dat iedereen gelukkig is en alles in één keer goed doet. Uitbehandeld zijn betekent niet dat je jezelf afleverd als een volmaakt en perfect mens. Gelukkig maar, anders zou je op dat moment al volledig uitgeleerd zijn. De uitdaging zit hem denk ik niet in dat alles vanaf dat moment goed of makkelijker zou moeten gaan, of dat er op dat moment ineens een totaal ander leven voor je weggelegd is. De uitdaging zat hem voor mij in hoe ik met al die onvolmaaktheden en met al die tegenslagen om kon gaan. De uitdaging zat hem in hoe ik met mijzelf om kon gaan en te midden van al die verwachtingen, van anderen en van mijzelf, er elke dag weer iets leuks van kon maken voor mijzelf. Misschien was die insteek en die belofte aan mijzelf al genoeg. Genoeg om weer mee te mogen doen. 

Neem de tijd

Eenmaal buiten stond ik, met alle tekeningen van gevoelens in mijn hand, er toch weer alleen voor. Niet echt natuurlijk, want ik had mijn familie en een rugzak vol nieuwe tools die ik al die maanden had aangeleerd, maar het voelde wel een beetje zo. Mijn probleem was thuis op die plek en die was niet volledig verdwenen de dag dat ik uitbehandeld was. Was er nog plek voor mij en mijn probleem in deze wereld? Als ik mee wil doen zal het om mij moeten gaan en zal ik mijzelf moeten ontwikkelen, zonder probleem dit keer. Wie ik was en wat ik wilde, was ik al die tijd een beetje vergeten.

Begrijp mij niet verkeerd, dat het nu echt om mij ging vond ik fantastisch! Het was verdorie ook de hoogste tijd voor mij! Ik had wel degelijk plannen en ik kreeg er ontzettend veel nieuwe, positieve energie van. Maar tegelijkertijd maakte het mij ontzettend angstig. Blijft er wel genoeg over? Blijft er genoeg over zonder problematiek? Blijf ik dan nog interessant? Wat heb ik eigenlijk te bieden behalve deze ervaring? Ik had net mijn behandeling succesvol afgerond, maar wat is dat waard als ik in het gewone maatschappelijke leven teleurstel? Als ik niet aan andermans en mijn eigen verwachtingen kan voldoen?

Uit diezelfde enthousiasme en uit diezelfde angst handelde ik veel te gehaast. Ik moest nu van alles doen en het moest goed! Terwijl ik eigenlijk net uit een hele heftige periode kwam en het niet meer dan logisch is dat je jezelf even opnieuw moet uitvinden. Jezelf opnieuw leren kennen is eng en onwennig, maar is denk ik een heel waardevol proces. Dat proces mag je omarmen. Als je jezelf de tijd gunt om te kijken hoe jij je leven weer wilt vormgeven, denk ik dat het als vanzelf ook in het grotere plaatje zal passen. Ik wilde er weer bijhoren, weer meedoen met de rest. Terwijl ik eigenlijk had moeten vragen: Hoe past die rest bij mij? Hoe wil ik mij verhouden tot een wereld waarin ik mijzelf even kwijt was? Hoe wil ik dat aanpakken en hoe kan ik het daarin zo fijn mogelijk maken voor mijzelf?

Dat zijn vragen die je niet in een weekje beantwoord hebt, dus het zeker waard zijn om de tijd voor te nemen. Je hebt nog je hele leven om mee te razen, als je dat per se wilt, dus waarom zou je nu niet even de tijd nemen om er gewoon weer te zijn? 

Misschien hebben diezelfde verwachtingen en diezelfde haast je wel in de problemen gebracht? Hebben die hoge lat en stapels vol verwachtingen je eerder het gevoel gegeven dat je controle nodig had? Alle reden dus om het juist anders aan te pakken. Je wilt een andere uitkomst, je wilt een nieuw doel, dan zul je het misschien ook totaal anders aan moeten pakken. Anders dan je al die tijd gewend was. Veranderen is niet makkelijk en kost veel tijd en energie, maar dat ben je toch zeker wel waard? Dat is jouw toekomst toch waard?

Er zijn geen regels

Na mijn behandeling realiseerde ik mij dat er eigenlijk niet zo veel regels zijn. Iedereen doet maar wat en daarbij loop je soms gigantisch tegen de lamp, de één harder en vaker dan de ander. Dat maakt de pijn niet minder, maar dat betekent denk ik ook dat je het nooit fout kunt doen op het moment dat je het weer op wilt pakken. Er bestaat misschien helemaal geen 'gewoon maatschappelijk leven' waar je soms wel en soms niet bij hoort. Het hoort allebei bij elkaar en zal altijd denk ik altijd verbonden zijn met elkaar, omdat we allemaal maar mensen zijn. Gelukkig maar.

Therapie leerde mij hoe belangrijk het is om te midden van al die verplichtingen, vooral voor mijzelf te blijven zorgen. Misschien was dat de enige regel die ik mijzelf kon stellen. Uiteindelijk bleek ik er namelijk niets aan te hebben, als ik overal aan wilde voldoen en ondertussen mijzelf vergat. Dat bracht mij nergens en zorgde er juist voor dat ik even los moest laten. Alles wat ik koste wat het kost vast wilde houden. Zelfzorg mag, en moet misschien zelfs, op één staan. Want wat moet je zonder jezelf beginnen? 

Geniet

Het klinkt altijd zo ontzettend cliché, maar het is jouw leven. Je hebt deze strijd al gestreden, je mag weer meedoen en je leven proberen in te richten zonder eetstoornis, de enige voorwaarde is dat jij het leuk hebt. Het zal gaan met vallen en opstaan, maar de enige die jij aan het einde van de dag tevreden hoeft te houden is jezelf. Het hoeft niet in één keer goed en er zijn geen regels om mee te mogen doen. Het is jouw leven, dus je doet eigenlijk al ontzettend mee. Jij hoeft het alleen nog maar te voelen en te genieten van de rit. Genieten van een hobbelige rit en proberen je eigen valpartijen zo goed mogelijk op te vangen. 

Wees trots op wat je hebt bereikt. Je hebt een behoorlijke strijd gestreden, je hebt iets overwonnen wat eerst alle macht over jou had. Dat is niet niks, een grotere dienst kun je jezelf eigenlijk niet bewijzen. Je bent zo ver gekomen en dat is iets waar je tots op mag zijn. Het is niet zo dat jij achter loopt of iets in de halen hebt. Sterker nog, jij hebt misschien wel een streepje voor. Misschien voelt alles nog wankel en is er nog veel winst te behalen, maar er weinig dat jij niet aan kunt. Dat is wel gebleken. 

Natuurlijk is het belangrijk dat je hulp hebt gehad en had je het misschien niet zonder gekunt, maar uiteindelijk heb jij zelf de stappen gezet. Jij hebt zelf de happen genomen. Jij hebt jezelf zo ver gebracht. Probeer uit dat besef de kracht te halen om nu, na je behandeling, nieuwe dingen aan te pakken. Had je een tijd geleden gedacht dat je nu op dit punt zou staan? Het is dus zeker niet uitgesloten dat er nog meer mooie en verassende dingen in het verschiet liggen. 

♥