De angst om aan te komen beheerste mijn leven. Er had een totale verschuiving plaatsgevonden. Wat begon met de wens om af te vallen, werd langzaam een allesomvattende angst om aan te komen. Niet aankomen, ik mag niet aankomen. Ik was niet meer ergens naartoe aan het werken en hoewel dat ook geen gezonde insteek was, was dit wel degelijk heel anders. Ik voelde mij anders, ik leefde namelijk elke dag in angst. Alles wat ik deed stond in het teken van die angst, alles om te voorkomen dat ik aan zou komen. Een heel leven overhoop, voor iets dat nooit gebeurde.

Misschien vind ik dat wel het meest zonde. Een eetstoornis is op zichzelf al behoorlijk zonde, ook al vraag je er niet om. Maar dat leven in angst zet alles op pauze. Overleven in angst, dat is geen leven. Elke stap die ik zette - elke hap die ik nam - stond in het teken van niet aankomen. Het ging eigenlijk niet meer over afvallen, dat hoefde niet meer en gek genoeg was ik daar nooit meer mee bezig. De ziekte zorgde voor totale angst, verkramping. Aankomen was de hel en dat zou ongetwijfeld gebeuren als ik alles los zou laten.

Die angst was zo groot geworden, dat het mijn werkelijkheid was geworden. Als een monster dat op mij stond te wachten zodra ik even niet op zou letten. Even rustig aandoen kon niet, dan zou het al te laat zijn en dan zou alles voor niets geweest zijn. Dan moest alles opnieuw. Dus leven in angst was de enige optie om niet bang te hoeven worden van mijn eigen lichaam.

Leven in angst

Iets waarvan ik dus niet eens wist of het wel zo snel ging gebeuren, liet ik mijn hele leven bepalen. Omdat het mogelijke gevolg mij nog erger leek, dan elke dag die kans zo klein mogelijk houden. Iets wat dus nog niet aan de hand was, ik was namelijk niet dik of aangekomen, liet ik wel elke dag mijn geluk afnemen. Het was er niet en toch kon ik er niet meer mee bezig zijn dan ik op dat moment deed. Simpelweg omdat het voelde dat het elke dag, elk moment wel kon gebeuren. Zo vervormd was mijn beeld van de realiteit.

Relativeren

Het klinkt zo simpel en toch is het belangrijk om dit echt te blijven herhalen. Om bewust te blijven relativeren. Moeilijk wel, omdat ik onbewust telkens meeging met de waarheid van mijn eetstoornis. Door herhaling kan het sterker worden. Net als een spier die je kunt trainen, kun je je gedachten ook trainen. Je hersenen zijn als het ware een spier die je kunt vormen. Je eetstoornis is daar een goed voorbeeld van, hoe het de realiteit in jouw eigen hoofd enorm kan vervormen en je echt andere dingen kunt zien en geloven. Dat kan dus de andere kant op net zo goed! Het kost alleen weer net zo veel tijd en energie om daarin te investeren. Investeren in de feiten, want dat is waar je lichaam echt mee te maken krijgt. Niet met de waanbeelden die de eetstoornis je voorgeschoteld heeft.

Ik moest mijzelf bombarderen met feitjes, mij opnieuw op een gezonde manier inlezen in wat biologisch eigenlijk wel en niet mogelijk was. Om er zo achter te komen dat mijn angsten nergens op gebaseerd waren, het was voor mijn lichaam niet eens mogelijk om zo veel in korte tijd aan te komen. Ook was mijn beeld van hoeveelheden en calorieën totaal verward geraakt, ik projecteerde mijn angst op een lichaam dat helemaal niet werkte hoe ik dacht dat het werkte. Misschien moest ik dat even opnieuw leren, voordat ik daar conclusies aan verbond en voordat ik daar mijn eet- en leefstijl op aan moest passen.

Mijn lichaam kon bijvoorbeeld veel meer hebben dan ik dacht. Een keer wat meer eten, zie je niet meteen terug op je billen en ook niet op de weegschaal. Eén stukje chocola plakt niet meteen aan je wangen en het vergt een hoop bewijs om jezelf daar weer van te overtuigen. Om je lichaam en alles wat het eigenlijk kan echt weer te gaan vertrouwen. Maar het alternatief was een leven lang in angst te zitten, zonder ooit nog chocola te eten. Het is het waard om jezelf het tegendeel te bewijzen. Het was zo eng en tegelijkertijd zo verhelderd om die andere kant te leren kennen, om dus voor het eerst echt mijn lichaam te leren kennen. Hoe het echt werkte en hoe het echt met voeding omging.

Nooit geleefd

Straks kijk ik na jaren terug en heb ik mijn hele leven in het teken gezet van niet aankomen. Heb ik alles gedaan om iets te voorkomen, waarvan ik niet eens wist of het wel zou gaan gebeuren. Heb ik geleefd in angst, terwijl dat misschien niet hoefde. Heb ik nooit echt geleefd, omdat mijn leven alleen maar waarde zou hebben als ik niet aan zou komen. Hoe veel is dat leven dan eigenlijk waard? Wat heeft dat lichaam - dat ik zo krampachtig wilde vasthouden - mij dan opgeleverd? Geen leven, dat in ieder geval niet.

Er gebeurt niets

Mijn angst was dat als ik die krampachtigheid los zou laten, ik alles kwijt zou raken. Ik zou meer aankomen dan ik aankon en ik wist niet meer wie ik was als ik niet volgens die strenge regels zou leven. Wat moest er van mij komen als ik die controle los zou laten? Terwijl ik er eigenlijk nooit echt was en nooit echt in het hier en nu kon genieten. Ik leefde enkel in mijn eigen doemscenario-preventieplan, liep op eieren en had gewoon honger. 

Ergens ook niet gek om bang te zijn die controle te verliezen. Met terugwerkende kracht snap ik heel goed dat ik bang was om alles te eten wat los en vast zat, ik had het tenslotte mijzelf al die tijd verboden. Al mijn cellen zouden gedacht hebben: Het mag eindelijk! En geef ze eens ongelijk.

De realiteit was dat er niets gebeurde. Ja, ik at soms meer, maar mijn lichaam kon ook veel meer hebben dan ik dacht. Als ik normaal deed, en normaal betekende soms ook wat meer, deed mijn lichaam eigenlijk ook normaal. Veel normaler dan ik dacht, veel normaler ook dan toen ik zo krampachtig leefde. Ik was bang dat als de handrem eraf zou gaan, ook echt alle remmen los zouden gaan. Ik geen maat kon houden en de kilo’s eraan zouden vliegen, maar ik denk dat ik mij zelden zo voldaan heb gevoeld als de momenten dat het wat minder streng mocht. Gek genoeg geeft leven in vrijheid, alle controle die je nodig hebt. Er gebeurde niets, niet waar ik bang voor was in ieder geval. 

Straks ben ik alleen maar bang geweest, dacht ik. Heb ik mijn hele leven opgegeven om iets te voorkomen, wat misschien sowieso niet gebeurd was. Die gedachte en het besef om zo op mijn leven terug te kijken, vond ik misschien nog wel veel enger dan een paar kilo. 

♥