Aankomen. Ook ik heb met dit fenomeen te maken gehad. Misschien niet op dezelfde manier als jij, misschien ook wel, maar één ding is zeker: Omgaan met aankomen vond ik ontzettend lastig. Ik voelde me dik, lelijk, een mislukking... Ik voelde me veel te veel. Het dreef me op sommige dagen echt tot wanhoop. Ik wil dit lichaam niet.

Welke eetstoornis je ook hebt en of het nou wel of niet nodig is; aankomen is en blijft een ding waar veel negatieve of gemengde gevoelens omheen hangen. Er zal vast die ene uitzondering zijn die een gat in de lucht springt wanneer er eindelijk weer een beetje bij is volgens de weegschaal en dat is super, echt, hou dat vast als het nodig is, maar voor de meeste van ons ligt dit toch een stuk gevoeliger.

Er bestaat haast geen zwaarder beladen werkwoord binnen eetstoorniswereld dan aankomen. Aankomen betekende voor mij dat ik zwak was, verkeerd was, slecht was, lelijk was, niet goed was. Ik wist zeker dat als ik aan zou komen niemand me meer zou mogen en ik ook niet met mezelf zou kunnen leven. Aankomen stond gelijk aan dik worden, welk gewicht ik op dat moment ook had. Hoe veel of weinig het verschil op de weegschaal ook was.

Toch is aankomen niet altijd verkeerd. Nee, ik zal niet zeggen dat het goed is om overgewicht te hebben. Dat is niet goed, evenmin als dat het goed is om ondergewicht te hebben, maar toen ik een eetstoornis had was mijn idee over dik en dun behoorlijk vertekend en mijn ideeën over wat mij een goed of slecht mens maakten onrealistisch, maar oh, wat voelde het echt. Ik wist zo zeker dat een maatje meer mij een mensje minder zou maken. Aankomen zou ik niet kunnen accepteren. Toch is het gebeurd.

In de eerste instantie heb ik behoorlijk wat moeten aankomen om van ondergewicht naar een gezond gewicht te gaan. Dat was niet fijn, maar ik kon er mee leven. Zolang dat gezonde gewicht maar aan de ondergrens van dat gezonde BMI bleef zitten... Dat deed het niet. Ik weeg nu zwaarder dan ik mezelf ooit had toegestaan in de tijd dat ik een eetstoornis had. Toch zit ik nu prima in m'n vel. Ik vind mezelf niet te dik. Ik ben blij met dit lichaam, maar het is een hele weg geweest om tot dit punt te kunnen komen.

Aan de ene kant was dit mijn grootste angst: Genoegen nemen met een maatje meer, maar zo is het totaal niet. Nee, mijn lichaamsbeleving is een stuk gezonder geworden en ik heb er vertrouwen in dat dat cijfertje op de weegschaal mij niet bepaald. Ik weet dat ik er gewoon goed en gezond uit zie. Zo voel ik me ook. Daarvoor heb ik aan moeten komen en mijn nieuwe gewicht moeten leren accepteren. Niet iedereen hoeft hiermee te dealen, maar welke eetstoornis je ook hebt, aankomen is iets dat kan of moet gebeuren en dan kan je er maar beter mee leren omgaan, want hoe erg is het eigenlijk? En hoe realistisch kijk jij nu naar je eigen lichaam?

Toen mijn lichaamsbeeld heel negatief was vond ik het bijvoorbeeld verschrikkelijk als je van die 'vetrolletjes' op m'n buik zag als ik ging zitten. Ik weet het nog als de dag van gisteren dat mijn vader haast geïrriteerd en wanhopig riep: "Maar iedereen heeft dat Irene, kijk maar, ik ook! En als ik zo ga staan dan is het weg. Zie je nou!" Mijn vader was absoluut niet dik en al kon het idee nog niet helemaal landen... Het heeft toch iets met me gedaan. De herinnering is immers nog zo sterk. 

Nu besef ik me dat het echt zo is en dat ik een behoorlijk idiote eis stelde als ik van mijn buik verwachtte dat hij ten aller tijden strak en rimpelloos was. Als ik zit heb ik 'vetrolletjes' en als ik sta niet meer. Dat is gewoon hoe een lichaam is en het betekent helemaal niet dat je te dik bent. Ik kan me voorstellen dat het best iets lastigs is om te accepteren als je van ondergewicht naar een gezond gewicht gaat, maar geloof me, het is echt normaal.

Ik heb vet op mijn heupen, billen, benen en armen. Niet te veel, niet te weinig, maar als ik beweeg beweegt het met me mee. Dat is normaal. Ik ben wel sportief, maar niet helemaal strak afgetraind. Dat hoeft niet van mij en dat ik ook niet de reden dat ik sport. Vroeger vond ik dat verschrikkelijk. Ik dacht dat ik echt compleet voor lul liep en dat andere mensen me lelijk en zwak zouden vinden. Wat mij heel erg hielp was om eens echt om me heen te kijken. Hoe zien mensen er nou eigenlijk uit? Echte mensen? Geen tijdschrift mensen? Geen instagram mensen? Wat vind ik van die echte mensen? Ben ik echt zo anders en raar? Of zijn we eigenlijk allemaal heel anders? Wat is gemiddeld en wat is mooi?

Hebben al mijn vrienden een thight gap? Heeft iedereen naar wie ik opkijk een sixpack? Hebben heel dunne mensen altijd een heel fijn leven? Maakt een eetstoornis mij gelukkig? Nee. Mijn eetstoornis heeft mij nooit écht beter of gelukkiger gemaakt. Ja, ik heb een onderkin als ik per ongeluk de selfie stand van m'n telefoon aanzet. Ja, mijn benen komen tegen elkaar aan als ik op een stoel ga zitten. Ja, mijn buik is 'dikker' als ik net heb gegeten. Ja, als ik een te kleine broek aan trek zit dat niet mooi. Kleding kopen die je goed past kan echt schelen in je algehele lichaamsbeleving. Een grote maakt jou en ook dat kledingstuk niet minder mooi. Goed passende kleding maakt je juist mooier en het zit veel fijner. Accepteren dat ik een grote broekmaat nodig had was even slikken, maar mezelf in een broek willen proppen die ik had toen mijn gewicht eigenlijk te laag was (al was het zogenaamd gezond) maakte mij al helemaal niet gelukkig.

Maar Irene, ik héb overgewicht! Ik storm erop af! Hoe kan ik dit oké vinden? Hoe kan ik nog een kilo erbij ooit accepteren? Hoe kan ik tevreden zijn en houden van dit lichaam? Jij hebt geen overgewicht. Jij weet niet hoe het is! Ik kan me heel goed voorstellen dat deze vragen bij sommige mensen naar boven komen borrelen. Nee, ik weet niet hoe het is om overgewicht te hebben, misschien kan ik dat ook wel nooit helemaal begrijpen, maar ik weet wel hoe het is om een eetstoornis te hebben en koste wat kost af te willen vallen. Ik weet wel hoe het is om te walgen van mijn lichaam. Ik weet hoe het is om mezelf extreem te haten en niet meer te willen bestaan. Ik weet hoe het is om na elke lijnpoging weer eetbuien te hebben en moedeloos te worden van die cirkel waar ik niet uit leek te komen.

Precies daar is waar ook de oplossing zit. Het tijdelijk accepteren van je (over)gewicht en op een gezonde manier af te vallen, niet door een eetstoornis. Stoppen met extreme diëten. Stoppen met compenseren. Stoppen met zelfhaat. Je lichaam kan pas weer gezond worden als die eetstoornis geen rol meer mag spelen. Als jouw eetpatroon normaliseert kom je vanzelf weer uit op een gewicht dat bij jouw lichaam past, zowel bij aankomen als bij afvallen. Zorg goed voor jezelf en heb geduld. Je gewicht maakt je geen minder mens. Je gewicht bepaalt niks, behalve jouw gezondheid. Gun jezelf die gezondheid in plaats van dat je jezelf in een streng keurslijf probeert te passen. Je verdient een gezond gewicht om gezonde redenen. Een gezond gewicht, binnen een gezond BMI en dat staat niet vast op één getal.

Hoe ga jij om met aankomen?

fotografie: haley