Het wordt me even te veel
Ik weet het allemaal niet meer. Het is te veel. Ik zie door de bomen het bos niet meer. Wat moet ik nu doen? Waar moet ik beginnen? Hoe moet ik dit overleven? Help… Kan iemand me even helpen, alsjeblieft... Ik weet niet meer hoe ik dit kan doen. Ik wil wegrennen, vluchten, opgeven. Dat mag alleen niet. Ik moet dit kunnen.
Drukke periodes wisselen zich af met rustige periodes. Of het ging om een drukke werkweek, een pittige schoolweek of een periode waarin ik te veel heb gepland. Ik ben blij dat er rustige periodes zijn om bij te komen. Ik merk namelijk dat drukkere periodes me vaak uitputten. Ze zijn overweldigend en vergen ontzettend veel van me. Ik merk het op verschillende manieren. Ik raak geprikkeld, mijn lontje wordt korter en korter. Mijn lichaam raakt vermoeid en ik krijg veel pijn in mijn schouders en nek. Allerlei signalen die me zeggen dat ik het rustiger aan moet doen, maar dat lukt niet altijd...
Soms zijn er ook momenten waarbij de spanning hoog op kan lopen. Momenten waarop ik even niet weet hoe ik dit ga overleven. Wat moet ik doen om dit moment door te komen? Wat kan ik doen om mezelf hier doorheen te helpen? Vroeger merkte ik zulke momenten vooral op school en werk. Wanneer iedereen om me heen te druk was en ik er niet mee om kon gaan of wanneer ik vanuit school moest haasten naar werk. Of wanneer ik tijdens het werken wist dat ik nog een deadline had voor school. Tegenwoordig zit ik wel eens met de handen in mijn haar wanneer mijn kinderen aan het huilen zijn en er een pan op het vuur staat terwijl een kat bedelt om brokjes. Komt er ooit echt rust? Waarschijnlijk niet…
Ik vond dit best lastig te accepteren. Ik weet dat er altijd nieuwe uitdagingen op ons pad zullen komen. Uitdagingen waarbij we niet meteen weten hoe we dit moeten aanpakken. Vroeger kon ik me hier ontzettend druk om maken. Ik moest weten hoe ik dit aan kon gaan, want iets niet kunnen was geen optie. Ik zag het als falen als ik iets niet meteen wist, dus ik ging maar door. Vaak ging dit ten koste van mezelf. Ik nam teveel hooi op mijn vork en merkte dat dit teveel van me ging vergen. Voor eventjes ging het wel en voor heel wat jaartjes lukte dit ook. Ondertussen raakte ik vermoeid, geprikkeld en kreeg ik lichamelijke klachten. Werd ik er dan echt beter van om dit alles maar te doen?
Gaandeweg merkte ik dat dit anders moest. De afgelopen jaren ben ik behoorlijk veranderd. Dit ging geleidelijk en in heel veel kleine stapjes. Iemand zei ooit tegen mij; tel eerst tot tien. Ik vond dit maar onzin. Alsof er in tien seconden maar iets zou veranderen, dacht ik. Ik heb de afgelopen jaren sinds de geboorte van mijn oudste dochter heel vaak tot tien geteld en nee, het loste niks op. Mijn dochter huilde nog steeds, maar het gaf me wel tien seconden ademruimte. Adem in, adem uit… In die tien seconden kon ik me even afsluiten en als het ware resetten. Ik had niet verwacht dat het me zou helpen, maar vaak kon ik er na die tien seconden weer even tegen aan. Liep het weer te hoog op? Tel tot tien…
Er zijn momenten waarbij ik kan tellen tot 100 en dan is het nog niet genoeg. Ik moet even weg. Weg van de drukte, weg van de ruzie, weg van de frustratie, weg! Ik loop even weg, maar ik kom altijd terug. Weglopen betekent niet dat ik het wil vermijden. Ik wil het juist aan kunnen gaan, maar soms moet ik dan even weg om bij te komen of om moed te verzamelen. Het wordt me soms te veel en het moment roept allerlei emoties op. Boosheid, verdriet, onmacht. Ik moet even weg om die emoties te kunnen erkennen. Ik moet achterhalen wat een bepaalde situatie oproept, zodat ik er mee om kan gaan. Door dit duidelijk te krijgen, kan ik er wat mee doen. Ik merk vaak dat dit me helpt om het aan te kunnen gaan.
Daarnaast is het een uitdaging geworden om momenten waarop het te veel wordt te voorkomen. De ene keer lukt het beter dan de andere keer, maar ik blijf het wel proberen. Het helpt mij om te bedenken wat ik écht moet doen of wat ik ook aan de kant kan schuiven. Zijn er ook manieren om het mezelf makkelijker te maken? Moet ik namelijk per se alle tien vakken in één schoolperiode afmaken of kan ik iets verschuiven? Moet ik per se elke avond werken of mag ik mezelf een avondje rust gunnen? Moet ik alle taarten zelf bakken voor een verjaardag of is het ook oké als ik taarten ga bestellen? Moet mijn huis super schoon zijn of is een doekje over de meubels nu ook genoeg? Heeft alles echt prioriteit of mag ik mezelf eerst op nummer 1 zetten?
Mezelf op een prioriteitenlijst zetten vond ik nooit makkelijk. Dat vind ik nog steeds niet. Mijn grenzen lijken soms erg vaag, totdat ik eroverheen ben gegaan. Echter merk ik wel dat ik dit moet doen zodat ik momenten kan vermijden waarop het te veel wordt. Natuurlijk zijn er situaties waar je niet altijd invloed op hebt, maar kies op dat moment voor jezelf. Moet je even tot tien tellen of zelfs even weglopen? Is het te veel en weet je even niet goed hoe je het moet aanpakken? Luister naar jezelf en bedenk wat jij nodig hebt om hieruit te komen, zonder al te veel kleerscheuren.
0
